Jak leczymy żylaki?

Wracamy do tematu żylaków. Żylaki, czyli trwałe rozszerzenia żył, leczy się metodami zachowawczymi – leki doustne i preparaty miejscowe jak rownież zabiegami zamykania żył i operacją żylaków albo zabiegami laserowymi. Leczenia właściwego żylakow należy rozpocząć wcześnie, gdy jedynie pojawią się objawy, czyli uczucie ciężkich nóg oraz pajączki, kiedy chodzi o żylaki kończyn dolnych i pieczenie, swędzenie oraz bol odbytu, kiedy chodzi o żylaki odbytu.Żylaki są brzydkie, ale przede wszystkim są wynikiem poważnej dolegliwości układu krążenia. Niektóre przyczyny powstawania żylakow są od ciebie niezależne: wiek, płeć, ciąża oraz poród czy może dolegliwości sprzyjające powstawaniu żylaków. Nie mniej jednak za zmiany w naczyniach żylnych odpowiada również niewłaściwy styl życia oraz złe nawyki. Żylaki mogą być pierwotne albo wtórne.

Jak wiadomo żylaki pierwotne rozwijają się samoistnie, podstawowymi przyczynami ich powstawania są skłonności genetyczne współistniejace z czynnikami ryzyka takimi jak styl życia, praca związana z długotrwałą pozycją stojącą albo siedzaca, wielokrotne ciąże, nadmierny wysiłek fizyczny itp. stnieją dwie najpopularniejsze metody usuwania żylaków: leczenia właściwego chirurgiczne albo zabieg ostrzykiwania. Czynnikiem, który decyduje o wyborze sposobu leczenia wlaściwego może być przede wszystkim poziom zaawansowania choroby, jak także indywidualne predyspozycje pacjenta. Wszystkie żyły w kończynach dolnych zaopatrzone sa w zlokalizowane co parę centymetrów zastawki, które uniemożliwiają cofanie się krwi w dół, zapewniając prawidłowy kierunek jej przeplywu. Jeśli zastawki nie działają prawidłowo, nasza krew spływa w dól pod wpływem sily grawitacji oraz zamiast płynąć w kierunku serca zalega w żyłach kończyn dolnych, powodując ich stopniowe rozszerzanie oraz powstanie żylaków. Do uszkodzenia oraz nieprawidłowego działania zastawek żylnych może dochodzić w wyniku wcześniejszych dolegliwości żył (zakrzepowe zapalenie żył), dlugotrwalego stania albo w wyniku podwyższonego ciśnienia w żyłach kończyn dolnych spowodowanego utrudnionym przeplywem krwi poprzez duże żyly jamy brzusznej (ciąża, wodobrzusze, duże guzy nowotworowe jamy brzusznej). To także schorzenie, na które cierpi ok. 60% spoleczeństwa, szczególnie kobiet w zaawansowanych przypadkach może prowadzić także do trwałego inwalidztwa. W najłagodniejszej postaci manifestuje się tzw. pajączkami, w najbardziej zaawansowanej prowadzi do zbyt trudno gojących się owrzodzeń. Poza istotnym defektem kosmetycznym żylaki powinny wywołać trwałe zmiany troficzne skóry z brązowymi przebarwieniami, zapaleniem, wypryskiem oraz świądem. Żylaki powinny być też również istotnym elementem dolegliwości zatorowo-zakrzepowej. Ryzyko zatorów groźnych dla życia rośnie w przypadkach konieczności unieruchomienia kończyny (np. po urazie) czy może również operacji z innego powodu.Skalę zagrożenia powinien uświadomić fakt, że rocznie 200000 osób umiera z tego powodu w krajach Unii Europejskiej. Stosowanie leków antykoncepcyjnych i fizykoterapia także są przeciwwskazane u pacjentów z żylakami. Żylaki wtórne to także takie, które powstają w nastepstwie przebytych albo istniejących stanow chorobowych powodujących permanentny zastój krwi w układzie żylnym. Najczęstszą przyczyną są przebyte zapalenia żył głebokich, po ktorych powstaje zespól pozakrzepowy charakteryzujący się nie jedynie wtornymi żylakami, ale również obrzekami oraz zmianami troficznymi skory i nawrotowymi, przewleklymi owrzodzeniami zazwyczaj w okolicach kostek przyśrodkowych. Badnie USG Doppler może być podstawowym badaniem w potwierdzeniu rozpoznania zakrzepicy żył głębokich i podstawowym badaniem przed planowanym zabiegiem operacyjnym na żyłach powierzchownych. Badanie odbywa się w pozycji stojącej, lekarz przesuwajac głowicę po nodze obserwuje na ekranie monitora strukture oraz anatomię żył i ocenia przepływ krwi. Dzięki badaniu USG Doppler możliwe może być wykrycie także drobnych schorzeń tętnic oraz żył. Leczenie miejscowe kończyn dolnych polega na używaniu maści, kremów oraz żeli, które zmniejszaja obrzęki, wzmacniają ściany naczyń krwionośnych, poprawiają napięcie żył, poprawiają mikrokrążenie i zmniejszają przepuszczalność naczyń. Preparaty zawierają escyne z kasztanowca, rutynę, arnikę i diosmine. Leczenie uciskowe – polega na stosowaniu uciskających rajstop, dobranych indywidualnie dla każdego pacjenta, ktore poprawiają krążenie w nogach oraz nie dopuszczają do rozszerzania się żył. Leczenie farmakologiczne. Stosowanie leków flebotropowych czyli poprawiających mikrokrażenie, wzmacniających napięcie ścian naczyń oraz zmniejszających ich przepuszczalność a rownież usprawniających krążenie limfy. ylaki są powodem dokuczliwych dolegliwości, powoduja dyskomfort, uczucie „zmęczenia” nóg, skurcze nocne, obrzęki, pieczenie. Dolegliwości nasilaja się w ciągu dnia oraz ustepują częściowo w trakcie chodzenia albo po położeniu się.

