Jak radzić sobie z przykrymi w zapachu gazami z układu pokarmowego

Dzisiaj poruszymy nieco kontrowersyjny, ale za to bardzo ważny z praktycznego punku widzenia temat wiatrów, gazów pokarmowych lub bębnicy – różnie zwie się tę dolegliwość. Wzdecia oraz nadmierne wydalanie gazów wynikają z gromadzenia gazów w przewodzie pokarmowym. Ilość oraz jakość gazow zależą od wielu czynników, m.in. od ilości powietrza połkniętego podczas jedzenia (z każdym kęsem połykamy około 2–3 ml powietrza), rodzaju posiłków i stopnia strawienia pokarmów.

Gazy są naturalnie obecne w tak zwanym świetle jelita. Pochodzą z dwóch głównych źródel: pierwsze to także powietrze polykane podczas spożywania posiłków czy może podczas mowienia, a drugie – produkty fermentacji jelitowej, zachodzącej głównie w jelicie grubym. Przyczyny wzdęć powinny być też różne – najczęstsza może być polykanie powietrza. To także tzw. aerofagia, która wiąże sie ze nadto pospiesznym jedzeniem albo połykaniem powietrza w trakcie szybkiego mówienia. Spowodowane poprzez nią wzdęcia dotyczą w większości przypadków osób znerwicowanych. Charakterystyczne dla tej dolegliwości może być zwiększanie sie obwodu brzucha w miarę upływu dnia. Musisz znaleźć czas na spokojne zjedzenie każdego posiłku. W trakcie jedzenia nie oglądaj telewizji oraz nie prowadź ożywionych dyskusji. Każdy kęs starannie przeżuwaj, unikaj picia gazowanych napojów. Duża ilość gazow jelitowych może być też spowodowana dietą – sprzyjają im naturalnie potrawy zawierające groch, kapustę, fasolę, często picie napojow gazowanych, pewną role może również odgrywać jedzenie w pośpiechu, któremu towarzyszy niezauważalne połykanie powietrza. Skoro problemowi towarzyszą odmienne objawy, takie jak bóle brzucha, biegunki, zaparcia, gorączka warto odwiedzić lekarza. Gazy powinny być też rownież spowodowane nietolerancją laktozy, a także, rzadko innymi chorobami. Jogurty poprzez poprawę składu flory bakteryjnej też powinny pomóc, jednakże czasem pogarszają kłopot – to także kwestia indywidualna. Dolegliwości czasem, ale niestety nie zawsze łagodzą środki leczenia takie jak espumisan, gastrosil, odpowiednia dieta, spokojne jedzenie, wg niektórych rownież kminek. Podczas spożywania posilków „w biegu”, łapczywego jedzenia, połykamy duże ilości gazów. Sekcja pokarmow (np. cebula, rośliny strączkowe, u niektórych osób świeże owoce bogate we fruktozę albo słodkie mleko) powodują nadmierną fermentację oraz produkcję gazów. Gazy pochodzące z metabolizmu bakteryjnego maja bardziej zróżnicowany skład. Są to, bezwonne, dwutlenek węgla, metan oraz wodor, czy może – nadające specyficzną woń – siarkowodór i odmienne pochodne siarkowe. Ilość oraz rodzaj gazów pochodzących z fermentacji zależą od rodzaju spożywanych pokarmów, skladu flory jelitowej i sprawności pasażu jelitowego. Wytwarzaniu nadto dużej ilości dwutlenku węgla w jelitach towarzyszy czeste odbijanie się tzw. czystego powietrza. Dzieje się tak wtedy, kiedy wszystkie posiłki są bogate w białko oraz tłuszcz zwierzęcy. Wówczas kwas solny oraz kwasy tłuszczowe nie są w stanie zrównoważyć ilości wodorowęglanów zawartych w soku trzustkowym oraz żółci. Ogranicz spożycie białka oraz tłuszczów. Skoro więc już jesz posiłek bogaty w białko zwierzęce (np. mięso), zmniejsz ilość bialka roślinnego (np. warzywa strączkowe) oraz odwrotnie. Pij dużo wody mineralnej niegazowanej, by rozrzedzić treść pokarmową. Jedz mniej, a częściej. Wzdęcia, czyli inaczej bębnice, gazy badź wiatry to także objaw choroby, ktory związany może być z nadmierną ilością gazów w jelitach, co powoduje wzrost objetości brzucha. Wylicza się, iż na tą choroba cierpi od 10 do 30% populacji, dużo częściej kobiety aniżeli mężczyźni. Nadzwyczaj często wzdęcia zauważa się u kobiet w czasie miesiaczki, jednakże głównie zwiazane sa ze stosowaną dietą. Do zwiększenia produkcji gazów jelitowych przyczynia się również obecność niewchłanianych albo nietrawionych składników pokarmowych (np. błonnika, celulozy, sorbitolu), zwiększenie ilości cześciowo wchlanianych substancji (np. laktozy, cukru mlecznego) albo cukrow prostych (np. fruktozy). Inną przyczyną może być niedobór enzymow trawiennych, ponieważ obecność niestrawionych pokarmów nasila powstawanie gazów.

Jak twierdzą naukowcy objetość gazu w jelicie wynosi zwykle 200 ml, a łączna dobowa objętość wydalanych wiatrow wynosi do 600 ml. Zdrowy człek wydala gazy (pot. „wiatry”) od kilkunastu do 25 razy na dobę. Organizm wytwarza znacznie więcej gazów jelitowych, jeśli jemy w pośpiechu, połykamy duże kęsy oraz pijemy podczas posiłku. Jak twierdzą specjaliści, niektóre osoby mają dziedziczną skłonność do wiekszej produkcji gazów. Może to także być też skutek specyficznej budowy jelit bądź również niektórych schorzeń przewodu pokarmowego – pasożytów, zapalenia uchylków jelit albo nietolerancji laktozy, czyli cukru mlecznego. Ale najcześciej dolegliwości wynikają z błedów żywieniowych. Nadmierne wytwarzanie gazów wiąże się z niestrawnością oraz wzdęciami. Ustalenie przyczyny nie może być proste. Jeśli w parę godzin po posilku boli cię brzuch albo masz skurcze jelit, musisz iść do lekarza. Z reguly zleca on ogólną analizę krwi, posiew kału i usg. jamy brzusznej. Wyniki pozwalają mu stwierdzić, czy może przewod pokarmowy może być zdrowy oraz czy może nie zagnieździly się w nim pasożyty. Jeśli badania nie potwierdzą choroby, trzeba zmienić sposób odżywiania, ale przede wszystkim unikać pewnych pokarmów. Istnieje dużo potencjalnych przyczyn wzdecia brzucha. Jedne – jak łatwo się domyślić – są trywialne oraz niegroźne, odmienne powinny wiązać się z poważną choroba. Ważne jest, by zastanowić się, czy może objawy związane ze wzdęciem są nowe oraz dokuczliwe (np. ból oraz niestrawność), czy może również narastały stopniowo, może w okresie zmiany istotnych okoliczności życiowych, takiej jak zmniejszenie ilości ruchu, „pocieszanie sie” jedzeniem (tzw. comfort eating – np. tabliczka czekolady po stresującej rozmowie telefonicznej), kryzys rodzinny, żałoba. Kolejną przyczyną flatulencji może być nadmierny rozrost flory bakteryjnej (występujący m.in. w zaburzeniach perystaltyki, zaburzeniach w przechodzeniu treści jelitowej, przeroście bakteryjnym, np. po antybiotykoterapii). Najcześciej pacjenci mylnie interpretują wzdęcie oraz przypisują jego powstawanie gazom (zobacz: Wzdęcie). Zbyt trudno może być jednoznacznie zweryfikować ilość oddawanych gazów, chociaż dobrą orientację daje odniesienie do ilości wiatrów oddawanych w okresie poprzedzającym wystąpienie wrażenia obfitych gazów. Zwykle nie posiada potrzeby wykonywania badań, o ile nie dołączą się odmienne objawy sugerujące chorobę organiczną przewodu pokarmowego. Do gazotwórczych składników potraw należa m.in. cukry z rodziny oligosacharydów, laktoza, niektore rozpuszczalne włókna oraz skrobia. Oligosacharydy znajdują się glównie w fasoli, brokułach, brukselce, kapuście, kalafiorach, suchym grochu oraz soczewicy. Nie są dokładnie trawione, bo ludziom brakuje enzymu (alfa-galaktozydazy) koniecznego do całkowitego ich rozpadu. Zwiększają zatem produkcję gazów (fasola także dwunastokrotnie) w jelicie grubym. Wzdęcia powinny być też również spowodowane zaburzeniami czynnościowymi, tzn. niewynikającymi z zaburzeń organicznych (np. zapalenia) oraz biochemicznych; sekcja osob podaje występowanie tego objawu w sytuacjach stresowych. Warto jednakże pokreślić, że klopot gazów może być często mylnie interpretowany poprzez pacjentow, a lekarze nie rozumiejacy związku zgłaszanych dolegliwości z gazami zalecają całą gamę skomplikowanych oraz kosztownych badań albo zalecają różnorodne środki leczenia o wątpliwej skuteczności. Laktoza, czyli cukier zawarty w mleku oraz jego przetworach, może aż ośmiokrotnie zwiększyć wytwarzanie gazów. Dzieje sie tak, kiedy organizm nie posiada dostatecznie dużo własnego enzymu laktazy potrzebnego do strawienia tego cukru. Nietolerancję laktozy można wykryć, wykonujac testy alergiczne albo badania krwi. Najprostszym sposobem rozpoznania tej dolegliwości może być odstawienie na co najmniej dwa tygodnie wszystkich produktów mlecznych. Wyjątek stanowia w tym miejscu jogurty naturalne, bo są wstepnie przetrawione poprzez bakterie używane do ich produkcji. Enzym laktazy można również przyjmować w tabletkach po uzgodnieniu dawki z lekarzem. Włókna rozpuszczalne, jak te w otrębach (beta-glukany) oraz w jablkach (pektyny), powinny przechodzić do jelita grubego strawione jedynie częściowo. W tym miejscu stają się materiałem do produkcji gazów. Z badań przeprowadzonych poprzez amerykańskich naukowców wynika, że wypicie trzech szklanek soku jablkowego dziennie aż czterokrotnie zwiększa ilość gazów w organizmie. Skrobia, która nie zostanie strawiona w żołądku oraz jelicie cienkim, trafia do jelita grubego oraz staje sie pożywką dla bakterii produkujących gazy. Pszenica, owies, kukurydza, ziemniaki, a także chleb czy może makaron powinny być też przyczyna kłopotów. Pod tym względem najbardziej bezpiecznym zbożem może być ryż. Ponieważ objaw ów może być uporczywy, wskazana może być wizyta u lekarza (np. pierwszego kontaktu albo internisty), który po uzupelnieniu wywiadu oraz badaniu fizykalnym zadecyduje o ewentualnej diagnostyce oraz wyda konkretne zalecenia. Diagnostyka, niekiedy rozbudowana, wymuszona naleganiem pacjenta oraz bezradnością lekarza, rzadko prowadzi do ustalenia przyczyny tego objawu, trudnego do obiektywnej oceny. Często może być on elementem zespołu zaburzeń czynnościowych jelit. Warto wiedzieć, że wzdęcia oraz gazy powinny też powstawać pod wpływem witaminy C w tabletkach. Skoro dziennie przyjmujesz ponad 500 mg, ogranicz tę ilość do 200 mg, a w zamian jedz więcej owoców cytrusowych oraz słodkiej papryki. Zawarta w nich witamina C nie powoduje sensacji jelitowych. Ogólne zasady w przypadku tendencji do wzdęć to także regularne spożywanie małych objętościowo posiłków, niezawierającyh składników potencjalnie nasilających problem.

