Diosminex (Disminum hesperidinum), 500 mg, tabletki powlekane wszedł na rynek w roku 2007 . W ciągu zaledwie kilku miesięcy od wprowadzenia Diosminex stał się liderem rynku.
(Diosminum)
1. Co to jest Diosminex i w jakim celu się go stosuje
Lek Diosminex zawiera zmikronizowaną diosminę. Diosminex zwiększa napięcie naczyń żylnych oraz działa ochronnie na naczynia. Zwiększa drenaż limfatyczny, nasilając perystaltykę naczyń chłonnych i przepływ limfy. Diosminex wpływa na mikrokrążenie, zmniejsza przepuszczalność małych naczyń krwionośnych, okołonaczyniowe stany zapalne, zastój w mikrokrążeniu. Zmniejsza również podatność na pękanie małych naczyń krwionośnych.
Diosminex kupisz w aptece internetowej.
Diosminex jest wskazany:
- w leczeniu objawów związanych z niewydolnością krążenia żylnego i limfatycznego: uczucie ciężkości nóg, ból nóg, nocne kurcze łydek.
- w leczeniu objawowym w przypadku zaostrzenia dolegliwości związanych z żylakami odbytu. Żylaki odbytu występują u każdego człowieka jako anatomiczne struktury naczyniowe położone w kanale odbytu. Jednakże bywają one często przyczyną różnych objawów chorobowych, do których zalicza się najczęściej: krwawienie, świąd w odbycie, wypadanie guzków krwawniczych oraz czasami ból związany z tworzeniem się w nich zakrzepów.
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Diosminex
Kiedy nie stosować leku Diosminex:
- jeśli u pacjenta stwierdzono uczulenie (nadwrażliwość) na diosminę lub na którykolwiek z pozostałych składników leku.
Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując lek Diosminex
W przypadku nasilenia dolegliwości związanych z żylakami odbytu, należy pamiętać, że terapia lekiem Diosminex jest tylko objawowa i powinna być krótkotrwała. Jeżeli dolegliwości nie ustępują, należy przeprowadzić badanie u lekarza proktologa, który wybierze odpowiednią metodę leczenia.
Stosowanie tego leku w leczeniu objawowym w przypadku zaostrzenia dolegliwości związanych z żylakami odbytu nie wyklucza podawania innych leków doodbytniczo.
W przypadku zaburzeń krążenia żylnego w kończynach dolnych, działanie terapeutyczne leku Diosminex można zwiększyć poprzez odpowiedni tryb życia:
- unikanie ekspozycji słonecznej,
- unikanie przebywania w pozycji stojącej przez dłuższy czas,
- utrzymanie odpowiedniego ciężaru ciała,
- noszenie specjalnych pończoch.
Stosowanie leku Diosminex z innymi lekami
Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich przyjmowanych obecnie lub ostatnio lekach, również tych, które są wydawane bez recepty.
Jak dotychczas nie stwierdzono oddziaływania z innymi lekami.
Ciąża i karmienie piersią
Przed zastosowaniem każdego leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty.
Badania przeprowadzone na zwierzętach nie wykazały szkodliwego działania leku Diosminex. Nie odnotowano takiego działania również u ludzi.
Z powodu braku odpowiednich badań dotyczących przenikania leku do mleka kobiet karmiących piersią, zaleca się unikanie karmienia piersią podczas stosowania leku Diosminex.
Prowadzenie pojazdów i obsługa maszyn
Lek Diosminex nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
Ważne informacje o niektórych składnikach leku Diosminex
Diosminex zawiera laktozę. Jeżeli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem leku.
Ponieważ w otoczce leku znajduje się lak glinowy żółcieni pomarańczowej, lek może powodować reakcje alergiczne u osób uczulonych na barwniki azowe.
3. Jak stosować lek Diosminex
Lek Diosminex należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W przypadku wątpliwości należy ponownie skontaktować się z lekarzem.
Lek Diosminex stosuje się doustnie.
Zwykle zalecana dawka to 2 tabletki na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem), podczas posiłków.
W przypadku zaostrzenia dolegliwości związanych z żylakami odbytu dawka wynosi 6 tabletek na dobę przez pierwsze 4 dni, a następnie 4 tabletki na dobę przez kolejne 3 dni.
Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Diosminex
Nie zgłoszono żadnych przypadków przedawkowania. W razie przedawkowania należy skontaktować się z lekarzem.
Pominięcie zażycia leku Diosminex
Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej, tylko przyjąć następną dawkę jak zazwyczaj.
4. Możliwe działania niepożądane
Jak każdy lek, Diosminex może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Zgłaszane działania niepożądane to:
- zaburzenia żołądka i jelit: biegunka, niestrawność, nudności, wymioty;
- zaburzenia układu nerwowego: zawroty głowy, ból głowy, złe samopoczucie;
- zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: wysypka, świąd, pokrzywka.
W przypadku łagodnych działań niepożądanych, dotyczących żołądka i jelit, oraz zaburzeń neurowegetatywnych nie jest wymagane odstawienie leku.
Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiadomić lekarza lub farmaceutę.
5. Jak przechowywać lek Diosminex
- Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.
- Przechowywać w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla dzieci.
- Nie stosować leku Diosminex po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu.
- Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji lub domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, co zrobić z lekami, których już się nie potrzebuje. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
6. Inne informacje
Co zawiera lek Diosminex
Jedna tabletka powlekana zawiera: substancję czynną – 500 mg zmikronizowanej diosminy oraz substancje pomocnicze:
- Rdzeń tabletki: celuloza mikrokrystaliczna, laktoza jednowodna, kroskarmeloza sodowa, krzemionka koloidalna bezwodna, magnezu stearynian.
- Otoczka: talk, alkohol poliwinylowy, tytanu dwutlenek (E 171), makrogol 3350, lak glinowy żółcieni chinolinowej (E 104), lak glinowy indygotyny (E 132), lak glinowy żółcieni pomarańczowej (E 110), żelaza tlenek czarny.
Jak wygląda lek Diosminex i co zawiera opakowanie
Tabletki powlekane są zielone, podłużne, dwustronnie wypukłe, o gładkiej powierzchni, bez plam i uszkodzeń. Lek Diosminex jest dostępny w opakowaniach zawierających:
- 30 tabletek powlekanych – 2 blistry po 15 szt.
- 60 tabletek powlekanych – 4 blistry po 15 szt.
- 90 tabletek powlekanych – 6 blistrów po 15 szt.
- 120 tabletek powlekanych – 8 blistrów po 15 szt.
- 30 tabletek powlekanych – pojemnik do tabletek z polietylenu
Podmiot odpowiedzialny i wytwórca
Podmiot odpowiedzialny:
Przedsiębiorstwo Farmaceutyczne LEK-AM Sp. z o.o.
ul. Ostrzykowizna 14A
05-170 Zakroczym
NACZYNIA KRWIONOŚNE
Tworzą je tętnice i żyły.
TĘTNICE:
Aorta (tętnica główna) jest największą tętnicą organizmu zaopatrującą poprzez swoje odgałęzienia cały ustrój w krew tętniczą bogatą w tlen. Kształt aorty przypomina laskę z zagiętą rączką. Wychodzi ona z lewej komory serca kierując się ku górze (część wstępująca), następnie zaś zagina się (łuk aorty) i zstępuje w dół (część zstępująca). Aorta zstępująca przebiega przez klatkę piersiową (aorta piersiowa), przechodzi przez rozwór przepony i dalej biegnie przez jamę brzuszną (aorta brzuszna). Na wysokości trzonu IV kręgu lędźwiowego dzieli się na dwie duże tętnice biodrowe. Od łuku aorty odchodzą ku górze trzy tętnice:
tętnica bezimienna, która dzieli się na tętnicę podobojczykową prawą i tętnicę szyjną wspólną prawą;
tętnica szyjna wspólna lewa;
tętnica podobojczykowa lewa.
TĘTNICA SZYJNA WSPÓLNA biegnie na bocznej stronie szyi ku górze i na wysokości górnego brzegu chrząstki tarczowej dzieli się na:
tętnicę szyjną zewnętrzną zaopatrującą w krew zewnętrzną powierzchnię głowy i szyi oraz na
tętnicę szyjną wewnętrzną doprowadzającą krew do mózgowia i oka.
TĘTNICA PODOBOJCZYKOWA przebiega między obojczykiem a pierwszym żebrem, po czym przechodzi na ramię – przedłużenie jej nosi nozwę tętnicy ramiennej – na tej właśnie tętnicy (na ramieniu) mierzy się ciśnienie krwi. W okolicy łokcia tętnica ramienna dzieli się na:
tętnicę promieniową (na której zazwyczaj bada się puls) i na
tętnicę łokciową.
Od aorty piersiowej odchodzą tętnice międzyżebrowe.
Rozgałęzienia aorty brzusznej zaopatrują w krew narządy jamy brzusznej: żołądek, jelita, wątrobę, śledzionę, a także nerki, nadnercza, gruczoły płciowe. Aorta brzuszna dzieli się ostatecznie na dwie tętnice biodrowe:
tętnicę biodrową lewą,
tętnicę biodrową prawą.
Każda z nich rozgałęzia się z kolei na:
tętnicę biodrową wewnętrzną,
tętnicę biodrową zewnętrzną.
Tętnica biodrowa wewnętrzna zaopatruje w krew narządy miednicy (pęcherz, wewnętrzne narządy płciowe), tętnica biodrowa zewnętrzna przechodzi na udo jako tętnica udowa zaopatrująca w krew mięśnie uda, a w okolicy podkolanowej dzieli się na tętnicę piszczelową przednią i tętnicę piszczelową tylną, których dalsze rozgałęzienia doprowadzają krew do podudzia i stopy.
ŻYŁY:
Żyła główna górna (vena cava superior) zbiera krew z górnej części ciała, z tych samych okolic, które są zaopatrywane w krew przez tętnice odchodzące od łuku aorty. Do żyły głównej górnej uchodzą dwie żyły bezimienne powstające z połączenia żyły szyjnej wewnętrznej zbierającej krew z głowy i żyły podobojczykowej.
W kończynie górnej znajdują się też żyły powierzchniowe podskórne. Do żył tych wstrzykuje się chorym niektóre lekarstwa (iniekcje dożylne).
Żyła główna dolna (vena cava inferior) odprowadza krew z dolnej części ciała do serca. Jest to największa żyła w ustroju. Znajduje się po prawej stronie kręgosłupa, a rozpoczyna się na wysokości IV kręgu lędźwiowego powstając z połączenia dwóch żył biodrowych. Biegnie w górę przechodząc przez rozwór w przeponie do klatki piersiowej. Uchodzi ostatecznie do prawego przedsionka serca. Uchodzą do niej żyły nerkowe, nadnerczowe, nasienne i wątrobowe. Żyły wątrobowe odprowadzają pośrednio krew żylną jelit, która przez żyłę wrotną wpada do wątroby.