Wiemy wszyscy, że żylaki dużo częściej występują u kobiet niż u mężczyzn. U kobiet objawy powinny nasilać się przed miesiączką. Objawy, które powinny skłonić nas do wizyty u lekarza to: bolesne skurcze mięśni, bol stóp oraz podudzi, tzw. uczucie cieżkich nóg, obrzęki pojawiajace się najczęściej wieczorem, pajączki naczyniowe. W niektorych przypadkach wymagane może być wykonanie usuwania żylaków metodą klasyczną. W metodzie tradycyjnej żylaki usuwa się poprzez dość liczne nacięcia skóry. W przypadku żylaków leżących w dorzeczu żyl odpiszczelowych oraz odstrzałkowych czesto usuwa się je w całości (lub częściowo wraz z bocznicami), szczegolnie wtedy, kiedy zmienione są żylakowato, a ich zastawki spływowe sa niewydolne. W niektórych przypadkach konieczne może być wykonanie tzw. strippingu, czyli nacięcia w pachwinie oraz wyrwania całej żyły odpiszczelowej. Zabieg kończy się założeniem szwów skórnych albo specjalnych plasterkow zastępujących szwy na mikro-nacieciach. Sonda kriochirurgiczna pozwala nie jedynie na usuwanie żylaków (criostriping). Za jej pomocą można wykonać zamknięcie naczyń żylnych tzw. crioobliterację. Metodę tę stosuje sie m.in. u osób obarczonych dużym ryzykiem operacyjnym, u których usuwanie żylaków mogłoby stanowić zagrożenie dla zdrowia oraz życia. Przed przystąpieniem do zabiegu niezbędna może być konsultacja u lekarza specjalisty chirurga, który szczególowo zapozna pacjenta z procedurą oraz leczeniem i zleci badania. Przed zabiegiem pacjent powinien wykonać następujące badania laboratoryjne: morfologia, poziom cukru, APTT, wskaźnik protrombinowy, poziom elektrolitów i badanie EKG. Zalecanym badaniem może być także badanie obrazowe żyl – USG – Doppler. Badanie to także umożliwia precyzyjny ogląd żył ze względu na ich możliwe uszkodzenia, co może być istotne przed operacją. Zakres badań może ulec poszerzeniu w przypadku, kiedy operacji wymaga osoba obciążona chorobami współistniejącymi. Zabiegi usuwania żylaków kończyn dolnych – skleroterapia. Zabieg polega na wstrzyknięciu do żyły środka powodującego zwłóknienie ścian naczynia oraz zamkniecie żyly. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym albo zewnątrzoponowym. Po skleroterapii należy nosić opaskę uciskową. W zabiegu skleroterepii stosuje sie środki leczenia plynne albo w postaci pianki (skleroterapia Tessariego). W leczeniu pajączków (czyli drobnych rozszerzonych naczyń – teleangiektazji) stosuje sie mikroskleroterapię albo skleroterapię z oświetleniem naczyniowym. ow drugi zabieg polega na uwidocznieniu specjalnym światlem naczynia zasilającego teleangiektazje oraz zamknięciu go. Zabieg zmniejsza ryzyko wystąpienia przebarwień. W przypadkach mniej zaawansowanych: pojedyncze żylaki, żyly siatkowate, teleangiektazje tzw. ”pajączki”, najczęściej stosuje się leczenia właściwego obliteracyjne , polegające na wstrzykiwaniu specjalnych środkow do chorych żyl, tzw. skleroterapię. W przypadku dużych żylaków leczenia wlaściwego obliteracyjne przeprowadza się metodą skleroterapii piankowej. Przed zastosowaniem skleroterapii piankowej w leczeniu dużych żylaków konieczna może być diagnostyka USG Doppler Color układu żylnego w celu wykluczenia niewydolności głównych pni żylnych. Leczenia właściwego obliteracyjne stosowane może być rownież jako postępowanie uzupełniające po leczeniu operacyjnym. Najważniejszym przeciwwskazaniem do zabiegu może być czynny proces zakrzepowy żyl głębokich i ich niedrożność. W takich przypadkach, dopiero po wykorzystaniu właściwej terapii lekowej można zastosować leczenia właściwego chirurgiczne. Dodatkowymi przeciwwskazaniami do zabiegów są: ciąża, ostre dolegliwości infekcyjne, znaczne niedokrwienie tętnicze kończyn dolnych, skaza krwotoczna i nasilony obrzęk limfatyczny. Chirurgiczne usuwanie żylaków polega na zawiązaniu żyły (stripping) oraz jej usunieciu. Operację wykonuje sie w szpitalu, w znieczuleniu ogólnym. Metoda SVS Steam Vein Sclerosis – ablacji za pomocą pary wodnej, może być aktualnie najnowocześniejszym sposobem leczenia wlaściwego niewydolnych żył. Metoda SVS może być jedyną metodą, która umożliwia usunięcie każdego rodzaju żylaków w trakcie jednego zabiegu. Metoda SVS może być rownież jedyną małoinwazyjną metoda, umożliwiającą usunięcie pni żylnych o dużej średnicy (powyżej 20 mm), dużych, powierzchownie położonych żylaków i żylaków nawrotowych. Podczas zabiegu wykonywanego metodą SVS, żyły zamykane są podaną do światła naczynia „przegrzaną parą wodną” o temperaturze około 110°C. Zabieg wykonywany może być w znieczuleniu miejscowym, pacjent bezpośrednio po zabiegu wraca do domu.