Trzy organy układu pokarmowego: żołądek, wątroba, trzustka

Kontynuujemy dzisiaj omówienie problemów gastrycznych. Omówimy trzy organy wewnętrzne – żołądek, wątrobę i trzustkę, elementy układu pokarmowego, które są ze sobą ściśle powiązane.

Pomówmy na początek o trzustce. To niewielki narząd, położony po lewej stronie w górnej części brzucha, jest odpowiedzialny za wiele procesów zachodzących w organizmie. Trzustka jest bowiem gruczołem mieszanym: zewnątrz- i wewnątrzwydzielniczym. Jej większa anatomicznie część (o tej pierwszej funkcji) uwalnia do dwunastnicy szereg enzymów trawiennych, które w jej obrębie znajdują się w postaci nieczynnej, jako proenzymy. Ich aktywacja zachodzi dopiero pod wpływem kontaktu z treścią dwunastniczą. Należą do nich:
– enzymy proteolityczne, odpowiedzialne po przemianach za rozpoczęte w żołądku trawienie białek: trypsynogen, chymotrypsynogen A i B, proelastaza, prokarboksypeptydaza A i B – w dwunastnicy przechodzące odpowiednio w trypsynę, chymotrypsynę, elastazę i karboksypeptydazę,
– enzymy lipolityczne: prolipaza, profosfolipaza, proesterazy – aktywowane odpowiednio w lipazę (rozkładającą lipidy do kwasów tłuszczowych i glicerolu), fofolipazę, esterazę,
– enzymy glikolityczne: alfa-amylaza, która jako jedyna jest produkowana w postaci biologicznie czynnej i odpowiada za rozkład węglowodanów złożonych, cukrów.
Mniejsza, wewnątrzwydzielnicza część trzustki zbudowana jest z rozproszonych wysp trzustkowych, tzw. Langerhansa. Około 80% wysp stanowią komórki B (beta) wydzielające insulinę, niecałe 20% to komórki A (alfa) wytwarzające glukagon, pozostałe zaś to komórki wydzielające gastrynę, somatostatynę i polipeptyd trzustkowy (PP). Trzustka to narząd gruczołowy położony w nadbrzuszu, poprzecznie, za żołądkiem. Składa się z głowy, trzonu i ogona, ma strukturę płatowo-zrazikową. Waży od 60 do 125 gramów, jednak przeważająca część jej masy nie jest gruczołem dokrewnym; nie produkuje hormonów, lecz soki trawienne, które są odprowadzane do przewodu pokarmowego, ściślej mówiąc – do dwunastnicy. Dziennie narząd ten wytwarza 1200-1500 ml soku trzustkowego, zawierającego enzymy trawiące cukry, białka i tłuszcz. Ta czynność trzustki to jej funkcja egzokrynna, czyli wydzielanie zewnętrzne. W miąższu trzustki biegną dwa większe przewody wyprowadzające sok trzustkowy. Jest to przewód trzustkowy i przewód trzustkowy dodatkowy utworzone z połączenia mniejszych przewodzików. Większy przewód trzustkowy (przewód Wirsunga) biegnie przez cały miąższ rozpoczynając się w ogonie trzustki. Docierając do głowy przebija jej miąższ i ulega połączeniu z przewodem żółciowym wspólnym uchodzącym na brodawce większej dwunastnicy. Mniejszy i krótszy przewód trzustkowy dodatkowy odchodzi w głowie trzustki od głównego przewodu trzustkowego, który po opuszczeniu głowy trzustki uchodzi na brodawce mniejszej dwunastnicy. Jednak jego przebieg bywa zmienny. Nadużywanie alkoholu, zbyt tłuste i nadmiernie obfite posiłki, kamienie żółciowe, niedrożność przewodu żółciowego, zakażenia wirusowe oraz duże uszkodzenia jamy brzusznej. Mogą być też przyczyny metaboliczne, związane ze stosowaniem niektórych leków, z bulimią i jadłowstrętem psychicznym. Czasami schorzeniem jest ostre zapalenie trzustki Charakterystycznymi objawami ostrego zapalenia trzustki są bardzo silne, często promieniujące bóle brzucha i wysoka temperatura. Może również pojawiać się wzdęcie, któremu towarzyszy zatrzymanie stolca. Dalsza część objawów może przypominać np. grypę, z charakterystycznymi dla niej bólami mięśni i dreszczami. Leczenie ostrego zapalenia trzustki. Nadużycie alkoholu i kamica żółciowa. Przewód trzustkowy uchodzi do dwunastnicy wspólnie z przewodem żółciowym. Zatkanie ujścia przez kamień powoduje zarzucanie żółci do trzustki, która zaczyna sama trawić się od środka. Rzadziej przyczyną OZT mogą być: nowotwory trzustki i dróg żółciowych, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zabiegi chirurgiczne oraz endoskopie. OZT sprzyjają: cukrzyca, zaburzenia stężenia tłuszczów we krwi oraz zakażenia wirusowe, bakteryjne i pasożytnicze. Musi być wielokierunkowe, obejmować monitorowanie czynności serca oraz nerek, poza tym ważne jest kontrolowanie prawidłowych parametrów biochemicznych krwi, np. wzrost poziomu cukru, spadek p. wapnia, w skrajnych przypadkach (anemia) krew się przetacza. Należy pamiętać, iż choroba ta wiąże się z bardzo silnie odczuwanym bólem, więc niezbędnym jest podanie środków przeciwbólowych (z wykluczeniem morfiny). Następnym krokiem w opiece nad chorym w szpitalu jest wdrażanie antybiotykoterapii, która ma na celu uniknięcie zakażenia. Niesamowicie ważne jest również odżywianie podczas choroby, która powoduje szybkie zużywanie zapasów tzw. stan hiperkatabolizmu, który prowadzi do gwałtownego ubytku masy ciała, zużycia zapasów tłuszczu i białka. U chorych na ciężkie OZT stosuje się całkowite żywienie pozajelitowe lub całkowite żywienie dojelitowe. Wśród możliwych przyczyn zapalenia trzustki najczęściej, bo aż w 80 proc. przypadków, wymienia się kamicę żółciową oraz długotrwałe spożywanie alkoholu. Ale chorobę mogą też wywołać niektóre leki. Zdarza się, że występuje również przy nowotworach trzustki i dróg żółciowych, a także z niektórymi chorobami metabolicznymi, zakażeniami wirusowymi i bakteryjnymi. W większości przypadków, podobnie jak na ostre – alkoholizm. Inne to kamica i stan zapalny dróg żółciowych, nadczynność przytarczyc, zaburzenia gospodarki tłuszczowej przebiegające z wysokim poziomem cholesterolu i triglicerydów, dziedziczna choroba, zwana mukowiscydozą, niedobór białka w pożywieniu oraz zwężenie przewodu trzustkowego. Przewlekły proces zapalny może być następstwem wcześniej przebytego ostrego zapalenia trzustki. Leczenie prowadzone jest w warunkach szpitalnych: pacjenta pozostającego na ścisłej diecie chroni się przed bólem, hamuje wydzielanie soku żołądkowego i trzustkowego, zapobiegawczo podaje antybiotyki. W ciężkich przypadkach stosuje się leczenie operacyjne polegające głównie na usunięciu martwej części trzustki. Zapobieganie chorobie to przede wszystkim wczesne leczenie kamicy żółciowej i nienadużywanie alkoholu. Trzustka (łac. pancreas) jest gruczołem zarówno wewnątrz- jak i zewnątrzwydzielniczym położonym w przestrzeni zaotrzewnowej jamy brzusznej. Jej długość nie przekracza 20 cm, a wysokość 5 cm. Ma podłużny kształt, nieco haczykowato zakrzywiony. Trzustka znajduje się w górnej części jamy brzusznej, do przodu od kręgosłupa na wysokości L1-2. Jej ułożenie jest poprzeczne do osi ciała, większą częścią (trzon i ogon) leży po stronie lewej. W budowie zewnętrznej można wyróżnić podział na głowę, trzon i ogon.
Zajrzyj także:
wątroba
leki na wątrobę
trzustka

