Moczowo – płciowy układ człowieka

Jak wiadomo układ moczowy człowieka jest to jest inaczej układ, który ułatwia wydalanie zbędnych substancji z organizmu, np. mocznika, soli mineralnych. Jego elementem jest nerka, w której znajdują się kłębuszki nerkowe i torebka Bowmana oraz rdzeń nerkowy.

Udowodniono, że w okresie płodności mają miejsce przemiany strukturalne i funkcjonalne układu rozrodczego, kontrolowane przez układ hormonalny. Przemiany te powtarzają się zgodnie z rytmem biologicznym, który niesie ze sobą zjawiska, mające miejsce na przestrzeni ok. 28 dni. Jest to czas trwania cyklu menstruacyjnego. Regularne następowanie po sobie cykli menstruacyjnych w okresie płodności kobiet może zostać przerwane przez ciążę lub zdarzenia patologiczne. W ciągu każdego cyklu menstruacyjnego jeden z dwóch jajników wytwarza dojrzałą gametę, a w drogach płciowych powstają przejściowo warunki do zapłodnienia i jego następstw. W żeńskim układzie rozrodczym mogą występować liczne schorzenia: wady wrodzone lub nabyte, infekcje, guzy itp. Poniżej wymieniono najważniejsze.

Wiadomo, że w zależności od pozycji ciała i fazy oddechowej nerki mogą lekko zmieniać swoje położenie. Przeciętny ciężar nerek to od 120 do 170 gramów. Od tyłu nerki przylegają do przepony oraz mięśni tylnej ściany jamy brzusznej. Natomiast od przodu nerka prawa sąsiaduje z wątrobą, ze środkowym odcinkiem dwunastnicy oraz z częścią jelita grubego i jelita biodrowego. Nerka lewa z kolei przylega do trzonu trzustki, tylnej ściany żołądka oraz pętli jelita cienkiego. Swymi górnymi biegunami obie nerki stykają się z nadnerczami. Od kręgosłupa wnikają do tego narządu naczynia krwionośne i limfatyczne oraz nerwy. Znajduje się tutaj również początkowy odcinek moczowodu i miedniczka nerkowa. Miąższ nerki składa się z zewnętrznej części korowej i wewnętrznej rdzeniowej Kłębuszek nerkowy (średnica ok. 160-190 mikrometrów) zbudowany jest z naczyń włosowatych (włośniczek), powstających z rozgałęzienia tętniczki doprowadzającej i łączących się ponownie w tętniczkę odprowadzającą. Ściana naczynia włosowatego kłębuszka nerkowego stanowi tzw. błonę sączącą, składającą się z trzech zasadniczych warstw (komórek śródbłonka naczyniowego, błony podstawnej oraz komórek nabłonka tzw. torebki Bowmana). Bardzo złożona mikrostruktura błony sączącej umożliwia powstawanie moczu pierwotnego, zbierającego się w wyżej wymienionej torebce, który następnie wypływa do cewek nerkowych. Granicą umowną jest kresa miedniczna. Część brzuszna krzyżuje się z kresą i wchodzi do miednicy małej biegnie początkowo po bocznej jej ścianie, następnie na wysokości kości kulszowej moczowód się zagina i kieruje ku przodowi podążając w stronę pęcherza moczowego. U kobiet biegnie w tzw. przymaciczu, w więzadle szerokim macicy. Jego dwoma blaszkami, w pobliżu dna pęcherza krzyżuje moczowód tętnica maciczna (od przodu i od góry).U mężczyzn moczowód idzie bezpośrednio do pęcherza i w pobliżu dna krzyżuje go od przodu i góry nasieniowód, następnie moczowód przebija ścianę pęcherza i kończy się ujściem pęcherzowym na dnie pęcherza moczowego. Pęcherz moczowy-to narząd nieparzysty, leżący w miednicy małej do tyłu spojenia łonowego a do przodu: u mężczyzn-odbytnicy; -u kobiet macicy i górnego odcinka pochwy. Normalnie pęcherz nie wystaje ponad poziom spojenia łonowego. Jeżeli jednak zalega w nim mocz-wznosi się ponad jego poziom. Pęcherz składa się ze szczytu, trzonu i dna.Szczyt jest zwrócony ku górze i przodowi w stronę pępka. Trzon-w jego obrębie jest ściana przednia, tylna i 2 boczne (w pęcherzu pełnym).Po prawej przylega do wyrostka lub jajnika. Z tyłu leży macica, a u mężczyzn odbytnica. Dno- u kobiet dno pęcherza spoczywa na przeponie moczowo-płciowej, część tylna dna dotyka górnego odcinka pochwy i szyjki macicy. U mężczyzn część przednia przylega do gruczołu krokowego.

Budowa ściany-składa się z 3 warstw: błony śluzowej, błony mięśniowej i błony zewnętrznej.
Cewka nerkowa zbudowana jest z następujących, przechodzących jeden w drugi, odcinków: cewki krętej I rzędu (cewki bliższej albo proksymalnej), pętli Henlego oraz cewki krętej II rzędu (cewki dalszej albo dystalnej). Cewki dystalne sąsiadujących nefronów łączą się w cewkę zbiorczą. Po kolejnych połączeniach tworzą one duże cewki zbiorcze, uchodzące w szczycie brodawki nerkowej (brodawki znajdują się na wierzchołku piramid nerkowych) do kielichów nerkowych. Długość wszystkich cewek nerkowych wynosi w przybliżeniu 80 km, a ich powierzchnia (biorąc pod uwagę mikrokosmki, które pokrywają cewki od strony ich światła) około 40-50 metrów kwadratowych.
układ moczowy
na chory pęcherz
Pęcherz moczowy jest dobrze umięśnionym, rozciągliwym i sprężystym zbiornikiem o objętości około 400-700 ml. Po wypełnieniu pęcherza moczem dochodzi do wzrostu ciśnienia w jego wnętrzu, drażnienia zakończeń nerwów czuciowych i pojawienia się zjawiska zwanego parciem; następuje skurcz mięśnia wypierającego oraz rozkurcz zwieraczy i mocz wypływa przez cewkę na zewnątrz. Objętość dobowa moczu w warunkach prawidłowych wynosi około 1,0-3,0 litra. U niektórych chorych po dłuższym okresie trwania cukrzycy dochodzi do zmian w nerkach. Tę niewydolność organu objawiającą się m.in. zwiększeniem białka wydalanego z moczem nazywamy nefropatią cukrzycową. Zaburzenie filtracji w nerkach następuje wtedy, gdy znajdujące się w nefronie drobne naczynia krwionośne, tzw. kłębuszki nerkowe, ulegają uszkodzeniu pod wpływem długotrwałego nadmiaru cukru we krwi (hiperglikemii). Dlatego tak ważna jest profilaktyka w zapobieganiu cukrzycy, a więc niedopuszczanie do nadwagi, prowadzenie zdrowego stylu życia i dbanie o regularną aktywność fizyczną oraz kontrolny pomiar cukru we krwi. Otyłość i brak ruchu przyczyniają się także do nadciśnienia tętniczego, które prowadzi również do uszkodzenia nerek – nefropatii nadciśnieniowej i do ich niewydolności. Związki pomiędzy nadciśnieniem tętniczym a nerkami znane są lekarzom od dawna. To właśnie nerki odgrywają zasadniczą rolę m.in. w regulacji ciśnienia tętniczego, a dzieje się to głównie poprzez ich wpływ na gospodarkę sodową w ustroju.
pęcherz
tabletki na potencję
U mężczyzn jądra są wielkości piłeczki pingpongowej, orzecha włoskiego, ale są spłaszczone w płaszczyźnie strzałkowej i w tej płaszczyźnie są ułożone. W obrębie jądra wyróżnia się: – powierzchnię przyśrodkową (zwróconą do sąsiedniego jądra), – ścianę boczną, – brzeg przedni i tylny, – 2 końce (górny i dolny). Otoczone jest silną błoną łącznotkankową (tzw. błoną białawą). W odcinku tylno-górnym wpukla się ona w głąb jądra tworząc śródjądrze. Od niego w kier. błony białawej biegną łącznotkankowe przegródki jądra, które dzielą miąższ jądra na płaciki – zraziki (ok. 200).Mają one kształt stożka, podstawą przylega do błony, a szczytem zwrócone do sródjądrza. Każdy zrazik zbudowany jest z 3-4 cewek nasiennych krętych, w obrębie szczytu płacika łączą się w 1 cewkę nasienną prostą, te wnikają do śródjądrza i tu tworzą siatkę jądra.
W stanach zapalnych pochwy charakterystyczne jest to, że zwykle są one wywoływane przez mikroflorę normalnie bytującą w pochwie. Wiąże się to przeważnie ze zmianą środowiska wewnętrznego (zmiana pH pochwy). Zapalenie może też być wywołane innymi, chorobotwórczymi bakteriami, wirusami lub grzybami. Również mechaniczne uszkodzenia, jak uszkodzenia nabłonka, są zwykle przyczyną dolegliwości. Znaczną część zakażeń pochwy stanowią choroby przenoszone droga płciową, jak rzęsistkowica, rzeżączka, chlamydioza czy pleśniawka. Głównym zadaniem nerek jest zabezpieczenie stałości środowiska wewnętrznego organizmu poprzez wydalanie nadmiaru wody, soli mineralnych i innych substancji zbędnych i/lub szkodliwych dla zdrowia, które powstają podczas procesów metabolicznych albo są przyjmowane np. wraz z pokarmem (dotyczy to również np. silnie toksycznych leków). Nerki są odpowiedzialne za zachowanie stałej objętości, ciśnienia osmotycznego oraz składu elektrolitowego płynów ustrojowych.