Krioterapia polega na tzw. zamrożeniu niewydolnych żył – czyli wprowadzeniu do żyl sondy działajacej niska temperatura. Zależnie od metody, zniszczona żyłe usuwa sie albo pozostawia do wchłonięcia. Zabieg wykonuje sie w znieczuleniu miejscowym. Wszystkie żyly w kończynach dolnych zaopatrzone sa w zlokalizowane co parę centymetrow zastawki, które uniemożliwiają cofanie się krwi w kierunku stóp, zapewniajac prawidlowy kierunek jej przepływu. Jeśli zastawki nie działają prawidłowo, nasza krew spływa w dół pod wpływem siły grawitacji oraz zalega w żyłach kończyn dolnych, powodując ich stopniowe rozszerzenie oraz powstanie żylakow. Występowanie żylaków kończyn dolnych może być ściśle związane z wieloma przyczynami nie mniej jednak podstawowym zaburzeniem może być brak równowagi pomiędzy ciśnieniem krwi w naczyniach żylnych a wytrzymałością ich ściany . Termokoagulacja. Odwrotnie niż w pooprzedniej metodzie – do zniszczenia zyly używa się wysokiej temperatury.RFITT (Radiofrequency Induced Thermotherapy) – termiczna ablacja żył, indukowana prądem o częstotliwości fal radiowych. Metoda RFITT zwana również metodą CELON może być jedną z najbardziej zaawansowanych technologicznie z małoinwazyjnych metod leczenia właściwego żylakow. Dzięki najniższej, skutecznej temperaturze pracy w metodzie RFITT zredukowane może być ryzyko blizn, oparzeń, rumieni. Metoda RFITT/CELON umożliwia zamykanie żyl położonych blisko skóry. Laserowe zabiegi usuwania żylakow. Zabieg polega na wprowadzeniu do żyły światłowodu. Podczas wycofywania światłowodu żyła może być zamykana promieniem świetlnym. Po ok. 3-6 miesiecy ulega całkowitemu zwłóknieniu. Zabieg może być bezbolesny, nieinwazyjny oraz nie niesie ze soba ryzyka powstania przebarwiń oraz blizn. Niezwykle istotna może być początkowa oraz szybka diagnostyka i odpowiednie leczenie. W czasie pierwszej wizyty lekarz oceni stan kończyn dolnych. Kiedy diagnoza lekarska może być pozytywna, tzn. w badaniach obrazowych (USG) zostaly potwierdzone żylaki kończyn dolnych, należy rozpocząć leczenie. Laserowe operacje żylaków zastępują bolesny zabieg chirurgiczny polegający na wyrwaniu żyly odpiszczelowej tzw. stripping. Metoda laserowego usuwania żylaków polega na naświetlaniu niewydolnego pnia żyły za pomocą wprowadzonego do jego wnętrza włókna laserowego. Światlo lasera powoduje obkurczenie oraz zamknięcie niewydolnej żyły, poprzez co nie posiada potrzeby jej chirurgicznego usuwania. Metoda ta pozwala uniknąć cięcia oraz blizny w pachwinie i krwiaków pooperacyjnych.

Hemoroidy czyli żylaki

Jeśli masz dolegliwości związane z zatwardzeniem, których nie możesz się pozbyć? Ile razy miałeś tak, że spędziłeś w toalecie dziesiątki minut, żeby tylko pozbyć się balastu? Przy dzisiejszym siedzącym trybie życia zatwardzenie jest coraz częstszym problemem. Długotrwałe siedzenie na sedesie zwiększa ryzyko wystąpienia choroby hemoroidalnej, gdyż zwiększa ciśnienie w końcowym odcinku jelita grubego. Kto lubi posiedzieć z książką w toalecie, powinien czym prędzej z tego zwyczaju zrezygnować.