Przebieg żył: biodrowej wewnętrznej i biodrowej zewnętrznej jest podobny do przebiegu odpowiednich – jednoimiennych – tętnic. W kończynach dolnych znajdują się także żyły podskórne, które ulegają niekiedy znacznemu rozszerzeniu – mówimy wówczas o żylakach.
NACZYNIA WŁOSOWATE – gęsta sieć drobniutkich naczyń między systemem naczyń tętniczych i żylnych, które łączą tętnice z żyłami. Tętnice i żyły służą głównie do przenoszenia krwi, natomiast naczynia włosowate pełnią bardzo ważną rolę w przemianie materii. Oplatają one wszystkie tkanki, a poszczególne naczynia włosowate przechodzą obok każdej komórki. Są to naczynka o średnicy ok. 8 mm, a ich sumaryczna długość w dojrzałym organizmie ludzkim dochodzi do 100 tysięcy kilometrów. Przez cienkie ścianki tych naczynek łatwo przenikają cząsteczki wody, jony, a nawet cząsteczki niektórych białek. Tą drogą wywędrowują z krwi do tkanek oraz przechodzą z tkanek do krwi krwinki białe, czyli leukocyty. Naczynia włosowate stanowią jedyną drogę przenikania do krwi witamin, składników odżywczych i większości cząstek hormonalnych oraz drogę wymiany gazowej między krwią a komórkami. Przez ściany naczyń włosowatych przenika do krwi dwutlenek węgla i inne produkty wyrzucane przez komórki do płynu tkankowego.
Budowa anatomiczna hemoroidów:
Żylaki odbytu powstają z poszerzonych splotów żylnych górnych i dolnych żył okołoodbytniczych. Sploty te położone są podśluzówkowo w dolnej części odbytnicy oraz w kanale odbytu. W zależności od położenia żylaków odbytu w stosunku do linii grzebieniastej, dzielimy je na wewnętrzne i zewnętrzne. Oba rodzaje żylaków odbytu często współistnieją ze sobą:
wewnętrzne żylaki odbytu położone są pierwotnie powyżej linii zębatej;
zewnętrzne żylaki odbytu występują poniżej linii zębatej.
Wewnętrzne żylaki odbytu (guzki krwawnicze) pokryte są błoną śluzową odbytnicy, pozbawioną unerwienia bólowego. Dlatego też, rozwojowi tego typu żylaków rzadko towarzyszy ból. W warunkach prawidłowych rozróżnia się trzy guzki krwawnicze :
lewy,
prawy przedni,
prawy tylny.
Zewnętrzne żylaki odbytu położone są pod błoną śluzową kanału odbytu zwana anodermą. Anoderma posiada bardzo bogate unerwienie bólowe, dlatego też chorobom rozwijającym się w żylakach zewnętrznych zwykle towarzyszy ból.
Okołoodbytnicze fałdy skórne, spostrzegane u chorych z chorobą hemoroidalna, bywają czasami rozpoznawane jako zewnętrzne żylaki odbytu. Podczas gdy, są one pozostałością po zakrzepach powstających w zewnętrznych żylakach odbytu lub następstwem rozciągnięcia i uszkodzenia skóry odbytu, związanym z wypadaniem guzków krwawniczych.
Pomiędzy wewnętrznymi i zewnętrznymi żylakami odbytu istnieją liczne połączenia żylne. Krew z żylaków odbytu odpływa do żyły głównej dolnej. Nie łączą się one ze spływem żyły wrotnej, z tego też powodu nie występują częściej u osób z nadciśnieniem wrotnym (np. w marskość wątroby).
Podział wewnętrznych żylaków odbytu :
Stopień I – hemoroidy widoczne jedynie w badaniu anoskopowym, powyżej linii grzebieniastej;
Stopień II – hemoroidy wypadające z kanału odbytu w trakcie parcia i samoistnie powracające do normalnej pozycji po jego zakończeniu;
Stopień III – hemoroidy wypadające z kanału odbytu w trakcie parcia i wymagające odprowadzenie przez chorego do normalnej pozycji;
Stopień IV – hemoroidy nieodprowadzalne ze skłonnością do przekrwienia, obrzęków, zakrzepów i martwicy.
Nie istnieje powszechnie używany podział zewnętrznych żylaków odbytu.
Przyczyny powstawania żylaków odbytu:
Za podstawowe przyczyny powstawania wewnętrznych żylaków odbytu uważa się zaawansowany wiek, biegunki, ciążę, guzy miednicy, siedzący tryb życia, częste parcie na stolec i zaparcia.
Powszechnie przyjmuje się trzy teorie powstawania hemoroidów:
Wraz z wiekiem dochodzi do zanikania tkanki łącznej odpowiedzialnej za właściwe umocowanie hemoroidów do leżących głębiej mięśni zwieraczy odbytu; luźno położone hemoroidy zaczynają uwypuklać się do kanału odbytu i sprzyjać stopniowemu rozwojowi choroby.
Wzrost napięcia lub przerost mięśnia zwieracza wewnętrznego odbytu powoduje rozwój objawowych hemoroidów. W trakcie parcia dochodzi do rozciągania splotów żylnych tworzących hemoroidy w obecności nierozciągliwego mięśnia zwieracza.