Głównym objawem jakichkolwiek dolegliwości w obrębie dróg rodnych są upławy. Wydzielane są w dużych ilościach i często mają patologiczną barwę, konsystencję lub zapach. Po tych cechach można wnioskować o rodzaju zakażenia. Standardowe badanie ginekologiczne z łatwością jest w stanie zidentyfikować stan zapalny pochwy. W ciężkich przypadkach (trudnych do wyleczenia, nawracających) dokładna diagnoza i prawidłowe leczenie są możliwe dopiero po analizie wymazu z pochwy.
U mężczyzn siatka jądra wnika w najądrze tworząc przewodziki odprowadzające , z nich wytwarza się 1 przewód najądrza (przewodziki tworzą głowę najądrza,przewód (trzon i ogon). Funkcja: *produkuje swoją własna wydzielinę, która przyczynie się do dojrzewania plemników, *plemniki są tu magazynowane i tu dojrzewają. Nasieniowód – ogon najądrza zagina się i przechodzi w nasieniowód, który ma ok. 56-60cm.W obrębie nasieniowodu wyróżnia się odcinki: *jądrowy – wzdłuż brzegu tylnego jądra i najądrza, *powrózkowy. Oba te odcinki znajdują się w worku mosznowym, a następnie nasieniowód, poprzez pierścień pachwinowy-powierzchowny, wchodzi do jamy brzusznej, przekracza kresę graniczną i wnika do miednicy małej. *pachwinowy i miedniczny – początkowo biegnie po bocznej ścianie miednicy małej, potem się zagina i podąża do pęcherza. Nasieniowód w pobliży dna pęcherza krzyżuje moczowód, dalej nasieniowód się rozszerza tworząc bańkę nasieniowodu, następnie się zwęża, wchodzi do gruczołu krokowego i uchodzi na wzgórku nasiennym [tu uchodzą oba przewody wytryskowe (prawy i lewy) i liczne przewody gruczołu krokowego].
Leczenie zapalenia pochwy powinno objąć również partnera chorej kobiety, gdyż mężczyźni mogą być rezerwuarem chorobotwórczych drobnoustrojów. Należy oczywiście również unikać stosunków seksualnych. Zwykle stosuje się miejscowe leczenie w postaci globulek dopochwowych, kremów lub żelów, co trwa około 1-2 tygodni. Gonady i gruczoły przedsionkowe większe mają cechy strukturalne narządów miąższowych; wyróżnia się miąższ otoczony zrębem. Poszczególne odcinki dróg płciowych mają natomiast strukturę narządów jamistych. Ich ściana jest zbudowana z błony śluzowej, błony mięśniowej i przydanki, która w różnych narządach jest zastąpiona błoną surowiczą. Analogicznie do męskiego układu rozrodczego, wszystkie narządy układu rozrodczego żeńskiego podlegają głębokimi przemianom strukturalnym i funkcjonalnym wraz z wiekiem. Dojrzałość morfofunkcjonalna żeńskiego układu rozrodczego ustala się stopniowo podczas rozwoju postnatalnego i zostaje osiągnięta w okresie dojrzewania trwa przez cały okres płodności kobiety, czyli ok. 30 lat, i kończy się menopauzą.

Cewka moczowa (łac. urethra) – końcowa część układu moczowego wyprowadzająca mocz na zewnątrz. Jest to przewód rozpoczynający się na dnie pęcherza moczowego ujściem wewnętrznym cewki, a kończący ujściem zewnętrznym u mężczyzn na końcu żołędzi prącia, u kobiet na brodawce cewkowej położonej w przedsionku pochwy. Bezpośrednią przyczyną zapalenia szyjki macicy są infekcje bakteryjne lub zakażenie chlamydiami. Sprzyjają temu uszkodzenia mechaniczne szyjki oraz częste zmiany partnerów seksualnych. Często zakażenie takie rozprzestrzenia się na inne odcinki dróg rodnych, bywa także przenoszone na partnera. Podstawą w diagnozie – podobnie jak w przypadku innych dolegliwości dróg rodnych – jest badanie ginekologiczne oraz analiza mikrobiologiczna wymazu z szyjki macicy. W leczeniu zapalenia szyjki macicy stosuje się antybiotyki w sposób miejscowy i ogólny. Ponadto można zastosować środki, które powodują koagulację nabłonka (np. azotan srebra) oraz preparaty hormonalne, które ograniczają wydzielanie śluzu z szyjki macicy. W poważniejszych przypadkach konieczny jest zabieg chirurgiczny.

Chroń swój pęcherz

Pęcherz moczowy to bardzo wrażliwy organ i łatwo jest złapać tzw. wilka, szczególnie w przypadku kobiet. Oznacza to, że powinniśmy przywiązywać szczególną wagę do czystości i higieny pęcherza moczowego.