Hemoroidy, jak wiadomo, to niewielkie struktury anatomiczne. W kanale odbytu znajdują się sploty naczyniowe wypełnione krwią. Mają formę uwypukleń błony śluzowej do wewnątrz i w głównej mierze składają się z licznych połączeń tętniczo-żylnych. Żyły tej okolicy tworzą bańkowate uwypuklenia – kłębki żylne. Te kłębki u dorosłych osób są stale powiększone (ich zadaniem jest utrzymywanie szczelności odbytu, szczególnie gazów). To jedna z częściej występujących u człowieka chorób. Szacuje się, że cierpi na nią nawet do 50% populacji ludzkiej. Najwięcej chorych jest w krajach wysoko uprzemysłowionych. Wpływ na liczbę zachorowań mają tzw. czynniki cywilizacyjne: siedzący tryb życia, niewłaściwa dieta, nadwaga. Ze względu na częstość występowania, choroba hemoroidalna jest problemem społecznym, chociaż – głównie z powodu wstydu – rzadko o niej słyszymy. Na hemoroidy cierpią najczęściej osoby w średnim wieku, zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Często występują u kobiet ciężarnych, co jest spowodowane znacznym utrudnieniem żylnego przepływu krwi w miednicy małej. Prawdopodobieństwo wystąpienia choroby zwiększa się wraz z wiekiem. Wśród osób po 40. roku życia blisko 60% odczuwa dolegliwości wywołane chorobą hemoroidalną. Podejrzewa się, że niektóre osoby mogą mieć predyspozycje genetyczne do ich powstawania. W warunkach chorobowych osiągają one znaczną wielkość i mogą łączyć się ze sobą wytwarzając guzki krwawnicze (łacińska nazwa: varices hemorrhoidales). Są to żylakowato poszerzone naczynia splotu odbytniczego, stąd jeszcze jedna nazwa opisująca ten stan chorobowy – żylaki odbytu. Obrzmiałe i zmienione zapalnie hemoroidy, powodują przewlekłe dolegliwości, skutecznie utrudniając życie wielu ludziom. Warto wiedzieć, że z powodu choroby hemoroidalnej cierpi co trzecia dorosła osoba. W rezultacie niewłaściwej diety i braku aktywności fizycznej coraz więcej osób ma problemy z tą przykrą dolegliwością. Najbardziej radykalnym sposobem leczenia jest metoda chirurgiczna tzw. hemoroidektomia – operacyjne wycięcie żylaków odbytu. Metodami szeroko rozpowszechnionymi wśród chirurgów i proktologów są : Metoda „Longo” – podszywanie guzków krwawniczych specjalnym urządzeniem tzw. staplerem. Obliteracja – skleroterapia czyli nastrzykiwanie żylaków preparatami prowokującymi ich zamykanie i wchłanianie. Metoda Barrona – nakładanie gumek uciskowych na hemoroidy, w wyniku czego guzki odpadają ( metoda ta ma najszersze zastosowanie z uwagi na znikomy ból, brak konieczności hospitalizacji i niewielkie koszty ). Żylaki odbytu, hemoroidy oraz guzki krwawicze (lub krwawnicze) to synonimy. Różnorodność nazw bierze się z dolegliwości, które mogą się wraz z nimi pojawić. Najczęściej powodują one krwawienie (stąd nazwa hemoroidy lub guzki krwawicze), uwypuklenia (stąd żylaki bądź guzki), jak również pieczenie, ból, świąd oraz uczucie niepełnego wypróżnienia. Dolegliwości związane z żylakami należą do bardzo powszechnych, a nasilają się z wiekiem. Z racji umiejscowienia problem jest niebywale wstydliwy, stąd pacjenci rzadko kiedy wspominają o nim swojemu lekarzowi rodzinnemu. Szkoda, bowiem nie dość, że lekarz ma możliwość przepisania skuteczniejszego leku niż specyfiki dostępne bez recepty, to dodatkowo może zweryfikować objawy. Być może uzna, że wskazane byłyby dodatkowe badania. Nie zapominajmy, że hemoroidy mogą dawać podobne objawy co nowotwory jelita grubego.
Co zaleca się w leczeniu żylaków? Używanie maści i kremów o działaniu przeciwzapalnym, przeciwświądowym i przeciwbólowym, leków doustnych (wyciągi z kasztanowca), przestrzeganie higieny oraz regularnych pór wypróżnienia (najlepiej, jeśli stolce są luźne) oraz stosowanie diety bogatobłonnikowej. Jedną z najczęstszych przyczyn powstawania choroby hemoroidalnej są uporczywe zaparcia i trudności w wydalaniu stolca. Zwykle jest to spowodowane nieodpowiednią dietą zawierającą zbyt małą ilość błonnika, który jest odpowiedzialny za strukturę i konsystencję wydalanego z organizmu stolca. Niedobór błonnika przyczynia się do zaparć, co zmusza organizm do nadmiernego parcia podczas wypróżnień, a tym samym nadmiernego powiększania się, drażnienia i „wypadania” hemoroidów. Podobne kłopoty może wywołać ciąża i poród, ponieważ następuje wtedy wzrost ciśnienia wewnątrz jamy brzusznej. W grupie ryzyka znajdują się też osoby prowadzące siedzący tryb życia i źle odżywiające się. Proktolodzy stwierdzili, że ostre przyprawy, alkohol, używki (np. kawa), wstrzymywanie wypróżnień i nieregularne, zaparte stolce, zbyt mała ilość wypijanych płynów, mała aktywność ruchowa także niekorzystnie wpływają na stan hemoroidów. Podstawowe znaczenie w postępowaniu lekarskim ma pełne badanie proktologiczne, a leczenie zachowawcze jest jedną z metod postępowania w pierwszym okresie choroby. Ma ono na celu regulację wypróżnień, leczenie zaburzeń naczyniowych i zapaleń.
Główną rolę odgrywa leczenie dietetyczne, zwłaszcza u pacjentów skarżących się na przewlekłe zaparcia i konieczność silnego parcia na stolec w trakcie defekacji. U wielu bowiem chorych wystarcza zmiana diety i trybu życia, gdyż jednym z podstawowych celów terapeutycznych jest uzyskanie regularnych wypróżnień. Poleca się stosowanie diety z zawartością włóknika, czasem środki powodujące rozluźnienie stolca, spożywanie odpowiedniej ilości płynów (około 2,5l na dobę). Korzystny efekt obserwuje się także po lekach poprawiających motorykę jelit.