Oczywiście charakterystyczną cechą żołądka jest zmienność jego kształtu i położenia, które możemy określić jedynie z grubsza. Kiedy stoimy, żołądek ma kształt haka z ramieniem zstępującym i wstępującym. Wyróżnić możemy cztery podstawowe funkcje żołądka: rozdrabnianie pokarmu, wyjaławianie pokarmu, trawienie białek i trawienie cukrów. Rozdrabnianie pokarmów odbywa się zarówno poprzez procesy chemiczne jak i mechaniczne za pomocą ruchów mięśni. Znacznie istotniejsze jest jednak to co w żołądku jest wytwarzane i właśnie to decyduje o jego wyjątkowości. Treść żołądkowa to mieszanina dostarczonego do niego pokarmu z enzymami trawiennymi i kwasem solnym, który jest silnie żrący i ma za zadanie z jednej strony wyjałowienie pokarmu przez zniszczenie wszystkich nieprzystosowanych drobnoustrojów czy pasożytów a z drugiej, aktywowanie działających tylko w bardzo silnie kwasowym środowisku. Kwas solny hamuje trawienie cukrów, które odbywa się od pierwszego kontaktu pokarmu ze śliną gdyż kwasowe pH wyłącza odpowiedzialne za to enzymy. Z punktu widzenia anatomii ten narząd można podzielić na główne części: dno (najbliżej przełyku), trzon i część odźwiernikową. Miejsce przejścia przełyku w żołądek nazywamy wpustem, natomiast analogiczny otwór łączący jamę żołądka z dwunastnicą nosi nazwę odźwiernika. Silna kwasowość treści żołądkowej powoduje, że wydostanie się jej poza żołądek poprzez perforację jego ściany jest sytuacją bezpośrednio zagrażającą życiu. Nawet kontakt kwasu solnego ze ścianami samego żołądka jest bardzo szkodliwy. Dlatego wytworzyła się w nim potężna warstwa ochronna: śluzowo-alkaliczna błona stanowiąca barierę nieprzekraczalną dla kwasu solnego. pH w żołądku wynosi około 1,5 lecz przy komórkach nabłonka żołądka, zaraz za błoną śluzową, jest to już neutralne dla organizmu 7. Jak nie trudno zgadnąć, wszelkie problemy z tworzeniem się błony śluzowej prowadzące do niewłaściwej ochrony ścian żołądka mogą prowadzić do bardzo poważnych problemów. Dwie ściany żołądka – przednia i tylna, przechodzą jedna w drugą wzdłuż bocznych brzegów zwanych krzywiznami: większej – wypukłej i skierowanej w lewo oraz mniejszej – wklęsłej i skierowanej w prawo i do tyłu. Podobnie jak inne części przewodu pokarmowego, jego ściana składa się z trzech warstw: błony śluzowej (najbardziej wewnętrznej), mięśniówki i błony surowiczej (najbardziej na zewnątrz). Sąsiadami żołądka jest wiele ważnych narządów jamy brzusznej. Od przodu jest to wątroba, natomiast z tyłu: śledziona, lewa nerka i nadnercze, trzustka oraz okrężnica poprzeczna. Procesy chorobowe dotyczące tych narządów mogą oddziaływać na żołądek, chociaż częściej zdarza się sytuacja odwrotna, kiedy na przykład wrzód żołądka drąży do trzustki. Żołądek (łac. gaster) jest narządem układu pokarmowego położonym w lewym podżebrzu i w środkowym nadbrzuszu. Składa się on z części wpustowej, dna, trzonu i części odźwiernikowej. W żołądku zachodzi trawienie białek wchodzących w skład spożywanego pokarmu. Wydzielany przez żołądek sok żołądkowy zawiera enzymy trawienne: podpuszczkę i pepsynę, które są aktywowane przez kwas solny (także wydzielany przez żołądek). Główną funkcją żołądka jest trawienie i transport pożywienia (funkcja mechaniczna i chemiczna). Po przyjęciu pokarmu czynność skurczowa żołądka umożliwia mieszanie, rozdrabnianie i w końcu przesuwanie małych porcji treści pokarmowej do jelita cienkiego. Pokarm zostaje rozbity na miazgę pokarmową i przesycony sokiem żołądkowym. Głównymi składnikami tego soku są wspomniane już kwas solny i pepsyna. Taka „zabójcza” (na szczęście tylko dla bakterii) mieszanka skutecznie przygotowuje pokarm przed dalszą obróbką w dwunastnicy, jelicie czczym i krętym. Dwunastnica jest narządem leżącym pozaotrzewnowo, w którym zachodzi kolejny etap trawienia i absorpcji składników pokarmowych. Zawartość dwunastnicy ma odczyn zasadowy. U człowieka jest narządem wychodzącym z żołądka, stanowi pierwszy odcinek jelita cienkiego. Do dwunastnicy uchodzi przewód żółciowy wspólny i przewód trzustkowy w miejscu zwanym brodawką Vatera. Dzięki skurczom silnych mięśni ścian żołądka pokarm jest dokładnie mieszany z sokami trawiennymi. Komórki dna żołądka wytwarzają kwas solny, który zakwasza środowisko, dezynfekuje pokarm i denaturuje białka trawione później przez pepsynę, produkowaną przez inne komórki w dnie żołądka. U ptaków występuje tzw. żołądek mięśniowy, w którym roślinny pokarm jest rozdrabniany za pomocą wcześniej połkniętych kamieni. Najbardziej rozbudowane żołądki występują u przeżuwaczy. Są czterokomorowe, zawierają: żwacz, czepiec, księgi i trawieniec. Wstępnie roztarty pokarm trafia z jamy gębowej do żwacza, ulega trawieniu dzięki enzymom produkowanym przez liczne bakterie i pierwotniaki. Następnie wraca do jamy gębowej i jest jeszcze raz rozcierany, po czym przechodzi do czepca. Tam zostaje dokładnie roztarty i wędruje do ksiąg, gdzie jest zagęszczony. Wraz z licznymi mikroorganizmami trafia do trawieńca i tam jest trawiony przy udziale enzymów produkowanych przez komórki ścian żołądka. Patrząc na żołądek po otworzeniu jamy brzusznej człowieka zobaczylibyśmy po prostu całkiem spory worek mięśni. Jego długość to zazwyczaj 25-30 centymetrów a szerokość waha się pomiędzy 12 i 14 centymetrami. Pojemność zależy od tego czy znajduje się w nim jakieś jedzenie. Jeśli tak to naturalnie rozciąga się. Możemy to odczuć po większym posiłku. Niemniej jego przeciętna pojemność określana jest na 1-3 litrów. Ma dość nietypowy jak na struktury naszego ciała hakowaty kształt lecz nie jest to jeszcze nic nadzwyczajnego.

Jak wiadomo wątroba to wielofunkcyjny gruczoł obecny u wszystkich kręgowców, a także u niektórych innych zwierząt. Stanowi część układu pokarmowego położony wewnątrzotrzewnowo. U większości zwierząt dzieli się na dwa płaty. U człowieka jej masa wynosi ok. 1500–1700 g u dorosłego mężczyzny, a u kobiety 1300–1500 g. Masa przyżyciowa jest o 500–800 g wyższa, ze względu na zawartą w niej krew. Wątroba jest jednym z narządów, bez których nie można żyć. Dlatego istotne jest, aby dbać o nią i nie dopuścić do uszkodzeń, a w razie wystąpienia takowych należy wiedzieć jak się zachować. Wątroba jest nieunerwiona, dlatego mimo uszkodzeń i zmian chorobowych nie boli. Niezwykle istotne jest, aby rozpoznać inne objawy sugerujące uszkodzenie wątroby – choroby wątroby mogą rozwijać się przez wiele lat nie dając o sobie znaku istnienia. Choroby wątroby – do przyczyn uszkodzenia wątroby zaliczamy przede wszystkim problemy z drogami żółciowymi, które mogą być zarówno wrodzone, jak i nabyte, a także część chorób, które w przebiegu występują z zaburzoną przemianą materii i produkcją substancji, które mogą wpłynąć na uszkodzenie wątroby. Inną przyczyną wywołującą zmiany chorobowe wątroby mogą być problemy z miąższem wątroby, takie jak na przykład zapalenia wirusowe o charakterze przewlekłym i ostrym. Wątroba ulega uszkodzeniu także w przypadku wystąpienia marskości wątroby czy też ostrej martwicy wywołanej zatruciami bądź zakażeniami. Najbardziej niebezpieczne dla tego organu oraz dróg żółciowych są nowotwory, które oczywiście w zależności od stadium, mogą nieodwracalnie uszkodzić wątrobę oraz jej zdolności regeneracji. Jednakże ten podział nie odpowiada rzeczywistej anatomii wątroby, która posiada budowę segmentarną. Gruczoł ten składa się z 2 płatów i 8 segmentów. Granicą między płatami nie jest jednak więzadło sierpowate, ale linia przebiegająca od pęcherzyka żółciowego do żyły głównej dolnej (linia Cantliego). Rzeczywista granica między lewym i prawym płatem przebiega na prawo od więzadła sierpowatego. Każdy płat składa się z czterech segmentów. Podstawą segmentarnego podziału wątroby jest przebieg rozgałęzień żyły wrotnej, którym towarzyszą gałęzie tętnicy wątrobowej i przewodów żółciowych. Segmentem jest część miąższu wątroby zawierająca określoną gałąź żyły wrotnej, tętnicy wątrobowej i przewodu żółciowego. Segmenty i płaty wątroby oddzielone są od siebie przegrodami łącznotkankowymi. Segmentarne i płatowe układy naczyń i przewodów żółciowych nie wykazują na ogół wzajemnych połączeń. Wyjątek stanowią gałęzie żył wątrobowych. Podstawową jednostką anatomiczną wątroby jest zrazik, a czynnościową gronko. Zacznijmy więc od chorób jakie mogą dotknąć twoją wątrobę. Wątroba to organ, który na szczęście szybko się regeneruje, niemniej bywają choroby, które prowadzą do jej nieodwracalnych uszkodzeń mających wpływ na funkcjonowanie całego organizmu. Warto, więc dbać o wątrobę, aby uniknąć późniejszych, przykrych konsekwencji. Zdarzają się przypadki, że po przebyciu jednej z chorób, które dotykają wątrobę, człowiek może zupełnie normalnie funkcjonować, nawet, jeśli w przebiegu choroby utracił połowę jej naturalnej wielkości. Jest to dowód na to, że zdolności jej regeneracji są naprawdę niezwykłe.