Oprócz problemów z pęcherzem mężczyźni mają także problem z prostatą. Problem występujący najczęściej w związku z gruczołem prostaty nie jest związany z rakiem w żaden sposób. Jest to przerost prostaty, który występuje u mężczyzn (kobiety nie mają prostaty) po czterdziestce. Im bardziej przekraczasz czterdziestkę, tym większe szanse na zachorowanie. Ten typ obrzęku, które lekarze nazywają łagodnym rozrostem stercza (BPH – Benign prostatic hyperplasia) często występuje w obrębie gruczołu cewki moczowej, uniemożliwiając łatwy przepływ cieczy z pęcherza moczowego. Zabiegi medyczne, które są obecnie dostępne, pozwalają całkowicie naprawić ten stan, warto więc schować swój wstyd i odwiedzić gabinet lekarski tak szybko, jak tylko można zauważyć problem. Z czasem nie będzie lepiej, ale już tylko gorzej, w końcu można nawet doprowadzić do takiego stanu , w którym oddawanie moczu będzie niemożliwe w ogóle, co jest bardzo poważne i wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej. Inna możliwa przyczyna tego typu objawów i problemów z przepływem moczu to najczęściej zakażenie. Dotyczy to jednak mężczyzn w każdym wieku, zwykle nie ma związku z życiem seksualnym. Jeśli zakażenie jest przyczyną, to jest łatwe do leczenia i na ogół usuwa się je gładko przy odrobinie pomocy lekarza. Warto zająć się tym problemem możliwie szybko, zanim stanie się poważny. Jeżeli problem pojawia się często, w połączeniu ze stałym pragnieniem, może być oznaką, że coś jeszcze nam dolega, co wymaga leczenia w trybie pilnym (może to być oznaką cukrzycy). Czasami problemy występują, ponieważ ciało staje się odwodnione, zwłaszcza w czasie upałów. To również może być szybko naprawione poprzez picie dużej ilości płynów bezalkoholowych, takich jak woda lub soki. Jeśli to nie pomoże skontaktuj się z lekarzem. Rak prostaty jest najpoważniejszą i najrzadszą przyczyną problemów, które mogą mieć wpływ na tę część ciała. Wcześnie wykryty, jest z powodzeniem leczony.Gdy do tego dojdzie, o sposobie leczenia pouczy cię wówczas lekarz specjalista. Musisz wziąć pod uwagę prawdopodobny rozwój choroby, efekty i skutki uboczne różnych metod leczenia, które zostaną ci wyjaśnione przez lekarza. Leczenia raka jest bardziej skuteczne, gdy zaczęło się dosyć wcześnie, dlatego tak ważne jest, aby dokonać prawidłowej oceny objawów natychmiast. Tu jednak tkwi pewna trudność. Ponieważ obrzęk gruczołu krokowego zwykle wpływa na zewnętrzną powierzchnię może nie powodować braku komfortu w oddawaniu moczu i innych objawów przez dłuższy czas. Czasami objawy mogą być nie do odróżnienia od BPH (patrz wyżej) lub zakażenia – występują wahania strumienia oddawanego moczu, występuje słaby przepływ, zatrzymanie i uruchomienie strumienia podczas oddawania moczu lub uczucie, że nie możesz całkowicie opróżnić pęcherza. Objawy te powinny być w całości od razu zgłoszone u lekarza. Sam jesteś dla siebie najlepszym obserwatorem – jeżeli uważasz, że coś jest nie tak – zgłoś się do lekarza.

Pęcherz moczowy to narząd gromadzący mocz wydalany przez nerki. Mocz spływa do pęcherza moczowego stale, odpływa zaś z niego okresowo przez cewkę moczową. Pojemność pęcherza moczowego wynosi około 250–500 ml, ale może on jednak rozciągnąć się do objętości 1000–1500 ml. W ciężkich chorobach, np. w durze brzusznym, przy zatrzymaniu moczu pojemność pęcherza może osiągnąć 3–4 litry. U mężczyzn otrzewna z pęcherza przechodzi ku tyłowi na przednią powierzchnię odbytnicy, wyścielając w tym miejscu zagłębienie odbytniczo-pęcherzowe (excavatio rectovesicalis). Dno pęcherza spoczywa na gruczole krokowym (prostata). Nieco powyżej do tylno-dolnej powierzchni pęcherza moczowego przylegają pęcherzyki nasienne. Cewka moczowa ma długość 20 cm, przechodzi przez gruczoł krokowy, a następnie wzdłuż prącia, by zakończyć się ujściem zewnętrznym. U kobiet otrzewna z górnej powierzchni pęcherza moczowego przechodzi na przednią powierzchnię macicy, przy czym powstaje zagłębienie pęcherzowo – maciczne (excavatio vesicouterina). Dno pęcherza spoczywa na trójkącie moczowo – płciowym, zatem pęcherz leży niżej niż u mężczyzn. Ku tyłowi od pęcherza znajduje się macica i górny odcinek pochwy. Cewka moczowa ma 3 do 4 cm. Krótka, bo zaledwie czterocentymetrowa cewka moczowa (u mężczyzny jest cztery-pięć razy dłuższa), ułatwia zarazkom szybkie dotarcie do pęcherza. Na dodatek ujście cewki znajduje się blisko odbytu i łatwiej jest przenieść na nią bakterie znajdujące się w kale. W swoim naturalnym środowisku nie są one groźne, ale gdy dostaną się do pęcherza, mogą wywołać stan zapalny. Powinno się uczyć dziewczynki, żeby po skorzystaniu z toalety podcierały się „do tyłu”, czyli w stronę odbytu. Odwrotny ruch może (szczególnie u dziecka, które robi to niedokładnie) wprowadzić bakterie kałowe do dróg moczowych i pochwy.
Zajrzyj również na blogi:
na potencję
układ moczowo płciowy
urosept
na pęcherz

Między pęcherzem moczowym a tylną powierzchnią spojenia łonowego znajduje się wypełniona tkanką łączną przestrzeń załonowa (spatium retropubicum). Od szczytu pęcherza ku górze po tylnej powierzchni ściany jamy brzusznej ciągnie się więzadło pępkowe pośrodkowe (ligamentum umbilicale medianum). Więzadło to jest pozostałością występującego w życiu płodowym moczownika (urachus). Po obydwu stronach więzadła pępkowego pośrodkowego przebiegają dwa więzadła pępkowe boczne, które są zarośniętymi tętnicami pępkowymi (aa. umbilicales). Tętnice pępkowe grają duża rolę w życiu płodowym, u człowieka dorosłego ulegają uwstecznieniu. Od góry pęcherz moczowy jest pokryty otrzewną, która w miarę wypełniania się pęcherza unosi się wraz z nim. Przy pęcherzu wypełnionym i wystającym ponad spojenie łonowe przednia jego ściana przylega bezpośrednio do przedniej ściany jamy brzusznej, co pozwala na nakłucie pęcherza od przodu bez naruszenia otrzewnej. Pęcherz moczowy mieści się w obrębie miednicy mniejszej, do tyłu od spojenia łonowego, a do przodu od odbytnicy. U kobiet pomiędzy odbytnicą a pęcherzem moczowym występuje macica i pochwa. Od góry i tyłu pęcherz moczowy przylega do otrzewnej. Z tyłu w miejscu ujść moczowodów otrzewna przechodzi na narządy leżące za pęcherzem (np. odbytnicę czy macicę) tworząc zagłębienia odbytniczo-pęcherzowe i pęcherzowo-maciczne. Jednak tylko szczyt oraz szczyt i tylna ściana pęcherza moczowego mężczyzn sąsiaduje z pętlami jelitowymi. Ściany boczne przylegają do mięśnia dźwigacza odbytu i zasłaniacza wewnętrznego. U kobiet dno pęcherza sąsiaduje z przeponą moczowo-płciową, zaś u mężczyzn z gruczołem krokowym, pęcherzykami nasiennymi, bańkami nasieniowodów i odbytnicą. W warstwie mięśniowej występują włókna podłużne zewnętrzne i wewnętrzne oraz okrężne tworzące mięsień wypieracz moczu. W miejscu ujścia moczowodów i cewki moczowej mięśniówka tych struktur tworzy trójkąt pęcherzowy i powstający z niego zwieracz pęcherza. Część włókien obejmuje początkowy odcinek cewki moczowej (mięsień zwieracz cewki wewnętrzny). W dalszym odcinku znajduje się mięsień zewnętrzny cewki moczowej, który podlega naszej woli i leży na wysokości przepony moczowo-płciowej. Mocz stale spływa do pęcherza moczowego, z którego dopiero okresowo wypływa przez cewkę moczową. Główny udział w opróżnianiu pęcherza odgrywają mięśnie brzucha. Następnie dochodzi do rozluźnienia zwieraczy.