Leki stosowane są miejscowo w postaci czopków i kremów w różnych kombinacjach. W skład preparatów doodbytniczych wchodzą środki przeciwbólowe (lidokaina, anestezyna), przeciwzapalne i przeciwświądowe (antybiotyki, steroidy, tlenek cynku, dwutlenek tytanu) oraz ściągające (tlenek bizmutu, tanina). Dobrym uzupełnieniem leczenia miejscowego jest stosowanie doustne związków flawonoidowych, które zwiększają napięcie naczyń żylnych, obniżają kruchość naczyń, zwiększają opór i obniżają przepuszczalność naczyń włosowatych, a także mają działanie przeciwzapalne, gdyż hamują uwalnianie mediatorów odczynu zapalnego, tj prostaglandyn. Ciepłe nasiadówki, są pomocne w złagodzeniu bólu wywołanego ostrym procesem zapalnym. W sprzedaży znajduje się wiele leków w postaci kremów, pianek i czopków . Obserwuje się korzystny wpływ stosowanej miejscowo nitrogliceryny w przypadku zakrzepu guzka krwawniczego, któremu towarzyszy szczelina odbytu. W pierwszym stopniu choroby guzki krwawnicze uwypuklają się podczas parcia, jednak samoistnie zanikają po jego zakończeniu. Niekiedy krwawią, ale często nie dają żadnych objawów. W drugim stopniu choroby guzki uwypuklają się do światła odbytu w trakcie defekacji, stają się widoczne na brzegu odbytu. Po zaprzestaniu parcia na stolec nie cofają się samoistnie.
Leczenie farmakologiczne jest z reguły zalecane w I i II stopniu choroby. Stosowane leki w krótkim czasie prowadzą do ustąpienia ostrych objawów zapalnych i są dobrze tolerowane przez chorych. Rzadko obserwuje się występowanie objawów ubocznych, jak uczulenie na zawarty w preparacie środek znieczulający lub antybiotyk. Stosowane miejscowo steroidy nie powinny być używane zbyt długo gdyż mogą prowadzić do nadkażenia bakteryjnego, i grzybiczego, jak również zaników skóry.

Jeśli spędzasz w toalecie sporo czasu to musisz wiedzieć, że niemałą grupę pacjentów stanowią osoby, które przesiadują w toalecie, wykorzystując ten czas na nadrobienie zaległości w czytaniu, doprowadzając do sytuacji, w której wzrasta ciśnienie w okolicy odbytu i odbytnicy, co zwiększa prawdopodobieństwo problemów związanych z krwawieniem i wypadaniem guzków krwawniczych. To nie jest dobry nawyk. Objawem wkroczenia choroby w trzeci stopień jest wypadanie guzków na zewnątrz odbytu. Guzki nie wracają do poprzedniego położenia samoistnie po zakończeniu defekacji, można je jednak bez problemu wprowadzić ręcznie. Czwarty stopień choroby niesie ze sobą duże niebezpieczeństwo. Wypadających guzków nie da się wprowadzić do kanału odbytu nawet ręcznie. Jeżeli dojdzie do ich uwięźnięcia, zaburzone zostaje ukrwienie, co może prowadzić do martwicy tkanki. Uwięźnięciu guzka towarzyszy zwykle bardzo silny ból, który ustępuje dopiero po 4-6 dniach. Taki stan wymaga szybkiej interwencji chirurgicznej.