Przyczyna powstawania hemoroidów może być obrzęk i nadmierny napływ krwi do splotów żylnych tworzących żylaki wewnętrzne. Potwierdza to fakt zanikania hemoroidów po zamknięciu tętniczek doprowadzających krew.
Objawy choroby:
Chorzy, cierpiący z powodu choroby hemoroidalnej najczęściej skarżą się na krwawienie w trakcie oddawania stolca, wypadanie żylaków, ból związany z powstawaniem zakrzepów w żylakach, świąd odbytu oraz trudności w utrzymaniu higieny osobistej.
Krwawienie – występuje zwykle w związku z oddaniem stolca. Świeża, czerwona krew pojawia się na stolcu, zwykle pod koniec defekacji. W niektórych przypadkach dochodzi do intensywnego krwawienia lub krew widoczna jest jedynie na papierze toaletowym. Powtarzające się krwawienia mogą stać się przyczyną niedokrwistości z niedoboru żelaza.
Krwawienie z żylaków odbytu jest najczęściej bezbolesne. Zatem krwawienie, połączone z bolesnym oddawaniem stolca powinno skłaniać do poszukiwania innej przyczyny, a w szczególności szczeliny odbytu.
Krwawienie z odbytu nie powinno być jednoznacznie łączone z chorobą hemoroidalną. Przed ostatecznym rozpoznaniem żylaków odbytu konieczne jest wykluczenie innych miejsc i przyczyn krwawienia. W tym celu, u młodych chorych z grupy niskiego ryzyka raka jelita grubego, wykonuje się sigmoidoskopię (30 cm) lub anoskopię (10 cm). U osób powyżej 50 roku życia lub chorych obciążonych rodzinnym wywiadem raka jelita grubego, konieczne jest wykonanie badania endoskopowego całego jelita grubego (kolonoskopia). Badania endoskopowe służą również rozpoznaniu takich przyczyn krwawienia z odbytu jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego, polipy, uchyłki lub zmiany naczyniowe w jelicie grubym.
Świąd odbytu – podrażnienie lub świąd odbytu i otaczającej skóry jest również częstym objawem hemoroidów. Część chorych skarży się także na nieznaczne nietrzymanie stolca lub wilgotność odbytu. Objawy te mogą wiązać się z następującymi powikłaniami choroby hemoroidalnej:
Wypadanie wewnętrznych żylaków może powodować wyciek treści jelitowej (fig.1);
Okołoodbytnicze fałdy skórne, powstałe w wyniku przebytych zakrzepów w żylakach zewnętrznych lub wypadania żylaków wewnętrznych, mogą być związane z zaleganiem stolca i utrudniona higiena osobista, prowadząc do miejscowego stanu zapalnego i świądu;
Chorzy z „plamieniem”, wykazujący nadmierna skłonność do higieny osobistej, mogą wywołać odczyn zapalny o okolicy odbytu między innymi w następstwie zbyt częstego używania środków higienicznych. Sprzyja to dalszemu zaostrzeniu świądu i zwiększeniu objawów choroby.
fig. 1 – wypadnięty hemoroid wewnętrzny fig. 2 – zakrzep z żylakach zewnętrznych
Ból – ból towarzyszący hemoroidom może być następstwem zakrzepów powstających w żylakach odbytu. Zmiany zakrzepowe mogą występować w obu typach żylaków odbytu. Zakrzep w żylakach zewnętrznych może być przyczyna bardzo intensywnych dolegliwości bólowych (fig.2). Anoderma pokrywająca hemoroidy zewnętrzne jest bardzo bogata w zakończenia nerwów bólowych. Powstający zakrzep rozciąga ją i wywołuje stan zapalny. Powoduje to nagły, przeszywający ból w odbycie, trwający od kilkunastu godzin do kilku dni. Zakrzepnięty żylak zewnętrzny jest dobrze widocznym, granatowym, owalnym, bolesnym guzkiem wyczuwalnym przez chorego przy wejściu do kanału odbytu.
Żylaki odbytu wewnętrzne mogą być również przyczyną bólu. Jednakże jego nasilenie bywa znacznie mniejsze, gdyż są one pokryte nabłonkiem ubogim w bólowe zakończenia nerwowe. Wyjątek stanowią wpadnięte i uwięźnięte żylaki IV stopnia (fig. 1). Uwięźnięcie powoduje zahamowanie napływu krwi do żylaków, a w następstwie ich martwice i zgorzel zagrażającą życiu chorego. Konieczny jest wtedy natychmiastowy zabieg chirurgiczny.
Inne objawy – występowanie różnych objawów chorobowych w kanale odbytu nie pozwala na jednoznaczne postawienie rozpoznania żylaków odbytu bez dokładnego badania proktologicznego. Zbliżone objawy może powodować szczelina odbytu, kłykciny kończyste, wypadanie odbytnicy, rak odbytu, choroba Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego.
Diagnostyka żylaków odbytu:
Podobnie, jak w przypadku innych chorób, podstawowe znaczenie w rozpoznaniu żylaków odbytu ma prawidłowo zebrany wywiad z chorym. Niezbędne jest również wykonanie palcem podstawowego badania odbytu, kanału odbytu i bańki odbytnicy (łac. per rectum) ). W celu oceny stopnia zaawansowania choroby, oraz różnicowania żylaków odbytu z innymi chorobami kanału odbytu, odbytnicy i jelita grubego, konieczne jest wykonanie badań endoskopowych (wziernikowania).