Pęcherz opróżniony leży poza spojeniem łonowym, wypełniony wystaje ponad spojenie. Kształt pęcherza zależny jest od stopnia wypełnienia. Pęcherz opróżniony jest spłaszczony w kierunku przednio – tylnym, wypełniony przybiera postać kulistą. Część skierowana ku górze i ku przodowi nosi nazwę szczytu pęcherza (apex vesicae), ku dołowi i tyłowi zwrócone jest dno pęcherza (fundus vesicae). Między szczytem a dnem znajduje się trzon pęcherza (corpus vesicae). Gdy pęcherz jest spłaszczony, wyróżniamy na nim ścianę przednią i ścianę tylną. Stan zapalny pęcherza moczowego, wywołany czynnikami bakteryjnymi lub, rzadziej, pasożytniczymi. Przyczyną schorzenia najczęściej są bakterie, które przez cewkę moczową dostają się do pęcherza. Infekcja powoduje zapalenie śluzówki pęcherza moczowego, co wywołuje dokuczliwe dolegliwości. W niektórych przypadkach nie jest możliwe rozpoznanie przyczyny bakteryjnej (dotyczy to często stanów spowodowanych działaniem substancji chemicznych). Także w niektórych formach niebakteryjnych trudno określić dokładnie przyczynę. Schorzenie powodują zazwyczaj mikroorganizmy chorobotwórcze bytujące w jelicie, takie jak pałeczka okrężnicy, Pseudomonas, Proteus oraz inne enterobakterie, przedostające się z cewki moczowej do pęcherza moczowego. Drobnoustroje mogą poza tym przeniknąć do dolnych dróg moczowych przez przylegające do nich jelito proste oraz przez krew. Częstym sprawcą zakażeń jest bakteria – Escherichia coli. Ten mikrob, charakterystyczny dla flory jelitowej, potrafi na długo zadomowić się w pęcherzu czy nerkach i powodować nawracanie infekcji. Jeśli kłopoty z pęcherzem stają się naszą częstą przypadłością, warto zrobić posiew bakterii z moczu i oznaczyć antybiogram, czyli ocenić, na jakie antybiotyki wrażliwy jest zarazek. Lekarz pierwszego kontaktu zazwyczaj daje nam skierowanie na badanie moczu i na jego podstawie ocenia, czy ma do czynienia z infekcją bakteryjną. Prawda jest jednak taka, że szczególnie przy pierwszym zakażeniu rzadko kieruje badanie na posiew. Najczęściej leczy nas „awansem” – daje leki, a wynik ewentualnego badania przydaje się, jeśli terapia okaże się nieskuteczna i infekcja powróci. Taki sposób leczenia nie jest ideałem, ale chodzi o czas. Namnażanie bakterii do badań trwa kilka dni, a w tym czasie choroba w szybkim tempie rozchodzi się po drogach moczowych. Bakterie obecne we krwi gromadzą się początkowo w nerkach, skąd przemieszczają się do dróg moczowych. Obecność mikroorganizmów chorobotwórczych w pęcherzu moczowym, mimo że stanowi warunek konieczny, nie jest jednak wystarczająca do wytworzenia stanu zapalnego. Jego powstanie warunkuje także obniżenie zdolności eliminacji bakterii przez układ moczowy, np. w przypadku niepełnego opróżniania pęcherza moczowego, osłabienia czynników hamujących przyleganie bakterii do ścian pęcherza oraz zmniejszenia jego aktywności antybakteryjnej. Ryzyko zapalenia błony śluzowej wycie łającej pęcherz moczowy i moczowody wzrasta również w czasie ciąży (zwłaszcza w drugiej połowie, gdy dochodzi do naturalnego poszerzenia dróg moczowych i zastoju moczu) oraz w okresie menopauzalnym (infekcji sprzyjają zmiany hormonalne, do jakich dochodzi w organizmie kobiety; estrogeny sprzyjają wytwarzaniu bakterii kwasu mlekowego, a owe bakterie utrzymują kwaśne pH pochwy dzięki czemu chorobotwórcze drobnoustroje nie mogą się tam rozwijać i przenosić z oko- lic pochwy w stronę ujścia cewki moczowej. Bardziej narażone są także kobiety stosujące antykoncepcyjne wkładki domaciczne. Tzw. spirala wywołuje w jamie macicy lekki stan zapalny, a to zwiększa prawdopodobieństwo infekcji dróg moczowych.

Przy zapaleniu pęcherza moczowego występuje ból, nadmierna częstotliwość oddawania moczu oraz zmiany w moczu. Ból o różnym natężeniu jest umiejscowiony w dolnej, środkowej części brzucha, pod pępkiem (podbrzusze); często jest silny, nierzadko nie do zniesienia, zbiega się z chwilą oddawania moczu, czemu towarzyszy uczucie pieczenia. Częstotliwość oddawania moczu jest tak duża, że powoduje podejrzenie nietrzymania moczu, a częstomocz, zarówno dzienny, jak i nocny nierzadko uniemożliwia sen. Mocz może pozostać jasny, lecz w tym wypadku badanie laboratoryjne również wykaże obecność osadu; zwykle jest jednak mętny, w ciężkich przypadkach ropny, z domieszką włókien. Po oddaniu moczu może pojawić się krwawe plamienie, a nawet obfity krwotok (krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego). O zapaleniu pęcherza mogą świadczyć konieczność częstszego niż zwykle oddawania moczu, współwystępująca z uczuciem pieczenia podczas mikcji i bezpośrednio po wydaleniu, a także mętny, ciemny mocz o intensywnym zapachu. Zdecydowanie bardziej podatne na występowanie schorzenia są kobiety; przyjmuje się, że przynajmniej 10-20% z nich przechodzi w życiu zapalenie pęcherza moczowego. Spowodowane jest to działaniem rozmaitych czynników natury anatomicznej oraz funkcjonalnej, np.: sąsiedztwem zewnętrznego otworu cewki moczowej, pochwy, odbytu, ograniczoną długością cewki moczowej, urazowością, przekrwieniem okolic miednicy (związanym z aktywnością płciową), odpływem pęcherzowo-moczowodowym (wskutek nagłego przerwania oddawania moczu i jego powrotu z cewki moczowej do pęcherza), ciążą (ze względu na oczywiste przemiany anatomiczne) oraz anomaliami hormonalnymi okresu poprzekwitaniowego (osłabiającymi naturalną odporność pęcherza), a także dolegliwościami związanymi z opróżnianiem pęcherza w podeszłym wieku (wypadanie). Ważną sprawą i problemem u kobiet w okresie menopauzy jest spadek , niedobór estrogenów. Infekcje pęcherza moczowego pojawiają się z powodu zaburzeń hormonalnych również przy antykoncepcji lub zaburzeniach tarczycy. U osób żyjących w stresie wytwarza się nadmiar kortyzolu, który jest insulino oporny, blokuje to reakcje związane z cukrami i może doprowadzić do cukrzycy a wcześniej do częstomoczu. Sex w trakcie kuracji wydłuża okres leczenia. Kiedy tylko pojawią się pierwsze niepokojące objawy, trzeba zgłosić się do lekarza. A już na pewno wtedy, gdy mocz staje się mętny i widoczne są w nim ślady krwi, a do tego odczuwamy bóle lędźwiowe. Choć zapalenie pęcherza moczowego nie jest niebezpieczne, to zaniedbany stan zapalny może doprowadzić nawet do odmiedniczkowego zapalenia nerek bądź przewlekłego zapalenia pęcherza moczowego.