Na początku wydaje się, że jest to nie duży kłopot, który dotyka od czasu do czasu niemalże każdego z dzisiejszych ludzi. Rzeczywistość jest jednak taka, że przewlekłe zatwardzenie może wywołać inne bardzo poważne konsekwencje, które zniszczą Ci życie. Każdy zdrowy człowiek powinien oddawać stolec w zależności od przemiany materii od 3 razy dziennie do 3 razy na tydzień. Krwawienie z odbytnicy jest często jednym z pierwszych objawów choroby, ale trzeba pamiętać, że podobne symptomy mogą być również wynikiem innego schorzenia, na przykład nowotworu lub tak zwanej bolesnej szczeliny odbytu. Dlatego jeśli zobaczymy krew na papierze toaletowym, zgłośmy się na badania. Najlepiej zacząć od wizyty u lekarza pierwszego kontaktu. Chorobę hemoroidalną na ogół zwiastuje uczucie niecałkowitego wypróżnienia. Sygnałem może być też ból odczuwany w trakcie defekacji, jednak w pierwszej fazie choroby występuje on rzadko. Czasami pierwszym symptomem jest świąd w okolicy odbytu. Niezależnie od stadium zaawansowania tego schorzenia, chory może zauważyć u siebie występowanie jednego, dwóch lub wszystkich objawów jednocześnie.

Ok ale wreszcie wyjaśnijmy sobie czym jest zatwardzenie? Jak się masz dowiedzieć czy twoje zatwardzenie jest poważniejszym problemem czy tylko tymczasowy problem? Problem z zatwardzeniem może występować, kiedy nie możesz wypróżnić się częściej niż trzy razy w tygodniu albo przychodzi Ci to z dużą trudnością. W rezultacie zatwardzenia może to przerodzić się w coś bardziej poważnego jak hemoroidy czy inne choroby odbytu. Może też być (lecz nie musi) objawem innych chorób. Najczęstszą przyczyną powstawania choroby hemoroidalnej (żylaków odbytu) są uporczywe zaparcia i trudności w wydalaniu stolca. Powodem tych dolegliwości jest najczęściej niewłaściwa dieta zawierająca zbyt małą ilość błonnika, co prowadzić może do zaparć. Błonnik odpowiada za strukturę i konsystencję wydalanego stolca. Mała ilość spożywanego błonnika powoduje, że stolec jest twardy i zbity, zmusza do nadmiernych parć podczas wypróżnień, a to z kolei powoduje podrażnienie i powiększanie się hemoroidów.

Inne przyczyny powstawania choroby hemoroidalnej to: wstrzymywanie wypróżnień i nieregularne stolce, siedzący tryb życia (niedostateczna ilość ruchu), zbyt mała ilość wypijanych płynów, ostre przyprawy, alkohol i inne używki. Ciążą i poród oraz uwarunkowania genetyczne (przypadki wystąpienia choroby w rodzinie) również mogą być przyczyną choroby hemoroidalnej. Inne przyczyny to np. niewydolność serca, marskość wątroby i nadciśnienie tętnicze.

Nieprzyjemne uczucie rozdęcia, dyskomfort albo poczucie, że musisz się wypróżnić mimo że nie potrzebujesz, to tylko niektóre z objawów, które mogą się pojawić. Dodatkowo wysiłek związany z wypróżnianiem może sprawić, że powstaną hemoroidy i krwawienie z odbytu. Aby było tego jeszcze mało, wiele kobiet może odczuwać dyskomfort podczas stosunku w wyniku przepełnionego jelita.

Zatwardzenie może być wywołane przez te kilka czynników:

– Brak wystarczającej ilości błonnika w diecie

– Zły sposób wypróżniania się (zbyt szybki parcie)

– Zbyt mała aktywność fizyczna

– Brak uregulowanego try u życia

– Brak wystarczającej ilości wody w diecie.

To wszystko sprawia, że masz zatwardzenie a potem i hemoroidy. Zwalcz zatwardzenie a zwalczysz też hemoroidy.