Ból żołądka – jak chronić żołądek przed najgorszym?

Ból żołądka może oznaczać groźną chorobę. Należy nie lekceważyć sytuacji i udać się do lekarza, bo oznaczać to może raka lub wrzody żołądka. Na wrzody żołądka i dwunastnicy cierpi większość Polaków, w tym trzy razy więcej mężczyzn niż kobiet.

Najgroźniejszy ból żołądka powoduje rak. Dla populacji polskiej współczynnik zachorowalności na raka żołądka, według Krajowego Rejestru Nowotworów w 2006 roku wyniósł dla mężczyzn 18,7, a dla kobiet 9,5 co stawia ten nowotwór odpowiednio na 6. i 9. miejscu pod względem zapadalności. Do krajów o wysokim współczynniku zapadalności na raka żołądka należą Węgry, Chiny, Kolumbia, Kostaryka, Chile, Japonia, Białoruś. Spadek częstości zachorowań notowany jest w Japonii, USA i większości krajów Europy Zachodniej.

Ból żołądka może powodować także choroba wrzodowa żołądka. Zakażenie bakterią trwa zwykle wiele lat zanim dojdzie do rozwoju wrzodu trawiennego. Najpierw pojawiają się zmiany zapalne, które zmniejszają odporność błony śluzowej wyściełającej żołądek, potem dochodzi do powierzchownych jej uszkodzeń, które można nazwać nadżerkami, i dopiero w następnym etapie uszkodzenia te stają się coraz głębsze, przekształcając się we wrzód. Na tym jednak nie kończy się niebezpieczeństwo. Błona śluzowa żołądka zmienia się po wielu latach infekcji tak bardzo, że traktuje się to jako stan przedrakowy. Z badań wynika, że osoby zakażone wielokrotnie bardziej narażone są na rozwój nowotworu. Zatem infekcję warto leczyć natychmiast po jej wykryciu, zapobiegając tym samym chorobie wrzodowej, a może i rakowi żołądka. Jeśli dokucza ci żołądek lub dwunastnica, poproś swojego lekarza o skierowanie na badania, które wyjaśnią, czy przypadkiem sprawcą kłopotów nie są bakterie. Od chwili odkrycia bakterii wywołujących wrzody trawienne wiadomo już, że są one na świecie bardzo rozpowszechnione. Aż połowa mieszkańców kuli ziemskiej nosi je w sobie, choć w różnych częściach świata różnie to wygląda. Polska pod tym względem bardziej przypomina kraje rozwijające się niż bogatą Europę czy Stany Zjednoczone. Często infekcja występuje już u dzieci. Nosicielem bakterii jest co drugi dwudziestolatek. Natomiast wśród osób sześćdziesięcioletnich zakażonych jest ponad 90 proc. Nic dziwnego, że w naszym kraju rak żołądka jest wciąż bardzo rozpowszechniony, podczas gdy w krajach rozwiniętych zarówno liczba nowych przypadków, jak i liczba zgonów w ostatnich latach zaczęły już spadać. Przez wiele lat wrzodowcom właściwie niewiele można było pomóc. Zalecano im picie mleka a także zażywanie leków, które neutralizowały kwas znajdujący się w żołądku, no i oczywiście unikanie stresów. Trochę to pomagało, ale kiedy zbliżała się wiosna lub jesień, dolegliwości powracały z taką siłą, że często wyłączały chorego na kilka tygodni z normalnego życia. Leki nowej generacji, takie jak wspomniana już cymetydyna, spowodowały istną rewolucję, po ich zażyciu bowiem dolegliwości całkowicie ustępowały. Wprawdzie po kilku miesiącach, najpóźniej po dwóch latach pojawiały się znowu, ale wystarczyło zażyć kolejną porcję leku, by znów na dłuższy czas opanować sytuację. I chorzy, i lekarze tak bardzo się do tych leków przyzwyczaili, że w dalszym ciągu chętnie je stosują. A przecież dziś już dobrze wiemy, że w ten sposób nie wyleczy się większości przypadków choroby wrzodowej. Medycyna ludowa od dawna zna lecznicze działanie liści kapusty i soku z niej. Każdy, kto ma skłonności do wrzodów żołądka czy jelit, profilaktycznie powinien wypijać szklankę soku dziennie. Tę dawkę soku należy podzielić na cztery porcje i pić między posiłkami. W trakcie trwania objawów i leczenia należy zrezygnować z tłustych i smażonych potraw oraz z kawy, mocnej herbaty, alkoholu oraz słodyczy, w tym głównie czekolady. Potrawy te zwiększają wydzielanie soku żołądkowego. Warto też unikać kwaśnych owoców: pomidorów, cebuli czy czosnku. Działają one drażniąco na żołądek, podobnie, jak ostre przyprawy i marynaty. Kiedy objawy ustąpią można wrócić do zwykłego menu. Jednak dla każdego żołądka, zwłaszcza u wrzodowców, wskazane jest regularne spożywanie nieobfitych posiłków i ograniczanie soli i ostrych przypraw. Ważne jest też, aby każdy kęs być dobrze pogryziony. Bardzo istotne jest rzucenie palenia – u palaczy wrzody łatwiej powstają, dłużej się goją się, a infekcja H. pylori jest trudniejsza do wyleczenia. Przy nieżycie żołądka ze skłonnością do wrzodów dobrze jest stosować sok z ziemniaków. Zawarte w nim substancje kleiste rozpościerają się jako powłoka ochronna na błonie śluzowej żołądka i jelit, ułatwiając procesy lecznicze. Dzienna dawka to ilość soku pozyskanego ze średniej wielkości ziemniaka.  Zawsze przed zażyciem jakiegoś leku przeciwreumatycznego lub innego zawierającego salicylaty należy napić się herbatki rumiankowej. Rumianek zawiera bowiem bisabolol – substancję, która doskonale chroni błonę śluzową żołądka. Badania przeprowadzone w różnych krajach, na przykład Stanach Zjednoczonych, Australii, Holandii, Austrii wykazały, że leczenie antybiotykami jest niezwykle skuteczne. Nawrót choroby zdarza się tylko u dwóch osób na sto (w Polsce, niestety, aż u dwudziestu). A zdarza

się dlatego, że bakterie w przewodzie pokarmowym zostały wprawdzie zabite, przetrwały jednak w jamie ustnej, szczególnie jeśli znalazły przyjazne warunki w kieszonkach dziąsłowych zaatakowanych przez paradontozę. Wypływa z tej obserwacji jedna z najważniejszych wskazówek profilaktycznych – jeśli chcesz uniknąć choroby wrzodowej, nie używaj sztućców ani naczyń należących do osób chorych, a przybory toaletowe traktuj jako coś naprawdę osobistego. Aby zaradzić bólowi żołądka przede wszystkim staraj się jeść często, ale w mniejszych ilościach. Jest to lepsze rozwiązanie niż 3 posiłki dziennie do syta. Małe porcję zmniejszą obciążenie pracy żołądka, ponieważ ten wytwarza mniejsze ilości kwasu solnego potrzebnego do trawienia. Upewnij się, czy Twoje posiłki zapewniają ci dzienna dawkę węglowodanów potrzebnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Podczas diety najczęściej stosowanymi produktami są: ryż, pieczywo, makaron. Każdy z nich wiąże (zmniejsza) nadmiar kwasu żołądkowego i jest łatwo przyswajalny. Miód stosuje się z powodzeniem w przypadku zapalenia żołądka i jelit (enteritis)zarówno u dzieci, jak i osób dorosłych. Produkt ten okazał się skuteczny w zakażeniach wywołanych przez bakterie: Salmonella, Shigella, enteropatogenne Escherichia coli i Klebsiella, a także w zakażeniach rotawirusem typu ludzkiego (HRV). Miód podawany doustnie w płynie elektrolitowym wyraźnie skracał czas trwania biegunek i wysokiej gorączki do 58 godzin, w porównaniu do klasycznej metody leczenia tego typu schorzenia, polegającej na podawaniu glukozy i elektrolitów we wlewach dożylnych i stosowaniu antybiotyków, trwającej 93 godziny. Dobre efekty uzyskano także w trakcie leczenia nieswoistych, przewlekłych biegunek. Po 4 miesiącach terapii 83% chorych uznano za wyleczonych. Wyraźną poprawę stwierdzono również u 78% pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy.