Leczenie chorego pęcherza. W przypadku niepowikłanego, ostrego, objawowego zapalenia pęcherza moczowego zalecane jest wykonanie posiewu moczu oraz antybiogramu, pozwalającego na zastosowanie terapii antybiotykowej, ukierunkowanej na eliminację mikroorganizmów odpowiedzialnych za wywołanie zakażenia. Częstość, z jaką zapalenie pęcherza objawia się u kobiet, jest wskazaniem do podjęcia jego natychmiastowego leczenia. Środki powszechnie stosowane o potwierdzonej skuteczności wymagają kuracji 7-10-dniowej; możliwe jest też poddanie się terapii, przewidującej podanie pojedynczej dawki odpowiedniego leku. Pierwsza rzecz, jaką powinniśmy zrobić, to zacząć zdecydowanie więcej pić. Czasami dodatkowy litr wody mineralnej potrafi zahamować infekcję, bo bakterie, które ją wywołują, zostają wypłukane z dróg moczowych. W pierwszym okresie zakażenia pomagają także środki ziołowe, jak np. urosept, urinal czy tabletki zawierające wyciąg z żurawiny. Działają one moczopędnie i jednocześnie dezynfekująco. Zapobiegają też osadzaniu się bakterii na ściankach pęcherza. Przez dłuższy czas można je stosować także zapobiegawczo, ale pamiętajmy, że są to leki i nie należy brać ich stale. Jeśli choroba się rozwinęła i trzeba iść do lekarza, powiedz mu o tym, że zażywałeś leki ziołowe. Mogą one zafałszować wyniki badań, np. ograniczyć liczbę bakterii w moczu (wyniki badań wydają się dobre), ale nie na tyle, by zwalczyć infekcję. Trzeba odstawić środki na dwa dni i zrobić badanie ponownie. W leczeniu bardzo pomagają leki rozkurczowe, np. no-spa. Nie tylko zmniejszają ból, ale przede wszystkim ułatwiają wypłukanie mikrobów. Kiedy dolegliwości utrzymują się dłużej niż dwa dni, trzeba skontaktować się z lekarzem. Ten najpierw zapisze nam leki przeciwzapalne i bakteriostatyczne, jak: furagin, baktrim, biseptol czy trimesan, a jeśli choroba się rozwinie i dołączy do niej gorączka – antybiotyk. Pęcherz i nerki uwielbiają leżeć i wygrzewać się. Dzięki temu szybciej się wyleczymy i zmniejszymy ryzyko, że infekcja powróci. Żeby rozpoznać zapalenie pęcherza i odpowiedzialne za nie bakterie, trzeba wykonać ogólne badanie moczu, posiew moczu z antybiogramem, czasem USG dróg moczowych (do zakażeń często dochodzi przy zastoju moczu w drogach moczowych. Sprzyja temu m.in. nieprawidłowa budowa czy kamica. Oba przypadki można wykryć dzięki USG jamy brzusznej). Posiew z antybiogramem wykonywany jest po to, by przekonać się, jaka bakteria panoszy się w drogach moczowych i jaki antybiotyk jest w stanie się z nią uporać. Jeśli lekarz chce szybko rozpocząć kurację, czasem podaje antybiotyk bez posiewu. Wybiera wtedy specyfik o tzw. szerokim spektrum działania, czyli taki, który zwykle jest skuteczny w tego typu przypadkach. Terapia trwa najczęściej 7-10 dni.

Skuteczność leczenia należy zweryfikować po upływie kilku dni od zaprzestania stosowania leku poprzez ponowne wykonanie posiewu moczu. Całkowita eliminacja bakterii oznacza wyleczenie, ich częściowe unicestwienie może prowadzić do powtórnego wystąpienia objawów bezpośrednio po odstawieniu leku. Występuje wówczas nawrót choroby; powtórne zakażenie po unicestwieniu bakterii nazywane jest reinfekcją. Jeżeli zapalenie pęcherza pojawia się częściej niż dwa razy do roku, mamy do czynienia z tzw. infekcją nawracającą. W tym przypadku nie wystarcza wykonanie posiewu moczu, lecz wskazane jest przeprowadzenie badań mogących wykazać istnienie chorób układu moczowego lub chorób ogólnych, sprzyjających rozwojowi infekcji dróg moczowych, np. kamicy, wad rozwojowych (stenoza cewki moczowej, otworu cewki moczowej czy też odpływu itd.), niedoczynności neurologicznych na poziomie pęcherza i mięśnia zwieracza, chorób metabolicznych. O ile infekcja pęcherza jest dość łatwa do zdiagnozowania, to z nerkami bywa już gorzej. Nie zawsze wiemy, że tępy, czasem kłujący ból w dole pleców może oznaczać kłopoty z nerkami. Bolą nas po prostu plecy, czujemy się coraz słabsi, czasem mamy stany podgorączkowe. To może być przepracowanie, ale też początek infekcji. Lekarz podczas badania prosi nas, żebyśmy usiedli, i ręką złożoną w łódeczkę uderza nas na wysokości obu nerek. Nie jest to badanie w stu procentach potwierdzające infekcję, ale zazwyczaj, jeśli jesteśmy chorzy, odczuwamy przy uderzeniu silny ból. Możemy nie mieć wcale gorączki albo słupek rtęci w termometrze sięga 40 stopni. Przy podejrzeniu zapalenia lekarz oprócz badania moczu zleci także inne testy, które pokazują pracę naszych „oczyszczalni”. Oznacza się wtedy poziom mocznika, kreatyniny i kwasu moczowego w krwi. U kobiet bardzo ważne jest tu zachowanie higieny osobistej oraz sposób podmywania się, tzn uważamy na ujście odbytu, które często może wywoływać zakażenia. Przede wszystkim w moczu pojawia się pałeczka okrężnicy, paciorkowiec i gronkowiec. Infekcje może wywołać również wirus Herpes oraz bakterie beztlenowe

Cewka moczowa i pęcherz moczowy – budowa, cechy i choroby

Cewka moczowa to inaczej końcowa część układu moczowego wyprowadzająca mocz na zewnątrz. Jest to przewód rozpoczynający się na dnie pęcherza moczowego ujściem wewnętrznym cewki, a kończący ujściem zewnętrznym u mężczyzn na końcu żołędzi prącia, u kobiet na brodawce cewkowej położonej w przedsionku pochwy. Pęcherz moczowy to worek mięśniowo-nabłonkowy pełniący funkcję zbiornika moczu spływającego z nerek poprzez dwa moczowody. Po nagromadzeniu określonej ilości (objętość fizjologiczna wynosi ok. 250-300 cm3) mocz zostaje wydalony na zewnątrz poprzez cewkę moczową w trakcie oddawania moczu.

Funkcja pęcherza moczowego, pozornie prosta, jest bardzo skomplikowana, ponieważ – ze względu na regularne oddawanie moczu – niezbędne jest poprawne anatomiczne funkcjonowanie różnych elementów neuromięśniowych oraz doskonała kontrola i skoordynowanie przez ośrodki nerwowe wielu odruchów. Zwykły cykl oddawania moczu jest regulowany przez układ nerwowy współczulny, przywspółczulny i somatyczny.
Cewka moczowa, która jest ważnym ogniwem układu, jest zagrożona przede wszystkim dwoma infekcjami: bakteryjnym zakażeniem układu moczowego oraz nierzeżączkowym zapaleniem cewki. Cewka moczowa, przewód odprowadzający mocz z pęcherza moczowego na zewnątrz. U kobiety długości od 4 do 5 cm, uchodzi do przedsionka pochwy (zatoki moczowo-płciowej). U mężczyzny jest znacznie dłuższa. W stanie niepobudzenia prącia, w którym przebiega, długość jej wynosi ok. 18 cm. Rozpoczyna się ujściem wewnętrznym w dnie pęcherza, tak samo jak u kobiety, następnie przechodzi przez gruczoł sterczowy, gdzie uchodzą do niej drogi płciowe i od tego miejsca jest przewodem moczowym i płciowym. Następnie po przejściu przez przeponę moczowo-płciową wchodzi w skład prącia, przebiegając w ciele jamistym (gąbczastym). Ujście zewnętrzne cewki znajduje się na żołędzi prącia. Cewka moczowa – (męska i żeńska) przy przejściu przez przeponę moczowo-płciową ma zwieracz prążkowany.
Pierwsza przypadłość – zakażenie układu moczowego – jest pojęciem bardzo szerokim. Określa się tak stany zakażenia tego układu nie lokalizując, gdzie nastąpiły, a dotyczą całego zespołu organów – także cewki. Obraz kliniczny tych wszystkich przypadków też jest szeroki: od zakażeń dolnego odcinka dróg moczowych, przebiegających łagodnie, wręcz bezobjawowo, po ciężkie zajęcie miąższu nerkowego. Przebieg choroby zależy od rodzaju zakażenia oraz mechanizmów obronnych ustroju, które u jednego działają silniej u drugiego słabiej.
Największa liczba zachorowań przypada na okres noworodkowy i niemowlęcy. Częściej chorują dziewczynki, czemu sprzyja krótka cewka moczowa, przez którą wnikają bakterie. U młodszych dzieci choroba może rozwijać się bezobjawowo albo te objawy są nietypowe. W pierwszej fazie mogą się jedynie pojawić bakterie w moczu. Dopiero potem mogą zaniepokoić stany podgorączkowe, wymioty, biegunka, gorszy apetyt, ale nadal nie są to objawy wskazujące jednoznacznie na przyczynę dolegliwości ulokowaną w układzie moczowym. Dopiero kiedy zmiany w moczu – jego ilości i wyglądzie – stają się widoczne, a dziecko skarży się na ból i parcie na pęcherz, obraz staje się jaśniejszy. W ostrym przebiegu choroby potwierdzenie rozpoznania opiera się na wynikach badań laboratoryjnych (badanie ogólne moczu oraz bakteriologiczne, czyli tzw. posiew) a także USG jamy brzusznej ze szczególnym uwzględnieniem nerek i dróg moczowych.