Anoskopia – służy do wziernikowania kanału odbytu (łac. anus) i końcowego odcinka odbytnicy. Wziernik posiada długość 10 cm. Badanie pozwala na dokładną ocenę kanału odbytu, stopnia zaawansowania żylaków odbytu, ich przekrwienia lub stanu zapalnego. Anoskopia jest wykorzystywana jaka podstawowe badanie proktologiczne u chorych z postawioną diagnozą żylaków odbytu. Służy głównie do oceny skuteczności prowadzonego leczenia proktologicznego. Jest to badanie nie sprawiające chorym bólu.
Rektoskopia – służy do wziernikowania odbytnicy (łac. rectum). Wziernik posiada długość 20 cm. Jest to podstawowe badanie, które wykonuje się u chorych zgłaszających się do proktologa z krwawieniem „świeżą krwią” z żylaków odbytu. Badanie to pozwala wykluczyć inne przyczyny krwawienia z odbytu, położone głębiej, w odbytnicy (rak odbytnicy, polipy lub wrzodziejące zapalenia jelita grubego). Badanie to pozwala również na ocenę żylaków odbytu i miejsca ich krwawienia. Badanie trwa około 10 – 15 min. Większość chorych w trakcie rektoskopii odczuwa dyskomfort lub ból w podbrzuszu. Dolegliwości ustępują zaraz po zakończeniu badania.
Sigmoidoskopia – służy do wziernikowania odbytnicy i esicy (łac. sigma). Wziernik posiada długość minimalną 30 cm. W sigmoidoskopii wykorzystuje się endoskopy elastyczne i sztywne. W odcinku jelita, do 30 cm od odbytu, objętym badaniem sigmoidoskopowym stwierdza się najczęstsze występowanie nowotworów jelita grubego. Badanie to pozwala wykluczyć inne przyczyny krwawienia, niż żylaki odbytu. Czas trwania sigmoidoskopii i związane z nią dolegliwości są zbliżone do opisanych powyżej.
Kolonoskopia – służy do badania całego jelita grubego (łac. colon). Kolonoskopia jest zalecana u chorych z krwawieniem z odbytu, którzy ukończyli 50 rok życia. Chorzy poniżej 50 roku życia powinni mieć wykonane badanie endoskopowe całego jelita grubego w przypadku obciążenia rodzinnego (choroba nowotworowa jelita grubego lub częste inne nowotwory występujące w rodzinie chorego). Kolonoskopia jest również zalecana w profilaktyce raka jelita grubego u osób zdrowych, które ukończyły 50 rok życia. Wykonanie kolonoskopii trwa od 30 do 45 min. Badaniu towarzyszą wyraźne dolegliwości bólowe, dlatego też jest coraz częściej wykonywane w krótkotrwałym znieczuleniu ogólnym.
Leczenie żylaków odbytu:
Podstawowym sposobem leczenia choroby hemoroidalnej jest postępowanie zachowawcze. W razie braku poprawy, konieczne jest zastosowanie chirurgicznych metod małoinwazyjnych lub, w niektórych przypadkach leczenie operacyjne.
Leczenie zachowawcze
Celem leczenia zachowawczego jest wyeliminowanie przyczyn powstawania choroby hemoroidalnej (zaparcia, nadmierne parcie na stolec, niewłaściwa dieta, siedzący tryb życia) oraz likwidacja objawów choroby (krwawienie, świąd, ból, trudności w utrzymaniu higieny osobistej).
Do najczęściej stosowanych w leczeniu zachowawczym preparatów proktologicznych zalicza się maści, czopki, żele, nasiadówki, środki zmiękczające stolec. Preparaty te są szczególnie przydatne w ostrym okresie choroby, gdy występuje nasilony świąd, krwawienie i poczucie dyskomfortu. Maja one działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe, łagodzą świąd, zwiększają napięcie ściany naczyń włosowatych i zmniejszają ich przepuszczalność, hamują przekrwienie towarzyszące zaostrzeniu choroby.
Miejscowe preparaty proktologiczne stosowane powinny być jedynie w okresie zaostrzenia objawów choroby i nie dłużej, niż 7 do 10 dni.
Preparaty zmniejszające częstość i nasilenie zaparć:
” Zawierające nasiona babki (łac. psyllium) – Ispagul, Plantago Ovata
ISPAGUL jest naturalnym lekiem ziołowym stosowanym w leczeniu zaparć i biegunek.
Ispagul to 100% łupiny nasion babki jajowatej.
W jaki sposób ISPAGUL reguluje wypróżnianie?
ISPAGUL jest środkiem regulującym wypróżnianie o działaniu wypełniającym. ISPAGUL w przewodzie pokarmowym absorbuje wodę zwiększając swoją objętość.
W przypadku zaparć absorpcja wody przez ISPAGUL powoduje zmiękczenie konsystencji masy jelitowej oraz zwiększenie jej objętości. Zwiększenie objętości zwiększa ucisk na ścianki jelit co poprawia ich perystaltykę i ułatwia oraz przyspiesza wypróżnianie. W przypadku biegunek ISPAGUL absorbuje nadmiar wody z masy jelitowej przywracając właściwą konsystencję stolca. ISPAGUL działa łagodnie i powoli. Pierwszy efekt występuje najczęściej po 12 – 18 godzinach. ISPAGUL nie wywołuje biegunek. ISPAGUL przyjmowany systematycznie gwarantuje codzienne, regularne wypróżnianie.