Postaraj się więc, aby Twoje jelita pracowały sprawniej. Pij więcej wody co najmniej 1,5 litra czystej wody dziennie oprócz innych napojów, które pijesz. Ważną rzeczą jest też, abyś zmienił swoją dietę, bo bez tego nie możliwe jest hemoroidy leczenie domowe. Pamiętaj, że musisz zacząć od podstaw, bo bez tego nic nie dadzą inne sposoby na pozbycie się hemoroidów. Żylaki odbytu, guzki krwawnicze i hemoroidy to różne nazwy oznaczające tę samą strukturę anatomiczną. Każdy człowiek posiada w kanale odbytu guzki, których zadanie polega na uszczelnianiu odbytu. Te „poduszki” z naczyń krwionośnych, zbudowane podobnie jak ciała jamiste prącia u mężczyzn czy łechtaczki u kobiet, pęcznieją pod napływem krwi i nacisku mięśni zwieraczy i ściśle przylegają do siebie. Choroba hemoroidalna rozpoczyna się wtedy, gdy guzki stają są stale przekrwione i powiększone.
Do typowych objawów zaawansowanej choroby zaliczyć można świąd i pieczenie w okolicy odbytu, obrzęk, stałe wilgotnienie odbytu i ból. Krwawienie – na początku choroby zwykle bezbolesne, ma miejsce w czasie wypróżniania lub częściej po wypróżnieniu. Plamy śluzu lub krwi na papierze toaletowym czy też bieliźnie świadczą o chorobie hemoroidalnej. Krew ma żywoczerwoną barwę. Kolonoskopia jest endoskopowym badaniem całego jelita grubego z możliwością obejrzenia końcowego odcinka jelita cienkiego. Wykonuje się ją za pomocą giętkiego światłowodowego wziernika.
W trakcie badania specjalista ogląda powierzchnię błony śluzowej jelita. Może również pobrać wycinki do badania histopatologicznego czy przeprowadzić zabieg, np. wycięcia polipów. Badanie to powinno być wykonywane profilaktycznie u osób w określonych grupach wiekowych, rodzinnie obciążonych nowotworem jelita grubego, jak również ze wskazań lekarskich u pacjentów z objawami sugerującymi zmianę rytmu wypróżnień, krwawienia itd.
Rektoskopia jest wziernikowaniem końcowego odcinka jelita grubego: odbytu, odbytnicy i końcowego odcinka esicy (ok. 20-25 cm jelita grubego), a proktoskopia – obecnie częściej używa się terminu anoskopia – kanału odbytu i końcowego odcinka odbytnicy (do 8-10 cm). Obydwa badania przeprowadza się z wykorzystaniem wziernika sztywnego, często jednorazowego. Wskazaniem do rektoskopii i anoskopii są m.in. krwawienia, bóle w czasie wypróżnienia i inne dolegliwości tej okolicy, np. świąd czy stwierdzane przez chorego guzki odbytu. Leczenie zabiegowe polega na zapobieganiu wypadaniu guzków krwawniczych przez zmianę struktury ich podłoża lub zapobieganiu obrzękowi i zaburzeniom przepływu krwi przez rozciąganie. Niekiedy stosuje się też przecinanie mięśnia zwieracza wewnętrznego lub wycina się powiększone poduszeczki naczyniowe.

Są to następujące zabiegi:

Skleroterapia- polega na wykonaniu wielu minizastrzyków pod skórę wokół chorego guzka. W naczyniach, z których zbudowane są jego ścianki, powstaje zakrzep. Niedotleniony i niedożywiony guzek odpada. Zabiegu nie można wykonać przy stanie zapalnym w okolicy odbytu lub w jelitach.

Założenie ciasnych gumowych podwiązek wokół podstawy guzków krwawniczych (metoda Barrona) – powoduje zahamowanie ich ukrwienia, martwicę i wypadnięcie;

Krioterapia (stosowanie aplikatorów niskiej temperatury) – polega na zamrażaniu podstawy guzków w celu wywołania ich lokalnej martwicy i zmniejszenia (coraz rzadziej stosowana);

Fotokoagulacja podczerwienią polega na wykorzystaniu światła lamp halogenowych, które przenika do błony śluzowej. Wydzielone w ten sposób ciepło niszczy przerośnięte tkanki, pod guzkiem tworzy się blizna, która odcina dostęp krwi i składników odżywczych. Nabrzmiała część hemoroidu obumiera i odpada.

Metoda Longo – wykonywana za pomocą specjalnego instrumentu zwanego staplerem. Hemoroidy usuwa się staplerem, który wycina pas błony śluzowej odbytnicy nad zmienionymi hemoroidami i automatycznie zszywa miejsce u ich podstawy. Podczas jednego zabiegu usuwa się wszystkie chore guzki. Metoda ta jest szczególnie przydatna wtedy, gdy chorobie hemoroidalnej towarzyszy wypadanie błony śluzowej odbytnicy.

Może dojść do zakrzepowego zapalenia wypadniętego żylaka. Wypadnięte i uwięźnięte w zwieraczu odbytu żylaki przybierają kształt kulistych, sinych i bolesnych guzków. Ból występuje wówczas przy ucisku, chodzeniu i siadaniu.

Diohespan max na żylaki

Wiele wiadomo o żylakach i metodach ich leczenia niestety leczenie żylaków nie jest takie proste. Pomaga nieco Diosmina zawarta w leku Diohespan max.

Żylaki to między innymi damska przypadłość. Powstają najczęściej na nogach, głównie łydkach, na żyłach powierzchniowych: odpiszczelowej, biegnącej od stopy po pachwinę i odstrzałkowej – od stopy po kolano. Ich przyczyny upatruje się w długotrwałej pracy w pozycji stojącej. Pojawienie się żylaków nierozerwalnie wiąże się z ich leczeniem. Wybór odpowiedniej metody jest ustalany indywidualnie i zależy od stopnia zaawansowania choroby. Przede wszystkim należy działać możliwie jak najszybciej. Kiedy zauważymy pierwsze niepokojące objawy (np. „pajączki”) trzeba skonsultować się z lekarzem. Diosmina poprawia napięcie żył, normalizuje przepuszczalność naczyń oraz działa na nie ochronnie, zapobiega powstawaniu żylaków, działa uszczelniająco na naczynka.
Wskazania:
Leczenie objawów związanych z niewydolnością krążenia żylnego kończyn dolnych m.in. uczucie ciężkości nóg, bóle nóg.
Leczenie objawowe w przypadku zaostrzenia dolegliwości związanych z żylakami odbytu.