Jeszcze do niedawna lekarze podejrzewali, że przyczyną choroby wrzodowej jest stres, napięcie nerwowe, spożywanie tłustych, słonych i ostrych potraw. Przyczyniają się do ich powstania nieregularne posiłki, picie dużej ilości kawy i alkoholu. Teraz już wiemy na pewno – czynniki te przede wszystkim nasilają dolegliwości związane z wrzodami, a nie są ich przyczyną. Prawie całkowitą odpowiedzialność za powstawanie wrzodów ponoszą… bakterie Helicobacter pylori. Powodują one około 75 proc. owrzodzeń żołądka i około 95 proc. owrzodzeń dwunastnicy. Bakteria zagnieżdża się i rozmnaża na powierzchni błony śluzowej żołądka powodując jej zapalenie. Na początku ostre, potem przewlekłe. Osłabiona błona śluzowa nie może odpowiednio bronić się przed żrącym kwasem solnym stanowiącym naturalne środowisko żołądka, gdyż produkuje zbyt mało śluzu ochronnego. Kiedy bariera ochronna zostaje przerwana, błona śluzowa jest podatna na uszkodzenia. Powstają drobne ranki zwane nadżerkami, które z czasem mogą się powiększać i pogłębiać. Tak powstają owrzodzenia, które mogą mieć od kilku milimetrów do wielu centymetrów. Za chorobę wrzodową winę ponoszą także skłonności genetyczne, zwłaszcza u osób, które mają grupę krwi „0”. Nie oznacza to, że te osoby na pewno zachorują. Po prostu łatwiej zakażają się H. pylori. Chorobę mogą wywołać także leki przeciwbólowe z grupy niesterydowych leków przeciwzapalnych: między innymi kwas acetylosalicylowy (aspiryna, polopiryna), ibuprofen, naproksen, piroksykam, diklofenak. Preparaty te uszkadzają mechanizmy obronne chroniące żołądek przed czynnikami drażniącymi, przede wszystkim kwasem solnym. Chorobie sprzyja palenie papierosów. Dym tytoniowy zakłóca wydzielanie soku żołądkowego i trzustkowego. Utrudnia także przepływ krwi w naczyniach ściany żołądka i dwunastnicy powodując niedotlenie tych narządów. Papierosy są szczególnie szkodliwe, gdy osoba paląca jest zarażona H. pylori. Innymi rzadkimi przyczynami powstawania choroby wrzodowej są zaburzenia hormonalne (nadmiar gastryny, nadczynność przytarczyc). Gdy kwas solny przenika przez uszkodzoną błonę i zaczyna drażnić nerwy przebiegające w ścianie żołądka lub dwunastnicy pojawia się piekący ból, najczęściej pośrodku brzucha poniżej mostka nad pępkiem. Często chorzy odczuwają wtedy silny głód. Ból towarzyszący wrzodom żołądka najbardziej dokucza bezpośrednio po jedzeniu, przy wrzodach dwunastnicy zazwyczaj 1-2 godzin po jedzeniu, ale także na czczo i w nocy. Bólom mogą towarzyszyć wzdęcia, zgaga, odbijanie, nudności, wymioty. Większość wrzodowców jest szczupła, bo w czasie zaostrzenia objawów unika jedzenia. Gdy wrzody zaczynają dokuczać trzeba udać się do lekarza. Zapewne dostaniemy leki i skierowanie na test na obecność H. pylori lub na gastroskopię. Choć na samą myśl o gastroskopii dostajemy gęsiej skórki, to nie należy go odkładać. Wcale nie jest to takie przykre, zwłaszcza jeśli będziemy współpracować ze specjalistą, który je wykonuje . Na gastroskopię zgłaszamy się na czczo (6 godz. przed badaniem nie można jeść ani pić). Badanie odbywa się na leżąco i ze znieczuleniem miejscowym, które powstrzymuje wymioty. Trwa około 5 minut. Lekarz przez usta i przełyk wprowadza do żołądka i dwunastnicy giętką rurkę o średnicy poniżej 1 cm zakończoną mikrokamerą. Lekarz ogląda przełyk, żołądek i dwunastnicę, aby sprawdzić czy to wrzody są przyczyną dolegliwości. Możliwe jest pobranie wycinków z żołądka, aby ocenić tkankę pod mikroskopem i wykluczyć nowotwór (na wynik biopsji czeka się około dwóch tygodni). Pobrany materiał pozwoli też na wykonanie testu, który wykrywa zakażenie H. pylori z blisko stuprocentową dokładnością. Wrzodowcom zakażonym bakterią H. pylori, podaje się 2 antybiotyki i tzw. inhibitor pompy protonowej (zwykle omeprazol, lanzoprazol lub pantoprazol), który zmniejsza wydzielanie kwasu solnego prawie do zera. Kuracja trwa 7 do 14 dni. W leczeniu choroby wrzodowej spowodowanej przyjmowaniem aspiryny lub innych niesterydowych leków przeciwzapalnych bez infekcji H. pylori wystarczające jest podanie inhibitora pompy protonowej i przerwanie kuracji lekami, które zaszkodziły. Leczenie niesterydowymi lekami przeciw zapalnymi można wznowić po wyleczeniu wrzodu jeśli jest to niezbędne. Ale zawsze trzeba równolegle stosować inhibitory pompy protonowej. Jeśli jednak zdarzyło się powikłanie (krwotok lub perforacja), to stosowanie leków uszkadzających błonę śluzową jest zabronione na całe życie.

Nieleczona choroba wrzodowa jest groźna. Może powodować powikłania: krwawienie lub krwotok (często z anemią), perforację (przebicie ściany żołądka lub dwunastnicy) lub stenozę (zwężenie światła przewodu pokarmowego powodujące wymioty). Gdy ból w górnej części brzucha jest ostry i silny, pojawiają się krwawe lub czarne stolce albo wymioty zawierające krew czy przypominające fusy po kawie trzeba szybko wezwać pogotowie lub zgłosić się do szpitala.

Mogą mieć znaczenie wspomagające właściwe leczenie. Nie należy tylko podawać ich jednocześnie z lekami, bo mogą utrudniać ich wchłanianie. Skuteczny jest napar z siemienia lnianego (łyżkę nasion zalewa się szklanką wrzątku, przykrywa i odstawia na 15 minut albo gotuje na wolnym ogniu). Napar należy pić pomiędzy posiłkami. Innym specyfikiem stosowanym przy dolegliwościach wrzodowych jest olej cedrowy. Jego zaletą jest wysoka zawartość niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych. Uszczelniają one ścianki naczyń krwionośnych i nabłonek wyściełający układ pokarmowy.

Brak żołądka na raka i tej stronie zostały utworzone w celu stworzenia tego źródła i społeczności.Pomagamy ludziom na całym świecie połączenia z udziałem na tej stronie od osób i rodzin wponad 100 krajach . Pracujemy bez wytchnienia, w celu stworzenia strony tak przydatne, jak możemy. Witaj – nie jesteś sam.

Rak żołądka: Risks and Prevention

Raka żołądka są czwartym najczęstszym nowotworów na świecie, a drugą w kolejności przyczyną zgonów z powodu raka na świecie. Dowiedz się więcej o ryzyka i zapobiegania , w tym dziedziczne ryzyko i akcji, czego uczymy się z innymi. Może stać się wiedząc, że ratuje życie komuś, kogo znasz. Być może nawet własny.

Ból żołądka – jak sobie radzić i co robić gdy boli żołądek?

Zwykle ostry ból brzucha to sygnał, który mobilizuje cierpiącego do natychmiastowego wezwania lekarza. Ból brzucha może być spowodowany zarówno chorobami narządów jamy brzusznej, jak i narządów zlokalizowanych poza nią. Może mieć charakter przewlekły lub ostry; niekiedy wymaga szybkiego postępowania diagnostyczno-terapeutycznego, w tym interwencji chirurgicznej – stan taki określa się mianem ostrego brzucha.

Na ogół zapalenie żołądka i dwunastnicy najczęściej pojawia się wskutek błędów dietetycznych. Choroba związana jest ze spożywaniem zakażonych pokarmów bądź zawierających toksyny lub toksyczne związki chemiczne. Czasami zdarza się, że dolegliwości towarzyszą inne niepokojące objawy:
• biegunka,
• odwodnienie,
• żółtaczka,
• zatrzymanie stolca,
• zimna skóra.
• gorączka,
• dreszcze,
• nudności,
• wymioty,
Ból w nadbrzuszu może pochodzić z końcowego odcinka przełyku, a także z żołądka, części bliższej dwunastnicy, dróg żółciowych, trzustki i wątroby.

Jeżeli to nic poważnego, możesz wziąć środek z ibuprofenem np. ibuprom. Zajrzyj też na tę stronę o lekach – tam mogą udzielić Ci dalszych wskazówek.

Źródłem bólu w okolicy pępka może być jelito cienkie, wyrostek lub prawa połowa jelita grubego.
Jeśli czujemy go w prawym podżebrzu, może oznacza to kłopot z pęcherzykiem żółciowym, wątrobą lub (rzadziej) z jelitem grubym.
W lewym podżebrzu „odzywa się” zwykle śledziona. Ból w tym miejscu może mieć również pochodzenie płucne lub sercowe (wówczas zwykle towarzyszy mu ból w klatce piersiowej).
W śródbrzuszu lewym i prawym lokalizują się bóle pochodzenia z nerek i jelita grubego.
Źródłem bólu w podbrzuszu i obu dołach biodrowych może być dalsza część poprzecznicy, okrężnica zstępująca, esica, odbytnica, wyrostek robaczkowy, nerki, moczowody, pęcherz moczowy oraz narządy rodne u kobiet.