Przyczyną zła są w większości bakterie wchodzące w skład prawidłowej flory jelitowej człowieka. Za 75-80 procent wszystkich zakażeń odpowiada pałeczka okrężnicy (E.coli). W pozostałych przypadkach winę ponoszą bakterie gramm-ujemne: Proteus, Klebsiella, Enterobacter, Pseudomonas. Wśród bakterii gramm-dodatnich przyczyną zakażeń bywa najczęściej paciorkowiec kałowy (Enterococcus)i gronkowiec biały (Staphylococcus albus). Zakażenia grzybicze w ostatnim czasie, z racji powszechnego stosowania antybiotyków, zdarzają się coraz częściej.
Wśród zakażeń bakteryjnych coraz częściej obecnie spotyka się przypadki zapalenia nierzeżączkowego cewki moczowej u mężczyzn i kobiet w okresie aktywności płciowej, spowodowane chlamydiami. Rzadziej jest ono wynikiem zstępującego zakażenia bakteryjnego lub toksycznego działania szkodliwych substancji wydalanych wraz z moczem.

Z punktu widzenia klinicznego może to być:
• zapalenie ostre,
• zapalenie przewlekłe.

Objawy
Zazwyczaj występuje bolesne, częste parcie na mocz, połączone każdorazowo z oddawaniem niewielkiej ilości moczu. Zapaleniu może towarzyszyć gorączka. Podczas oglądania gołym okiem mocz może nie wykazywać zmian.

Niekiedy jednak, zwłaszcza przy krwotocznym zapaleniu pęcherza moczowego, mocz może wyglądać jak popłuczyny mięsne.

Badaniem laboratoryjnym moczu stwierdza się w nim niewielkie ilości białka oraz dość liczne krwinki białe, mniej liczne krwinki czerwone oraz złuszczone komórki nabłonka i bakterie.

Podkreślić należy, że niezmiernie ważne jest skuteczne likwidowanie wszelkich stanów zapalnych dolnego odcinka dróg moczowych i niedopuszczenie do trwałego w nich zapalenia w postaci utajonej, bezobjawowej, przewlekłej. Nie dając początkowo żadnych objawów klinicznych proces zapalny może skrycie szerzyć się wstępująco przez moczowody na miedniczki nerkowe i odmiedniczkowo na nerki, a następnie zamanifestować się poważniejszym zaostrzeniem i niewydolnością nerek w niepożądanych okresach (np. u kobiet ciężarnych) lub być źródłem opornego na leczenie septycznego zakażenia ogólnoustrojowego, czyli posocznicy, albo doprowadzić nawet do mocznicy.
Na zakażenie układu moczowego częściej narażone są kobiety. Powodem zakażenia nie są wyłącznie bakterie wnikające z zewnątrz. Ma na to wpływ zaleganie moczu w pęcherzu w wyniku jego niecałkowitego opróżniania, stany zapalne cewki moczowej, wrodzony defekt błony śluzowej pęcherza upośledzający jego działanie ochronne, odpływy wsteczne moczu wywołane wadami wrodzonymi.
Leczenie jest uzależnione od stopnia zakażenia, jego umiejscowienia oraz bakterii, które go wywołały i wielu innych czynników, które lekarz musi brać pod uwagę. Leczenie zakażeń układu moczowego jest długotrwałe. W tym czasie mocz bada się kilkakrotnie, aby nabrać pewności, że zagrożenie minęło. Przerwanie leczenia grozi nawrotem choroby. Poza lekami zaleca się w trakcie kuracji umiarkowanie aktywny tryb życia i ochronę przed oziębieniem.

Aby zapobiegać chorobom układu moczowego wystarczy przestrzegać prostych zasad:
– przestrzeganie zasad higieny osobistej;
– nieprzetrzymywanie moczu;
– regularne wypróżnianie pęcherza;
– niedoprowadzenie do stanów chorobowych.
U mężczyzn nieleczone zakażenie pęcherza moczowego może doprowadzić do zapalenia najądrza, zwężenia cewki moczowej a u kobiet do rozwoju zapalenia gruczołu Bartholiniego, zapalenia jajowodów i jajników. U obu płci może dojść do niepłodności, zapalenia stawów lub zespołu Reitera (zapalenie cewki moczowej, zapalenie stawów i zapalenie spojówek lub błony naczyniowej oka). Coraz częściej dochodzi do zapalenia gałki ocznej u noworodków urodzonych przez kobiety z zakażeniem chlamydiowym kanału szyjki macicy. Nierzeżączkowemu zakażeniu cewki moczowej można zapobiec poprzez
• utrzymywanie abstynencji seksualnej
• pozostawanie w związku z jedną, niezarażoną osobą
• unikanie przypadkowych stosunków seksualnych
• używanie prezerwatyw podczas stosunków.
Nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej (NGU) jest jedną z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową, będącą przyczyną większości przypadków zapalenia cewki moczowej i szyjki macicy u kobiet, zapalenia cewki moczowej u mężczyzn oraz zapalenia odbytnicy i gardła u osób obojga płci. NGU najczęściej jest wywołane przez Chlamydia trachomatis, rzadziej przez Ureaplasma urealyticum czy Mycoplasma hominis. Co do epidemiologii największą liczbę chorych zaobserwowano wśród osób niezamężnych, poniżej 25 roku życia, które utrzymywały stosunki seksualne z dwiema, lub więcej osobami w ciągu ostatniego roku bez stosowania mechanicznych środków antykoncepcyjnych. Do zakażenia dochodzi podczas kontaktu z błonami śluzowymi zakażonej osoby. U około 75% kobiet oraz 50% mężczyzn przebieg choroby jest bezobjawowy. Z tego powodu wiele z osób nie jest leczona, a tym samym rozprzestrzenia chorobę na dalsze osoby. U mężczyzn objawy zapalenia cewki moczowej zazwyczaj pojawiają się w 7-28 dni po stosunku z chorą osobą i objawiają się uczuciem pieczenia, dyskomfortu oraz wyciekiem ropno-śluzowej wydzieliny z cewki moczowej. Powyższe objawy najbardziej nasilone są rano, kiedy to może dojść do sklejenia brzegów cewki moczowej przez zeschniętą wydzielinę, czemu towarzyszy zaczerwienienie tej okolicy. Na bieliźnie można zauważyć ślady po zaschniętej wydzielinie. W sporadycznych przypadkach przebieg choroby może być ostry, z bólami przy oddawaniu moczu oraz częstomoczem i dużą ilością ropnej wydzieliny. U kobiet do najczęściej zgłaszanych objawów należą upławy, pieczenie podczas oddawania moczu, częste oddawanie moczu oraz niekiedy bóle w podbrzuszu oraz podczas stosunku. Przy zapaleniu szyjki macicy charakterystyczna jest żółtawa, śluzowo-ropna wydzielina.
Stany chorobowe, w których występuje zaleganie moczu w pęcherzu (np. przerost gruczołu krokowego, zwężenie cewki moczowej, porażenne zwiotczenie warstwy mięśniowej pęcherza), sprzyjają jego zapaleniu. Wszelkie manipulacje w cewce moczowej (np. masturbacja) lub celowe zabiegi (np. cewnikowanie pęcherza) oraz brak higieny osobistej w okolicy zewnętrznego ujścia cewki moczowej mogą także powodować zakażenie wstępujące cewki moczowej i pęcherza moczowego. Postacie przewlekłe są najczęściej zejściem ostrego stanu zapalnego.

Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu opisanego zespołu objawów i dolegliwości ze współistniejącymi zmianami zapalnymi w moczu oraz znamiennej bakteriurii w moczu.

Leczenie zakaźnych zapaleń pęcherza moczowego polega na:
• stosowaniu środków bakteriobójczych dezynfekujących drogi moczowe i moczopędnych, których dawkowanie i czas stosowania ustala lekarz,
• stosowaniu ciepłych nasiadówek bezpośrednio przed snem,
• noszeniu ciepłej bielizny.

Potwierdzenie rozpoznania opiera się na badaniu bakteriologicznym rozmazu wydzieliny z cewki moczowej. Obecnie często wykonuje się testy wykrywające obecność Chlamydii, które przeprowadza się po pobraniu wymazów z cewki moczowej lub szyjki macicy. Badanie to ma na celu również wykluczenia zakażenia rzeżączką.

Aby uniknąć powikłań, które wynikają z zakażenia chlamydiami, w tym niepłodności czy ciąży pozamacicznej, kobiety aktywne seksualnie, które mogą ulec zakażeniu powinny poddawać się badaniu razem z testem na Chlamydie przynajmniej raz na rok.
W celu zapobiegnięcia zakażeniom oczu u noworodków, należy przeprowadzać badania w kierunku chlamydii jeszcze w czasie ciąży.
Wszystkie osoby, zarówno kobiety jak i mężczyźni, powinni przechodzić rutynowe badania kontrolne corocznie, nawet, jeśli nie mają oni żadnych objawów chorób przenoszonych drogą płciową. Kobiety powinny mieć przeprowadzane badania kontrolne w kierunku Chlamydii w przypadku, gdy:
• są aktywne seksualnie w wieku poniżej 20 roku życia
• są aktywne seksualnie i mają zwiększone ryzyko zakażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową (wielu partnerów seksualnych, stosunki płciowe z mężczyznami, którzy nie używają prezerwatyw).

Nierzeżączkowe zakażenia cewki moczowej mogą być skutecznie leczone przez 7-10dni antybiotykami, różnymi w zależności od rodzaju drobnosutroju. U osób, u których następuje nawrót choroby wymagają dłuższego podawania leków. Zawsze leczeniu powinien zostać również poddany seksualny partner, dzięki czemu ograniczy się ewentualnemu ponownemu zakażeniu. W ciężkich przypadkach, może być konieczne podanie antybiotyków dożylnie. Pełna kuracja antybiotykowa pozwala wyleczyć nierzeżączkowe zakażenie cewki moczowej, a także zapobiec jego powikłaniom.

Tak jak w przypadku wszystkich chorób, tak i przy zapaleniu cewki moczowej najważniejsza jest profilaktyka. Dzięki zapobieganiu można uniknąć nie tylko dyskomfortu związanego z chorobą, ale także wielu groźnych powikłań.
Kształt i rozmiary pęcherza różnią się w zależności od stopnia jego napełnienia. Ściany pęcherza moczowego mocno się rozciągają i w stanach patologicznych, jak przerost gruczołu krokowego lub niedrożność cewki moczowej, pęcherz może pomieścić do 2-3 l moczu. Pusty pęcherz moczowy jest całkowicie schowany w miedniczce za spojeniem łonowym u kobiet przed macicą, a u mężczyzn przed odbytnicą. Przy pustym pęcherzu zagłębienie jest zredukowane do szparki; w miarę jak zbiera się mocz, ściany pęcherza rozchodzą się i rozciągają, a najbardziej rozciągliwa, tj. przednia część, podnosi się, tworząc wypukłość; pęcherz przyjmuje wówczas kształt kulisty lub – dokładniej mówiąc – owalny, wychodzi poza wyższą krawędź spojenia łonowego i przylega do przedniej ściany brzucha.

Wewnętrzna powierzchnia pęcherza, która może zostać zbadana w trakcie cystoskopii, ma kolor żółto-różowy; przy pustym pęcherzu jest ona poprzecznie bardzo pofałdowana, podczas gdy przy napełnionym jest zupełnie gładka. Na dnie pęcherza znajdują się trzy ujścia: jedno z przodu, ujście wewnętrzne cewki moczowej, oraz dwa z tyłu (lewe i prawe), ujścia moczowodów. Ujścia te tworzą rogi równoległobocznego trójkąta pęcherzowego, którego dolny wierzchołek jest połączony u mężczyzn z gruczołem krokowym, a u kobiet z pochwą.

Przy pustym pęcherzu jego ściana może mieć grubość do 1,5 cm, przy pełnym natomiast grubość redukuje się do 0,3-0,4 cm. Ściana jest zbudowana z warstwy śluzowej, warstwy podśluzówkowej, warstwy mięśniowej oraz częściowej powłoki zewnętrznej. Warstwa śluzowa jest pokryta charakterystycznym dla pęcherza nabłonkiem pokrywającym, zwanym nabłonkiem wielorzędowym śluzowym, ponieważ budujące go komórki, przesuwając się jedna na drugą, pozwalają na rozciągnięcie pęcherza, co zapobiega przerwaniu się błony śluzowej. Powłoka mięśniowa pęcherza jest bardzo rozwinięta i tworzy tzw. mięsień wypieracz pęcherza moczowego, którego skurcze warunkują oddawanie moczu. Wokół wewnętrznego otworu cewki moczowej znajduje się mięsień zwieracza pęcherza, który podczas czynności oddawania moczu rozkurcza się, pozwalając na przepływ moczu z pęcherza do cewki (mięsień ten jest kontrolowany za pomocą woli).