Jakie korzyści dodatkowe daje przyjmowanie preparatu ISPAGUL?
ISPAGUL obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów we krwi najprawdopodobniej wskutek wiązania ich przez śluzy ( 10 – 20 %). ISPAGUL obniża poziom cukru we krwi, co może spowodować u chorych na cukrzycę konieczność zmiany dawkowania insuliny. ISPAGUL wskutek pęcznienia w przewodzie pokarmowym daje uczucie sytości, które utrzymuje się nawet do 3 godzin. ISPAGUL przyjmowany przed posiłkiem zmniejsza konsumpcję tłuszczy. ISPAGUL łagodzi stany zapalne śluzówki przewodu pokarmowego
Jak należy przyjmować ISPAGUL?
Jednorazowo należy przyjąć 4 g (dwie pełne łyżeczki) i koniecznie wypić szklankę płynu (minimum 150 ml). ISPAGUL można wymieszać z wodą lub sokiem i wypić. ISPAGUL można dodać do jogurtu lub serka i wypić dodatkowo szklankę wody, soku lub innego napoju ISPAGUL można dodać do płatków śniadaniowych lub dżemu czy miodu i koniecznie popić szklanką napoju.
Kiedy przyjmować ISPAGUL?
ISPAGUL najkorzystniej jest przyjmować rano przed śniadaniem lub wieczorem jako ostatni posiłek. ISPAGUL należy przyjmować co najmniej 0,5 – 1 godziny po innych lekach, gdyż przez absorpcję substancji aktywnych może osłabić ich działanie.
Preparaty działające miejscowo:
” Zawierające sterydy – Proctosone, Posterisan H
Proctosone (czopki i maść) – ze względu na swój bogaty skład chemiczny, Proctosone posiada wielokierunkowe działanie w okresie zaostrzenia chorób występujących w kanale odbytu. Jest wskazany w leczeniu żylaków odbytu w początkowym okresie terapii
Działanie:
Preparat do stosowania miejscowego. Neomycyna jest bakteriobójczym antybiotykiem z grupy aminoglikozydów, działającym szczególnie silnie na Staphylococcus aureus i pałeczki Enterobacteriaceae (zwłaszcza Proteus spp.). Hydrokortyzon – kortykosteroid o umiarkowanym działaniu. Działa przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo i przeciwświądowo. Cynchokaina działa miejscowo znieczulająco, a eskulina – glikozyd otrzymany z kasztanowca – hamuje aktywność hialuronidazy, zmniejszając przepuszczalność naczyń krwionośnych i krwawienia.
Wskazania:
Leczenie hemoroidów, stanów zapalnych odbytu, szczeliny odbytu, świądu odbytu. Preparat może być stosowany w okresie przed- i pooperacyjnym.
Przeciwwskazania:
Nadwrażliwość na składniki preparatu, gruźlicze i wirusowe zakażenia skóry (m.in. opryszczka, ospa wietrzna).
Działanie niepożądane:
Długotrwałe stosowanie może prowadzić do zmian zanikowych skóry w okolicy zastosowania preparatu.
Interakcje:
Nasila działanie leków glikokortykosteroidowych.
Dawkowanie:
2 razy dziennie (rano i wieczorem) wprowadza się do odbytnicy po 1 czopku, najlepiej po wypróżnieniu. Zazwyczaj nakłada się niewielką ilość maści za pomocą dołączonego aplikatora 2 razy dziennie (rano i wieczorem) oraz po każdym wypróżnieniu.
Ze względu na zawartość hydrokortyzonu, nie powinien być jednak stosowany dłużej niż przez 7 dni.
Posterisan H (czopki i maść) – preparat działający przede wszystkim przeciwzapalnie i zmniejszający świąd. Pobudzenie układu odpornościowego chorego poprzez zawiesina z E. Coli w połączeniu z hydrokortyzonem powoduje, że Posterisan H znalazł istotne zastosowanie w leczeniu stanów zapalnych kanału odbytu w początkowym okresie leczenia choroby hemoroidalnej.
Działanie:
Preparat do stosowania miejscowego. Zawiesina E. coli i produktów przemiany materii posiada właściwości stymulujące układ odpornościowy doprowadzając do wzrostu odpowiedzi immunologicznej nieswoistej i swoistej. Zwiększa odporność na zakażenia miejscowe, aktywując fizjologiczny proces przeciwzapalny. Hydrokortyzon działa przeciwzapalnie i przeciwświądowo.
Wskazania:
Szczególnie ciężkie przypadki żylaków odbytu zewnętrznych i wewnętrznych, wyprysk okołoodbytniczy, świąd odbytu, szczeliny i pęknięcia okołoodbytnicze.
Przeciwwskazania:
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Gruźlicze, wirusowe bakteryjne i grzybicze zakażenia skóry.
Działania niepożądane:
Reakcje alergiczne (zaczerwienienie, świąd) przy nadwrażliwości na fenol – środek konserwujący. Podczas długotrwałego stosowania może dojść do atrofii skóry.
Interakcje:
Nasila działanie leków glikokortykosteroidowych.