Wystąpienie ostrych bólów oznacza często konieczność umieszczenia chorego w szpitalu. Jeśli masz skierowanie na USG jamy brzusznej, na kilka dni przed wyznaczonym terminem nie powinnaś jeść potraw ciężkostrawnych i prowokujących nadmierne wytwarzanie gazów. Mogą one bowiem zamazywać obraz. W dniu badania lepiej być na czczo. Jeżeli idziesz po południu, zjedz lekkostrawne śniadanie. Bezpośrednio przed badaniem nie możesz palić, gdyż dym zniekształca obraz. Na godzinę lub półtorej przed wejściem do gabinetu wypij przynajmniej litr niegazowanej wody mineralnej lub niesłodzonej herbaty, by podczas badania pęcherz był wypełniony (musisz odczuwać parcie). Gdy jest to konieczne, lekarz zaleci, byś poprzedniego dnia wieczorem zażyła środek przeczyszczający. Przed badaniem trzeba odsłonić odpowiedni fragment powierzchni brzucha, który lekarz przed przyłożeniem głowicy smaruje specjalnym żelem. Przesuwając głowicę aparatu, uzyskuje obraz całego badanego narządu. Ból brzucha może być manifestacją m.in.: chorób przewodu pokarmowego – zapalenie wyrostka robaczkowego, perforacja wrzodu trawiennego i jelit, choroba wrzodowa, choroba refluksowa przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka, niedrożność, zespół jelita drażliwego, przewlekły czynnościowy ból brzucha, dyspepsja czynnościowa, nadwrażliwość pokarmowa, choroba Leśniowskiego-Crohna, colitis ulcerosa, celiakia, zespół rozrostu bakteryjnego, zator tętnicy krezkowej, zakrzepica żył trzewnych, zapalenie uchyłków i ich perforacja, zapalenie uchyłku Meckela, zapalenie jelit o różnej etiologii, infekcje jelitowe (choroba Whipple’a; schistosomatoza, włośnica, glistnica, tasiemczyca, lamblioza, promienica, gruźlica); chorób trzustki – ostre i przewlekłe zapalenie; chorób pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych – zapalenie, kamica pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, kolka żółciowa, zapalenie dróg żółciowych; chorób wątroby – zakrzepica żył wątrobowych, przekrwienie wątrobowy spowodowane niewydolnością serca, zapalenie wątroby; chorób śledziony – pęknięcie śledziony; chorób układu moczowo-płciowego – kamica moczowa, odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie pęcherza moczowego, ciąża pozamaciczna, zapalenie przydatków i ich skręt, torbiel jajnika; chorób metabolicznych – cukrzyca, kwasica ketonowa, mocznica, porfiria; chorób klatki piersiowej – zawał mięśnia sercowego, zapalenie mięśnia sercowego i osierdzia, zapalenie płuc i opłucnej, zator tętnicy płucnej; chorób endokrynologicznych – niedoczynność przytarczyc, rak rdzeniasty tarczycy, nadczynność tarczycy, niewydolność kory nadnerczy, przełom nadnerczowy, przełom hiperkalcemiczny; chorób układu nerwowego – stwardnienie rozsiane, półpasiec, nerwoból; innych – obrzęk naczynioruchowy, zatrucia, rozwarstwienie aorty, choroba Schönleina-Henocha, nowotwory narządów jamy brzusznej, choroby kręgosłupa i stawów biodrowo-krzyżowych. Aby dokładniej opisać miejsce występowania bólu, warto znać „topografię” brzucha. Wyróżniamy prawe i lewe podżebrze, a między nimi nadbrzusze (dołek podsercowy). Środek brzucha to oczywiście pępek, a po jego obu stronach – śródbrzusze. Poniżej pępka znajduje się podbrzusze oraz prawy i lewy dół biodrowy.
Wiadomo, że im niższy poziom witaminy C we krwi, tym częściej w żołądku danej osoby można znaleźć wrzodotwórcze bakterie Helicobacter pylori – informuje „Jurnal of the American College of Nutrition”. Z dostępnych danych nie wynika, czy witamina C może zapobiec zakażeniu Helicobacter pylori, które zazwyczaj ma miejsce już w dzieciństwie, ani jaki związek zachodzi między witaminą a wrzodami – czy to zakażenie obniża poziom witaminy, czy obfitość witaminy chroni przed infekcją. Niemniej warto regularnie spożyć produkty bogate w ten składnik. Bóle przewlekłe mogą trwać od kilku dni do wielu miesięcy. Ustalenie ich przyczyny bywa trudne i wymaga od lekarza przeprowadzenia starannego wywiadu na temat ich lokalizacji, a także okoliczności ich występowania. Chorzy często opisują bóle somatyczne jak uczucie „kłucia nożem”. Pojawia się nagle i zwykle promieniuje, nasila się w czasie wykonywania ruchów, kaszlu czy kichania. Bóle somatyczne pojawiają się na skutek podrażnienia zakończeń nerwowych błony ściany jamy brzusznej i najczęściej są objawem ciężkiej choroby, wymagającej szybkiej interwencji chirurgicznej.
Tłuste potrawy mięsne to prosta droga do bólu żołądka i problemów trawiennych. Dlatego warto do każdej ciężkostrawnej potrawy dorzucić trochę ziół, które pomogą trawić tłuszcze i przyspieszą przemianę materii. Gdy jesz za dużo i za szybko, żołądek nie nadąża z wytwarzaniem kwasów żołądkowych i trawieniem pokarmu, który powoli zaczyna fermentować. Procesowi rozkładu towarzyszy wydzielanie gazów, które powodują bóle brzucha. Gdy dojdą do tego zaparcia, czujesz, że zaraz wybuchniesz. Co robić?

Do tłustego posiłku dodaj kminek lekarski. Przyspieszy wydzielanie soków trawiennych, rozluźni jelita i uwolni gazy. Po ciężkim posiłku wypij napar z mięty pieprzowej. W celu wzmocnienia mocy naparu, zaparz herbatkę ziołową z łyżeczki mięty i łyżeczki melisy. Popularnością cieszą się krople miętowe, które podaje się na niestrawność. Działają rozkurczowo i przeciwbólowo. Przy dolegliwościach żołądkowych sięgnij również po napar z liści mniszka lekarskiego. Nie tylko pomoże na problemy żołądkowe, ale także wspomoże pracę wątroby. Zioła na niestrawność to także koper, rozmaryn i jałowiec. Koper włoski zalecany jest na bóle brzucha i kolki u dzieci. Rozmaryn warto dodać do tłustego jedzenia, zwiększy wydzielanie soków trawiennych. Przypisuje mu się również działanie wiatropędne. Na skurcze żołądka pomoże melisa, piołun i krwawnik. Trawienie usprawnią gorzkie warzywa zielone. Przyda się również słaba, gorzka herbata lub zielona herbata. Jeśli boli Cię żołądek, wypij napar z rumianku, który działa przeciwzapalnie i bakteriobójczo. Skurcze żołądka powodują tępy i silny ból, który zniwelują zioła rozkurczowe. Takie działanie ma glistnik jaskółcze ziele. Stosuj go na problemy trawienne, stany zapalne jelit i żołądka oraz przy bolesnych skurczach jelit. Działanie rozkurczowe wykazuje także melisa. Skuteczne zioła na ból brzucha to także herbatka miętowa.
Bóle trzewne powstają przy nagłym wzroście napięcia ścian lub skurczu mięśni:
• żołądka,
• jelit,
• dróg żółciowych,
• trzustkowych,
• moczowych.

Zdarza się, że boli nas brzuch z powodu powiększenia narządów miąższowych czyli wątroby lub śledziony. Tego typu bóle odczuwa się jako bóle rozlane, niedokładnie umiejscowione. Zazwyczaj ciężko wskazać konkretne miejsce bólu. Zdarza się, że taka dolegliwość ma charakter skurczu bólowego, pojawia się gwałtownie, nasila się, a następnie łagodnieje w kilkunastominutowych odstępach.

Kiedy lekarz ocenia pacjenta w celu ustalenia etiologii i ewentualnego leczenia bólu brzucha historii pacjenta skargi prezentacji i badania fizykalnego powinny pochodzić diagnozy w ponad 90% przypadków.
Ważne jest również dla lekarza pamiętać, że bóle brzucha mogą być spowodowane przez problemy na zewnątrz jamy brzusznej, zwłaszcza zawału serca i zapalenia płuc , które niekiedy występują jako bóle brzucha.
Badania, które obejmują pomoc diagnozy
Badania krwi w tym pełną morfologię krwi, elektrolitów , mocznika , kreatyniny , próby wątrobowe, test ciążowy , amylazy i lipazy .
Badanie ogólne moczu
Obrazowania, w tym wzniesienie klatki piersiowej X-ray i folii gładkich jamy brzusznej
Elektrokardiograf , aby wykluczyć zawał serca, które mogą czasami występować jako ból brzucha
Jeśli diagnoza jest jasne po wywiadu, badania i badania podstawowe, jak powyżej, a następnie bardziej zaawansowane badania mogą ujawnić diagnozy. Te jako takie będą obejmować
Tomografia komputerowa jamy brzusznej / miednicy
Jamy brzusznej lub miednicy USG
Endoskopii i kolonoskopii (nie używane w diagnozowaniu ostrego bólu)
Ból brzucha to ból jest odczuwany w jamie brzusznej. Brzuch jest anatomiczną obszar, który jest ograniczony przez dolnym brzegiem żeber i przepony powyżej, kości miednicy (łonowe Ramus) poniżej, a boki z każdej strony. Chociaż ból brzucha może wynikać z tkanek ściany jamy brzusznej, które otaczają jamy brzusznej (np. skóry i mięśni ściany brzucha), termin ból brzucha na ogół używany jest do opisania ból pochodzących z narządów w obrębie jamy brzusznej. Narządy jamy brzusznej to żołądka, jelita cienkiego, jelita grubego, wątroby, pęcherzyka żółciowego, śledziony i trzustki.