Diohespan max to nowy standard w leczeniu żylaków nóg. Diohespan max zawiera największą na rynku dawkę mikronizowanej diosminy dostępną bez recepty – 1000 mg.

Żylaki (varixy) są to żyły ze skłonnością do rozszerzania się – najczęściej na dolnych kończynach. Żyły te są często pogrubione, niebieskie. Występują w powierzchniowym lub głębokim układzie żylnym. Badania kliniczne potwierdziły, że 1000 mg diosminy zapewnia optymalny efekt terapeutyczny. Co ważne, diohespan max wcale nie kosztuje więcej, niż inne produkty z mniejszymi dawkami. Leki poprawiające funkcjonowanie żył zmniejszają m.in. uczucie ciężkości, obrzęki, pieczenie czy kurcze nocne. Stosowanie pończoch o stopniowanym, wzrastającym ku górze ucisku. Operacyjne usunięcie żylaków i podwiązanie niewydolnych żył zastosowane w odpowiednim momencie daje dobry i długotrwały efekt (także kosmetyczny). Na wczesnym etapie zabieg możliwy jest nawet przez kilkumilimetrowe nacięcia skóry. Ważny jest ruch: pracujące mięśnie nóg „napędzają” krążenie żylne.

diohespan max kupisz w najlepszych atekach a w dobrej cenie w aptece internetowej

Najskuteczniejszą metodą pozbycia się tych zmian są zapewne operacje, jednak decyzję o ich rodzaju podejmuje chirurg. Wiele kobiet decyduje się na operację żylaków głównie z powodów estetycznych. Nie wszystkie jednak żylaki kwalifikują się do chirurgicznej ingerencji. Wskazaniem są krwawienia z żylaków i zakrzepowe zapalenie żył.
Zabieg usunięcia żylaków nie jest wskazany u kobiet w ciąży oraz chorych na nowotwór, cukrzycę, miezdżycę i niewydolność układu krążenia. Na zabieg w państwowym szpitalu czeka się nawet do dwóch lat. Prywatne gabinety nie wymagają skierowań, ale za taką operację trzeba słono zapłacić: w zależności od rodzaju zabiegu od 100 do 2000 zł. Przed operacją usunięcia żylaków pacjent przechodzi badanie krwi – głównie jej krzepliwości. Zalecane jest też profilaktyczne szczepienie przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Następnie pacjent jest badany za pomocą ultradźwięków. Najtańszym z zabiegów jest obliteracja. Tym sposobem można usunąć tylko niewielkie żylaki i pajączki, czyli popękane naczynka krwionośne. Usuwa się je poprzez wstrzykiwanie leków do chorej żyły, które powodują zrośnięcie się jej ścian.Zabieg należy powtórzyć kilkakrotnie, co kilka tygodni. Minusem tego zabiegu są przebarwienia na skórze, które u 15% pacjentów pojawiają się w miejscu wstrzykiwania lekarstwa. Najczęściej stosowanym zabiegiem jest tzw. Metoda Varady’ego, polegająca na kilkumilimetrowych nacięciach skóry i wyjęciu żylaków wraz z niewydolnymi fragmentami żył. Do zabiegu stosuje się tylko miejscowe znieczulenie. Nacięcia nie wymagają szwów, wystarczy zakleić je specjalnym plastrem. Tuż po zabiegu pacjent wraca do domu. Plaster zdejmuje się po 10 dniach. Na skórze nie powinno być żadnego śladu. Metodą Varady’ego można usunąć każdy żylak. Najdroższą, ale najbardziej skuteczną metodą jest stripping, zwany inaczej operacją Babcocka. Polega on na usunięciu żyły od kostki do pachwiny. Przez nacięcia od 2 do 8 cm wprowadzany jest stripper – instrument do wyjmowania żyły. Zabieg wykonuje się przy znieczuleniu ogólnym lub zewnątrzoponowym.

Trwa około godziny. W czasie operacji zdarzają się uszkodzenia nerwów czuciowych skóry. Jeśli pojawią się krwiaki, niezbędna jest hospitalizacja i rekonwalescencja. Po tym zabiegu raczej nie ma nawrotów choroby, operacja pozostawia jednak widoczne blizny. Znana jest również metoda kriostrippingu, polegająca na usuwaniu żył i żylaków za pomocą zamrażania. Przez nacięcia wprowadzana jest ochłodzona do -80 stopni Celsjusza sonda. Żyła i żylaki przylepiają się do sondy i wraz z nią zostają wyciągnięte. Zabieg wykonuje się przy ogólnym znieczuleniu. Po tej metodzie rzadziej pojawiają się krwiaki, jest ona mniej inwazyjna, niż stripping. Rekonwalescencja trwa krótko. Kriostripping zostawia jednak nieestetyczny ślad w miejscu wkładania sondy.