Dawkowanie:
2 razy dziennie (rano i wieczorem) wprowadza się do odbytnicy po 1 czopku, najlepiej po wypróżnieniu. Cienką warstwę maści nakłada się na zmienioną chorobowo skórę i błony śluzowe tylko okolicy okołoodbytniczej dwa razy dziennie, rano i wieczorem. Posterisan H powinien być stosowany tylko do momentu ustąpienia ostrych dolegliwości (świąd, ból, krwawienia), nie dłużej jednak niż 7 dni. W celu uniknięcia nawrotów można stosować preparat Posterisan.
” Zawierające lignokainę i tribenozyd – Procto-Glyvenol
Procto-Glyvenol (czopki i maść) – Procto-Glyvenol łagodzi dokuczliwe objawy żylaków odbytu (ból, pieczenie, swędzenie, napięcie skóry) spowodowane najczęściej wtórnym stanem zapalnym okolicy odbytu.
Działanie:
Tribenozyd działa leczniczo przy dolegliwościach związanych z żylakami odbytu. Dzięki swoim właściwościom farmakologicznym zmniejsza przepuszczalność naczyń włosowatych i poprawia napięcie ściany naczyniowej. Wykazuje także działanie miejscowo przeciwzapalne oraz antagonistyczne oddziaływanie na substancje endogenne, odgrywające rolę mediatorów w powstawaniu procesu zapalnego i bólu (bradykinina, prostaglandyna E²).
Dodatek chlorowodorku lidokainy przyśpiesza łagodzenie objawów, ponieważ lidokaina działa miejscowo znieczulająco.
Wskazania:
Zewnętrzne i wewnętrzne żylaki odbytu (hemoroidy).
Przeciwwskazania:
Nadwrażliwość na substacje czynne preparatu Procto-Glyvenol.
Działania niepożadane:
Preparat Procto-Glyvenol jest na ogół dobrze tolerowany. W wyjątkowych przypadkach po zastosowaniu kremu może początkowo wystąpić uczucie lekkiego pieczenia, bólu lub wzmożona perystaltyka jelit.
Dawkowanie:
Doodbytniczo. Krem lub 1 czopek 2 razy dziennie do ustąpienia ostrych objawów. Następnie dawkę można zmniejszyć, stosując krem lub 1 czopek raz dziennie. W leczeniu wewnętrznych żylaków odbytu krem nakłada się za pomocą załączonego aplikatora. Ze względu na zawartość lignokainy nie stosować w pełnej dawce dłużej niż 4 tyg.
Preparaty stosowane doustnie:
” Zawierające diosmine i hesperydynę – Detralex, Diosminex
Detralex (Daflon) – tabletki zawierające diosminę i hesperydynę posiadają pierwszoplanowe znaczenie w leczeniu żylaków odbytu. Powoduję szybkie ich zmniejszenie oraz ustąpienie objawów choroby takich, jak krwawienie i poczucie dyskomfortu w kanale odbytu.
Działanie:
Preparat złożony zawierający zmikronizowaną diosminę i hesperydynę o działaniu ochronnym na naczynia krwionośne. Poprawia tonus naczyń żylnych, normalizuje ich przepuszczalność, działa przeciwzapalnie przez hamowanie uwalniania mediatorów zapalenia. Zmniejsza obrzęki przez przywrócenie prawidłowej przepuszczalności włośniczek, poprawę krążenia żylnego oraz drenażu chłonki.
Wskazania:
Przewlekła, czynnościowa i organiczna niewydolność krążenia żylnego kończyn dolnych (uczucie ciężkości nóg, ból, kurcze nocne). Leczenie objawowe w przypadku nasilenia dolegliwości związanych z żylakami odbytu.
Przeciwwskazania:
Nadwrażliwość na lek.
Stosowanie leku w ciąży i okresie karmienia piersią:
Ostrożnie stosować w ciąży. Brak danych odnośnie bezpieczeństwa stosowania w okresie karmienia piersią.
Działania niepożądane:
Rzadko: zaburzenia ze strony układu pokarmowego oraz zaburzenia neurowegetatywne.
Dawkowanie:
Doustnie: 2 tabl. na dobę, podczas posiłku. W przypadku zaostrzenia dolegliwości ze strony żylaków odbytu dawka wynosi 6 tabl. na dobę przez pierwsze 4 dni, następnie 4 tabl. na dobę przez kolejne 3 dni.
” Zawierające pochodne rutyny Venoruton, Venoruton Forte, Venotrex
Venoruton (Venoruton Forte, Venotrex) – stabilizuje ścianę żylna, co prowadzi do zmniejszenia przepuszczalności naczyń i w konsekwencji do zmniejszenia obrzęku. W przypadku hemoroidów, Venoruton zmniejsza obrzęk okolicy odbytu i przynosi ulgę w takich objawach jak: swędzenie, krwawienie i sączenie.
Działanie:
Substancja czynna preparatu działa ochronnie na naczynia krwionośne, zmniejszając przepuszczalność kapilar i zwiększając ich odporność, likwidując obrzęki.
Zastosowanie:
Przewlekła niewydolność żylna (bóle i obrzęki kończyn dolnych, skurcze mięśni i zaburzenia czucia), żylaki podudzi. Choroby skórne pochodzenia naczyniowego, owrzodzenia podudzi. Żylaki odbytu. Wspomagająco w mikroangiopatiach w przebiegu cukrzycy.