Czasami ból może być odczuwany w jamie brzusznej, nawet jeśli jest związane z narządów, które są blisko, ale nie w ciągu, jamy brzusznej. Na przykład, warunki dolnej płuca, nerki, macicy lub jajników może powodować bóle brzucha. Z drugiej strony, to również jest możliwe, ból narządów w jamie brzusznej być odczuwalne poza brzucha. Na przykład, ból zapalenie trzustki może być odczuwany w plecach. Te ostatnie rodzaje bólu nazywane są „określone” ból, ponieważ ból nie pochodzi z miejsca, że ​​jest to odczuwalne. Raczej przyczyną bólu jest położony z dala od miejsca jest odczuwalny.
Ból brzucha zwykle odnosi się do skurcze lub tępy ból w brzuchu (brzuch). Jak to zazwyczaj krótkotrwałe i spowodowane przez drobne zdenerwowany lub błędów.
Silny ból brzucha jest większy powód do niepokoju. Jeżeli zaczyna się nagle i niespodziewanie, należy ją traktować medycznej w nagłych wypadkach, zwłaszcza jeśli ból jest skoncentrowane w określonym obszarze, np. prawej dolnej stronie brzucha (może to być dodatek – patrz niżej więcej informacji). Zadzwoń do lekarza jak najszybciej, lub udać się do najbliższego szpitala na oddział ratunkowy, czy jest to przypadek.
Ten temat obejmuje najczęstszych przyczyn:
nagłe skurcze żołądka
nagły, silny ból brzucha w określonym obszarze brzucha
bóle brzucha, które trwały przez długi czas lub że utrzymuje powrocie
Jeśli czujesz ból wyżej, w przestrzeni nad żebrami znajduje się w sekcji AZ Zdrowia na bóle w klatce piersiowej .
Skurcze żołądka z powodu uwięziony wiatr

Skurcze żołądka są często ze względu na wiatr uwięziony i wzdęcia. Jest to bardzo powszechny problem, który może być kłopotliwe, ale jest łatwo omówione – swojej aptece będzie w stanie polecić produktu, takie jak tabletki węgla , które można kupić bez recepty w leczeniu wiatru.
Nagłe skurcze żołądka biegunka

Jeśli skurcze żołądka zaczęły niedawno i masz biegunkę , przyczyną jest prawdopodobnie błąd brzucha ( żołądka ). Oznacza to, masz wirusowe lub bakteryjne zakażenie żołądka i jelit, które układ odpornościowy będą z reguły walczyć po kilku dniach. Częstą przyczyną zapalenia żołądka i jelit jest norovirus .
Silne skurcze brzucha i biegunkę, że czujesz się bardzo źle (np. powodując dreszcze lub gorączka) może być spowodowane infekcją poważniejsze, takie jak zatrucia pokarmowe . To także zazwyczaj staje się lepsze z własnej bez leczenia.
Jeśli skurcze żołądka i biegunka nadal może być długotrwałe stanie, takie jak zespół jelita drażliwego (patrz poniżej).
Nagły, silny ból brzucha

Jeśli nagle męczarniach w danej dziedzinie brzuchu, natychmiast zadzwoń do lekarza lub udać się do najbliższego szpitala na oddział ratunkowy. To może być oznaką poważnej choroby, która szybko się pogorszy bez leczenia.
Do najczęstszych przyczyn nagłego, silnego bólu brzucha to:
perforowany wrzód trawienny – otwarta rana, która rozwija się od wewnątrz błony śluzowej żołądka lub dwunastnicy (górnej jelita cienkiego), który zepsuł się przez błonę śluzową
kamieni żółciowych – małe kamienie, które tworzą w pęcherzyku żółciowym (pęcherzyk żółciowy, konieczne może być usunięte)
wyrostka robaczkowego , który jest stanem zagrożenia życia – ból będzie bolesny a dodatek będzie musiał być usunięty
zakażenie żołądka i jelit ( zapalenie żołądka i jelit ) – większość ludzi lepiej bez leczenia po kilku dniach
kamieni nerkowych – małe kamienie mogą być przekazywane w moczu, ale większe kamienie mogą zablokować rur nerek i trzeba będzie iść do szpitala, aby te rozbite
uchyłków – zapalenie małych torebek, które są częścią jelita
Kliknij na link powyżej aby uzyskać więcej informacji na te warunki. Jeśli podejrzewa, GP, że masz zapalenie wyrostka robaczkowego, będą skierowanie do szpitala.
Długotrwałe lub powtarzające się bóle brzucha

Dorośli, którzy mają trwałe lub powtarzające się epizody bólu brzucha powinien zobaczyć ich GP. Jednak nie ma powodów do paniki jako przyczynę często nie jest poważny i może być łatwo zarządzany.
Najczęstsze przyczyny u dorosłych obejmują:
zespół jelita drażliwego – wspólny stan, w którym mięśni w ścianie jelit, ma tendencje do skurczu (ściąga), ból często jest ulgą, gdy idziesz do toalety
zakażenie dróg moczowych , który utrzymuje powrocie (zwykle będziesz odczuwać pieczenie podczas oddawania moczu)
długoterminowej wrzodowej – otwarta rana, która rozwija się na podszewce wewnątrz żołądka lub dwunastnicy (górnej jelita cienkiego)
zaparcie
refluksu kwasu i zgaga – wycieki kwasu żołądkowego z żołądka i do przełyku, rury, która biegnie od jamy ustnej do żołądka
Nie ma jeszcze szerszy zakres możliwych przyczyn u dzieci. Najczęściej spotykane są:
okresowych zespół (podobnie jak zespół jelita drażliwego u dorosłych) – dzieci mają powtarzające się epizody bólu brzucha
zaparcie
zakażenie dróg moczowych , który utrzymuje powrocie
lęku i depresji
zgagę i refluks
Kliknij na link powyżej aby uzyskać więcej informacji na te warunki.

Żołądek – funkcja, choroby zagrożenia

Żołądek jest jednym z ważniejszych organów ludzkiego organizmu. Charakterystyczną cechą żołądka jest zmienność jego kształtu i położenia, które możemy określić jedynie z grubsza. Od góry żołądek jest połączony tzw. wpustem z przełykiem, a w dolnej części łączy się tzw. odźwiernikiem z dwunastnicą. Wpust jest silnie umięśniony, dzięki czemu treść pokarmowa nie przesuwa się z powrotem do przełyku.

Obok żołądka znajduje się dwunastnica. Dwunastnica jest narządem leżącym pozaotrzewnowo, w którym zachodzi kolejny etap trawienia i absorpcji składników pokarmowych. Zawartość dwunastnicy ma odczyn zasadowy. U człowieka jest narządem wychodzącym z żołądka, stanowi pierwszy odcinek jelita cienkiego. Do dwunastnicy uchodzi przewód żółciowy wspólny i przewód trzustkowy w miejscu zwanym brodawką Vatera. Zewnętrzna część ścian żołądka zbudowana jest z błony surowiczej, następna warstwa to mięśniówka. Wewnętrznie żołądek pokrywa błona śluzowa, która zabezpiecza ten narząd przed niebezpiecznym działaniem soków trawiennych. Kiedy stoimy, żołądek ma kształt haka z ramieniem zstępującym i wstępującym. Jak wiadomo żołądek wydziela sok żołądkowy zawierający enzymy trawienne:

• podpuszczka – ścina białko w mleku (obecna tylko u niemowląt),
• pepsyna – zapoczątkowuje trawienie białek (w obecności HCl).

Żołądek wydziela kwas solny, który uaktywnia enzymy trawienne oraz zabija drobnoustroje. Wielkość żołądka jest zmienna i zależy od jego wypełnienia, napięcia ścian oraz pozycji ciała. Sąsiadami żołądka jest wiele ważnych narządów jamy brzusznej. Od przodu jest to wątroba, natomiast z tyłu: śledziona, lewa nerka i nadnercze, trzustka oraz okrężnica poprzeczna. Procesy chorobowe dotyczące tych narządów mogą oddziaływać na żołądek, chociaż częściej zdarza się sytuacja odwrotna, kiedy na przykład wrzód żołądka drąży do trzustki.

• Długość żołądka: 25–30 cm
• Szerokość żołądka: 12–14 cm
• Pojemność: 1000-3000 ml

Zadania żołądka są powszechnie znane. To przede wszystkim wyjaławianie pokarmów oraz ich rozdrabnianie. Żołądek zwykło się utożsamiać z trawieniem wszystkich pokarmów. Jednak to nie do końca prawda – w tej części przewodu pokarmowego trawione są jedynie białka (wstępnie), trawienie tłuszczów następuje tam tylko w bardzo niewielkim stopniu, a cukrów – w ogóle.
Warto zwrócić uwagę na dno żołądka, które jest zaopatrywane przez tętnice żołądkowe krótkie – gałązki tętnicy śledzionowej. Błona śluzowa jest pozornie płaska, ujawnia tu swoją bogatą rzeźbę: pólka żołądkowe i fałdy kosmkowe z leżącymi pomiędzy nimi dołeczkami żołądkowymi, stanowiącymi ujścia gruczołów żołądkowych. To właśnie tutaj produkowana jest pepsyna i kwas solny składające się na sok żołądkowy. Zdziwienie może budzić fakt, że tak niebezpieczne substancje jak trawiąca białko pepsyna i nie mniej groźny kwas solny nie uszkodzą miejsca swojego powstania. Dzieje się tak dlatego, że pepsyna produkowana jest w postaci nieczynnego prekursora – pepsynogenu, uaktywniającego się dzięki kwasowi w jamie żołądka, a więc już na zewnątrz błony śluzowej. Natomiast przed niszczącym działaniem kwasu solnego chroni żołądek tzw. bariera śluzówkowa. Ścisłe połączenie komórek nabłonka i warstwa śluzu pokrywająca te komórki uniemożliwia przenikanie kwasu z powrotem do śluzówki. Czasami ta bariera zawodzi i kwas solny niszczy śluzówkę, a nawet przebija całą ścianę, tworząc wrzód żołądka. Reszta naczyń biegnie wzdłuż krzywizn żołądka – tętnice żołądkowe wzdłuż krzywizny mniejszej a tętnice żołądkowo-sieciowe wzdłuż krzywizny większej. Tętnica żołądkowa lewa odchodzi bezpośrednio od pnia trzewnego natomiast tętnica żołądkowa prawa od tętnicy wątrobowej właściwej. Tętnica żołądkowo-sieciowa lewa odchodzi od tętnicy śledzionowej a tętnica żołądkowo-sieciowa prawa od żołądkowo-dwunastniczej (jedna z gałęzi końcowych). Tak więc tętnice mające określenie „lewa” zaopatrują górną część krzywizny natomiast „prawa” – dolną (oddając gałązki do przedniej i tylnej powierzchni żołądka). Tętnice łączą się pośrodku krzywizny zespoleniami (anastomozami). Określenie granic unaczynienia pomiędzy tętnicami prawa i lewa jest umowne. W błonie śluzowej wyściełającej żołądek znajdują się gruczoły, w których produkowane są m.in. pepsynogen, nieczynny enzym trawienny, oraz kwas solny. Dopiero pod wpływem kwasu solnego pepsynogen zmienia się w aktywną chemicznie pepsynę. Do żołądka wydzielane są też inne enzymy: renina (występuje u małych dzieci, wspomaga trawienie białek) oraz – według niektórych naukowców – lipaza żołądkowa. Substancje tworzą razem sok żołądkowy.