Działania niepożądane:
Rzadko zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, ból i zawroty głowy, zmęczenie, wysypki skórne, zaczerwienienie twarzy, świąd. Przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na składniki preparatu. Preparat nie powinien być stosowany w I trymestrze ciąży.
Dawkowanie:
Venoruton – tabletki 300 mg
kapsułki 300 mg: 1 kaps. 2-3 razy dziennie do ustąpienia objawów, następnie podtrzymująco lub w przypadku nawrotu objawów 1 kaps. 2 razy dziennie;
Venoruton Forte – tabletki 500 mg:
1 tabl. 2 razy dziennie do ustąpienia objawów, następnie podtrzymująco lub w przypadku nawrotu objawów 1 tabl. raz dziennie. Preparat należy połykać w całości, podczas posiłku.
Żylaki występują prawie cztery razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Dzieje się tak dlatego, że ścianki żył u kobiet są cieńsze i delikatniejsze na skutek działania hormonów żeńskich. To najpowszechniejsza choroba żylna, spowodowana nieprawidłowym funkcjonowaniem zastawek żylnych, które są nieszczelne i nie odprowadzają krwi żyłami swobodnie do serca. W efekcie gromadzi się ona w naczyniach w nogach, żyły rozszerzają się, skręcają i powstają żylaki. Pojawiają się przede wszystkim na łydkach, pod kolanami. Tworzą pod skórą widoczne niebieskawe linie, z czasem stają się wypukłe i można pod skórą wyczuć zgrubienia. Zwykle początkowo nie powodują żadnych dolegliwości poza poczuciem dyskomfortu związanym z nieestetycznym wyglądem nóg, jednak w zaawansowanym stadium mogą doprowadzić do groźnych powikłań, takich jak zapalenie żył lub zakrzepica. Najczęściej towarzyszące żylakom problemy to puchnięcie i uczucie ciężkości nóg, ból i skurcze.
Kto jest szczególnie narażony na powstanie żylaków? osoby mające dziedziczne skłonności, u których w rodzinie wiele osób boryka się z podobnym problemem;
osoby zmuszone do stania lub siedzenia przez wiele godzin, kiedy mięśnie łydek nie pracują prawidłowo (np. fryzjerki, pracownicy biurowi);
kobiety w ciąży (ścianki żył tracą elastyczność i twardość pod wpływem wysokiego poziomu progesteronu, rozluźniają się wszystkie tkanki miękkie, by nie krępować rozwijającego się dziecka);
osoby otyłe, ponieważ mniej się ruszają, a cholesterol w żyłach utrudnia przepływ krwi.
W łagodniejszej postaci żylaki możemy leczyć samodzielnie lub przynajmniej zmniejszać przykre objawy z nimi związane.
Oto kilka praktycznych porad:
Staraj się dużo chodzić. Jeśli masz czekać 15 minut na autobus, aby przejechać dwa przystanki, wybierz spacer.
Jeżeli musisz długo siedzieć lub stać, zmieniaj często pozycję, przenoś ciężar ciała z jednej nogi na drugą.
O ile to możliwe, staraj się przynajmniej na 15 minut dziennie położyć się w takiej pozycji, aby stopy znajdowały się kilkanaście centymetrów powyżej poziomu serca i krew swobodnie do niego napływała.
Jeśli masz nadwagę, postaraj się schudnąć – poza poprawą wyglądu odciąży to również Twoje nogi.
Unikaj soli i słonych potraw – sól zatrzymuje wodę w organizmie, co sprzyja puchnięciu kostek.
Możesz nosić specjalne pończochy lub rajstopy na żylaki o działaniu uciskającym.
Unikaj sauny, solarium, długich gorących kąpieli i intensywnego opalania – wysoka temperatura powoduje gwałtowne rozszerzanie się naczyń.
Aby nogi nie były opuchnięte i ciężkie, warto moczyć je w wodzie z solą morską lub nawet w roztworze zwykłej soli kuchennej i smarować okolice wokół kostek dostępnymi w aptece bez recepty żelami, np. venoruton lub lioton 1000, które oprócz działania przeciwobrzękowego mają też działanie przeciwzapalne.
Zrezygnuj z butów na wysokich obcasach, w których znacznie słabiej (jeśli w ogóle) pracują mięśnie łydek. Ich skurcze przy chodzeniu wspomagają pompowanie krwi z nóg do serca, zaś brak tych skurczów może prowadzić do zastojów krwi w nogach. Jeśli musisz zakładać za dnia szpilki, w wolnej chwili, chociażby siedząc za biurkiem, napinaj mięśnie łydek.
Mogą Ci pomóc regularne masaże nóg i chłodne natryski, a także przyjmowanie leków zawierających rutynę (np. rutinoscorbin, cerutin), która wzmacnia ścianki naczyń krwionośnych.
Jeśli masz problemy z krążeniem i żylaki, poinformuj o tym swojego ginekologa, zanim dobierze odpowiednią dla Ciebie metodę antykoncepcji – problemy z krążeniem, nadciśnieniem i zbyt duża krzepliwość krwi są przeciwwskazaniami do stosowania hormonalnych pigułek antykoncepcyjnych.
Czasem jednak żylaki powodują, że konieczna jest niezwłocznie wizyta u lekarza, szczególnie gdy noga nagle gwałtownie spuchnie, zacznie boleć i nabierze sinego koloru – powodem może być niebezpieczny skrzep w żyle lub zapalenie żył.
Leki na wszystkie choroby 