Choroby żołądka
Zwróćmy uwagę na choroby żołądka. Najbardziej znana to wrzodowa choroba żołądka i dwunastnicy, chociaż nie mniej częste są zmiany zapalne błony śluzowej zarówno ostre, jak i przewlekłe. Warto przy tym wspomnieć, że w przypadku ostrych zmian zapalnych ważną rolę odgrywa nadużywanie popularnych środków przeciwbólowych typu aspiryna, natomiast w przypadku zmian przewlekłych jednym z czynników wywołujących może być zakażenie bakterią Helicobacter pylori, której nie przeszkadza ani kwas solny, ani trawiąca białko pepsyna. Niedawne badania ujawniły także kluczową rolę tego niepożądanego gościa w wywoływaniu choroby wrzodowej. Dlatego niejednokrotnie przy okazji gastroskopii pobiera się materiał, w którym wykrywa się Helicobacter pylori. W przypadku obecności tej bakterii stosuje się odpowiednie leki, głównie antybiotyki. Czasem choroba ta przebiega zupełnie bezobjawowo. Krwawienie – stan ten wymaga endoskopowego tamowania krwawienia. Jeśli metodami endoskopowymi nie można opanować krwawienia, wskazane jest operacyjne podkłucie krwawiącego owrzodzenia. Przedziurawienie – zalecane jest zszycie wrzodu z naszyciem łaty z sieci większej metodą otwartą lub laparoskopową. Zawsze po zszyciu wrzodu konieczna jest późniejsza eradykacja Helicobacter pylori. Zwężenie odźwiernika – leczenie chirurgiczne sprowadza się najczęściej do wykonania plastyki odźwiernika lub resekcji żołądka. Drążenie wrzodu – leczenie jest zachowawcze i uzależnione od nasilenia objawów klinicznych. Początkowo obowiązuje dożylne podanie inhibitorów pompy protonowej, założenie sondy do żołądka na stałe i pozajelitowe uzupełnianie płynów, a po ustąpieniu ostrych dolegliwości typowe leczenie zachowawcze oraz eradykacja Helicobacter pylori.Jeśli chory uskarża się już na jakieś dolegliwości, są to zwykle pieczenie, ssanie i bóle w nadbrzuszu, które nasilają się szczególnie między posiłkami oraz w nocy. To powoduje, że chorzy czasem mylą objawy choroby wrzodowej z silnym uczuciem głodu, tym bardziej, że często rzeczywiście stają się one mniej dotkliwe po spożyciu niewielkiego posiłku. Leczenie z wyboru niepowikłanej choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy jest leczeniem zachowawczym. Wskazaniem do operacji jest niepowodzenie leczenia zachowawczego polegające na utrzymywaniu się owrzodzenia żołądka przez 3 miesiące przy prawidłowo prowadzonym leczeniu. Kolejnym wskazaniem do zabiegu operacyjnego są powikłania choroby wrzodowej: krwawienie, przebicie, zwężenie odźwiernika, drążenie wrzodu do trzustki.
Wyróżnia się trzy zasadnicze grupy metod leczenia chirurgicznego zarówno choroby wrzodowej żołądka, jak i dwunastnicy:

– resekcyjne,
– wagotomie,
– wagotomie z resekcją.

Inna choroba bardzo groźna to rak. Umiejscowienie nowotworu w okolicy odźwiernika może dawać objawy jego zwężenia lub niedrożności, a w okolicy wpustu – wrażenie zatrzymywania się pokarmów poza dolną częścią mostka. Dla rozpoznania najważniejsze jest badanie gastroskopowe i rentgenowskie. Leczenie tylko operacyjne. Objawami raka żołądka mogą być bóle w nadbrzuszu, nagłe chudnięcie, trudności w przełykaniu, wymioty („fusowate” lub z krwią), smoliste stolce, zgaga, brak apetytu (szczególnie na mięso), krwawienie z dziąseł. Niestety, w wielu wypadkach rozwój nowotworu żołądka przebiega bezobjawowo. Na chorobę nowotworową szczególnie narażone są osoby, u których wykryto bakterię Helicobacter pylori oraz pacjenci po operacjach żołądka. Ryzyko zachorowania zwiększa też palenie tytoniu i podeszły wiek (60-80 lat). Dlatego osoby z grupy ryzyka, nawet jeśli „czują się zdrowe”, powinny wykonać badania, które wykluczyłyby raka.
Leczenie: Raka żołądka leczy się przede wszystkim chirurgicznie – usuwając ten narząd oraz węzły chłonne. Jako terapię uzupełniającą stosuje się chemioterapię.

Inna choroba atakująca pacjenta to nadkwasota. Nadkwasota, czyli nadmiar kwasów żołądkowych, zwłaszcza solnego, to bezpośrednia przyczyna choroby wrzodowej. Gdy kwasu solnego jest za dużo, bez trudu pokonuje on barierę ochronną – grubą warstwę śluzu pokrywającą ścianki żołądka. W błonie śluzowej powstają wówczas nadżerki, które zakłócają pracę żołądka i dwunastnicy. Chorobie towarzyszą silne bóle brzucha, wzdęcia, nudności, wymioty, zgaga i zaparcia. Objawy te pojawiają się okresowo: przy wrzodach żołądka – pół godziny po posiłku, przy wrzodach dwunastnicy – w nocy i na czczo, a także 2-3 godziny po posiłku.

Espumisan na wzdęcia, gdy bulgocze w brzuchu

Espumisan to lek, który łagodzi wzdęcia. Zmniejsza napięcie powierzchniowe pęcherzyków gazowych, nagromadzonych w papce pokarmowej oraz śluzie przewodu pokarmowego, doprowadzając do ich pękania. Zmniejsza w ten sposób tworzenie się gazów w jelitach i pęcherzyków w żołądku. Usuwa gaz, bańki powietrza z przewodu pokarmowego.

Działanie
Simetikon obniża napięcie powierzchniowe pęcherzyków gazu zawartych w pokarmie i śluzie przewodu pokarmowego, powodując ich pękanie i wchłanianie przez ściany jelit lub wydalenie. Podczas wykonywania badań ultrasonograficznych i radiologicznych: żołądka, jelit, trzustki, pęcherzyka żółciowego i nerek zapobiega nakładaniu się gazów i pieniącej treści pokarmowej na obraz badanych narządów. Simetikon nie wchłania się z przewodu pokarmowego i jest wydalany w postaci niezmienionej.  Lek Espumisan stosowany jest w leczeniu wzdęcia brzucha i stanów nadmiernego tworzenia i nagromadzenia się gazów w żołądku i jelitach (niestrawności), przy łykaniu powietrza, po zabiegach operacyjnych, jak również w celu usuwania gazów przed badaniami diagnostycznymi.
Wskazania

Leczenie objawowe zaburzeń żołądkowo-jelitowych związanych z nadmiernym gromadzeniem gazów (wzdęcia), również po zabiegach chirurgicznych. Środek pomocniczy w przygotowaniu pacjentów do badań jamy brzusznej (badania radiologiczne, ultrasonograficzne, gastroskopowe). W badaniach z zastosowaniem podwójnego kontrastu jako substancja dodatkowa podawana razem ze środkiem cieniującym. Krople są również stosowane w leczeniu wspomagającym kolek jelitowych u niemowląt powyżej 1 m.ż. oraz w zatruciach środkami powierzchniowo czynnymi jako środek zmniejszający pienienie treści przewodu pokarmowego.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu i 4-hydroksybenzoesan. Kropli nie stosować u dzieci do ukończenia 1 m.ż. Podczas stosowania preparatu nie należy pić napojów gazowanych. Ciąża i okres karmienia piersią: bezpieczeństwo stosowania w ciąży i okresie karmienia piersią nie zostało ustalone.

Dawkowanie
Espumisan stosuje się doustnie. W stanach nadmiernego gromadzenia gazów w przewodzie pokarmowym, dzieci w wieku szkolnym i dorośli: 1-4 kaps. na dobę, dawka maksymalna dla dorosłych wynosi 6 kaps. W przygotowaniu pacjentów do badań diagnostycznych w obrębie jamy brzusznej: w dniu poprzedzającym badanie – 2 kaps. wieczorem oraz rano w dniu badania – 2 kapsułki. Preparat należy przyjmować w trakcie lub po posiłku oraz jeśli to konieczne przed snem; leczenie należy kontynuować do czasu ustąpienia dolegliwości, preparat może być podawany przez dłuższy okres czasu.

Skład Espumisan
1 kapsułka zawiera 40 mg simetikonu.