Wady wrodzone pęcherza są niezwykle rzadko spotykane i łączą się z wadami cewki moczowej, a u mężczyzn dodatkowo z wadami prącia. Częściej występują wady nabyte, tj.: przepuklina pęcherza, tj. penetracja pęcherza moczowego w worek przepuklinowy, pachwinowy lub udowy, uchyłkowatość i stenoza (zwężenie) jamy pęcherza, następstwo występowania blizn, które mogą być pozostałością zabiegów chirurgicznych, laceracji czy nacieków nowotworowych ściany pęcherza; również przerost gruczołu krokowego może powodować zwężenie części pęcherza uchodzącego do cewki moczowej, wywołując trudność przy oddawaniu moczu. Mogą także występować urazy bezpośrednie bądź pośrednie pęcherza, które powodują niekiedy pęknięcie narządu. Wśród ich głównych przyczyn wyróżnia się: nadmierne rozluźnienie pęcherza na zewnątrz, np. w przypadku gdy wprowadza się do pęcherza za pośrednictwem cewnika płyn płuczący lub napełniający; pęknięcie powodujące wydostanie się moczu do otrzewnej, typowe dla wypadków samochodowych (stłuczenie brzucha w zderzeniu z kierownicą); rany kłute brzucha (zranienia bronią białą bądź pociskami) lub też samoistne pęknięcia powodowane przez choroby zapalne lub nowotworowe.
Na szczęście urazy cewki moczowej są rzadkie. Ale urazy mogą wystąpić w wyniku straddle typu upadków lub złamań miednicy. Poniższe informacje powinny pomóc wyjaśnić, dlaczego na czas oceny i właściwego zarządzania tymi obrażeń krytycznych dla najlepszych rezultatów.
Co się dzieje w normalnych warunkach?
Cewki moczowej jest rurka, przez którą mocz (i mężczyźni, nasienie) opuszcza ciało. W mężczyźni, cewki moczowej, pęcherza moczowego zaczyna się, a następnie przechodzi przez gruczoł krokowy, krocze i na całej długości penisa. Przedniej cewki moczowej przechodzi od czubka penisa poprzez krocze, obszar pomiędzy moszną i odbytem. Tylnej cewki moczowej jest głęboko w ciele. W kobiety, cewki moczowej jest znacznie krótszy i rozciąga się od pęcherza tuż przed pochwy na zewnątrz ciała. Zazwyczaj przepływ moczu mogą być kontrolowane, strumień jest silny, mocz jest jasny i nigdy nie ma żadnych widocznych krew w moczu.
Co to jest uraz cewki moczowej?
Cewki moczowej uraz może dotyczyć dwóch różnych części cewki moczowej. Trauma do przedniej cewki moczowej jest zazwyczaj z powodu urazów okrakiem jak. Ten uraz ma miejsce, gdy osoba podtrzymuje zranienia ostry cios w krocze od cewki moczowej znajduje się blisko skóry w tej dziedzinie. To uszkodzenie może wystąpić na przykład wtedy, gdy dziecko mocno straddles Fotelik do roweru lub bar lub ogrodzenia. Trauma do przedniej cewki moczowej może prowadzić do powstawania blizn nazywa się zwężenie cewki moczowej, blizny, które mogą zwolnić lub zablokować przepływ moczu z penisa.
Trauma do tylnej cewki moczowej jest prawie zawsze pojawia się w wyniku poważnych obrażeń, takich jak złamania miednicy po wypadkach samochodowych lub spadnie z dużej wysokości. W mężczyźni, cewki tylnej uraz może doprowadzić do cewki moczowej jest całkowicie rozdarty tuż poniżej prostaty. Te poważne obrażenia może również prowadzić do blizny, która spowalnia lub blokuje prawidłowy przepływ moczu. Dla kobiety, urazy cewki moczowej są rzadkie i niemal zawsze związane z miednicy złamania lub ich części, łzy, lub bezpośredni uraz do wejścia do pochwy.
Jakie są objawy urazu cewki moczowej?
Trauma do cewki moczowej może spowodować poważne problemy. Uraz może spowodować wyciek moczu do otaczających tkanek i powoduje obrzęk, stan zapalny, infekcje i ból brzucha. Cewki moczowej uraz może także spowodować niemożność oddawania moczu, zatrzymanie moczu w pęcherzu i krew w moczu (krwiomocz). Dla mężczyźni, najczęściej oznaką problemów jest krew – nawet kropli – na czubku penisa. Obrzęk i zasinienie prącia, moszny i krocza może również wystąpić, wraz z bólu w obszarze zagrożonym.
Jak uraz cewki moczowej zdiagnozowano?
Osoby, które mają krew na końcu penisa lub w moczu lub którzy nie mogą oddawać mocz po urazie cewki moczowej obszar powinien udać się do lekarza natychmiast, tak aby odpowiednie oceny (w tym promieniowanie X) może być wykonana.
U każdego pacjenta, który cierpi miednicy złamania, X-ray z cewki moczowej jest rutynowo wykonywane ze względu na wysoką częstość występowania urazów cewki moczowej (około 10 procent), związane z takimi urazami. Ten X-ray odbywa się poprzez wstrzyknięcie x-ray barwnika przeciwieństwie do otworu cewki moczowej. Rentgenowskie są podejmowane, aby zobaczyć czy którekolwiek z barwnikiem wycieków z cewki moczowej, co wskazuje na uszkodzenie.
Jak cewki moczowej uraz leczyć?
Możliwości leczenia urazów cewki moczowej zależą od stopnia i miejsca uszkodzenia. Niektóre części cewki moczowej urazów można leczyć wprowadzenie cewnika, która jest zwykle pozostawione na miejscu przez 14 do 21 dni, aby cewki moczowej naprawić, a następnie X-ray jest wykonywane w celu potwierdzenia, że wyleczeniu urazu.
W przypadku uszkodzenia przedniej cewki moczowej, szkody, może wymagać naprawy natychmiast operacji. Drobnych urazów mogą być traktowane przez skierowanie moczu od urazu, ze szczególnym rury wprowadza się do pęcherza moczowego (tzw. cewnik Foleya ). Później, X-ray z cewki moczowej jest powtarzany po cewnik został w miejscu na dwa do trzech tygodni. Jeśli wyleczeniu urazu, cewnik może być usunięty w gabinecie lekarza.
W ogóle, jeśli poważny uraz cewki moczowej jest widoczne na X-ray, mocz należy odsuwa się od poszkodowanego, aby zapobiec wyciekaniu moczu, a następnie obrzęk, stan zapalny, infekcje i blizny. W przypadku całkowitego cewki moczowej łzawienie, moczu należy spuścić z pęcherza moczowego poprzez umieszczenie nadłonowy cewnika . Jest to cewnik Foleya, który jedzie bezpośrednio przez skórę tuż powyżej kości łonowej w dolnej części brzucha do pęcherza .. Jest to najczęściej po ciężkich urazów cewki tylnej. Można to zrobić w czasie operacji brzusznej na inne związane z urazami lub przez małe zranienie przy pomocy X-ray, aby upewnić się, że cewnik umieszczony jest w pęcherzu. Lekarz może również omawiać procedurę „wyrównać” rozdarty cewki moczowej przez cewnik, co może umożliwić lepsze gojenie.
Leczenie urazów cewki tylnej jest bardziej skomplikowana, ponieważ są one prawie zawsze wiąże się z innych poważnych obrażeń. Z powodu tych urazów cewki tylnej urazów nie może być ostatecznie naprawiony w momencie urazu. Większość urologów pozostawić cewnik umieszczony w pęcherzu w momencie szkody dla trzech do sześciu miesięcy w celu umożliwienia krwawienie z miednicy złamania wchłonięcie. Łatwiej jest również do naprawienia szkody po obrzęk tkanek od szkody ustąpi. Większość urazów cewki tylnej wymagają operacji, aby naprawić szkody i ponownie dwa poszarpane krawędzie cewki moczowej. Ta operacja jest zwykle poprzez nacięcie w krocze i ciągłości cewki moczowej jest przywrócone przez szycie dwa końce cewki moczowej razem.
Po cewki moczowej został naprawiony, nadłonowy cewnik i cewnik Foleya wprowadzone przez penisa do pęcherza są pozostawione przez około trzy tygodnie po operacji, aby umożliwić gojenie cewki moczowej. Po trzech tygodniach, rentgenowskie są wykonywane, aby upewnić się, że cewki moczowej uzdrowił. Jeśli uzdrowienie miało miejsce, cewniki są usuwane. Jeśli X-ray pokazuje trwałe wycieku, cewniki pozostają jeszcze przez jakiś czas.
Czego można się spodziewać po leczeniu urazów cewki moczowej?
Jeśli zabieg chirurgiczny dla cewki moczowej obrażeń jest wykonywana, cewniki pozostają w pęcherzu i może być nieprzyjemne. Ponadto, ból od niepożądanych skurczów pęcherza może wystąpić, ponieważ pęcherz jest stale podrażnioną przez cewniki.
Po cewników zostały usunięte, objawy zwykle szybko poprawić. Choć krew w moczu może wystąpić z powodu podrażnienia z cewników, zwykle znika po ich usunięcia. Blizny w zakresie naprawy cewki moczowej jest najczęstszą i najbardziej znaczących komplikacji. Widoczne blizny zwykle powoduje spadek siły i wielkości strumienia moczu i może spowodować, że pacjent na odkształcenia podczas oddawania moczu. Może to być zazwyczaj ustalony przez rozszerzenie blizny z instrumentów umieszczona w odległości cewki moczowej. Jednak czasami chirurgiczne cewki moczowej procedurę należy powtórzyć w celu zapobieżenia dalszemu zablokowanie przepływu moczu.
Najczęściej zadawane pytania:
Po mojej operacji na tylnej zaburzenia cewki moczowej, jakie są szanse, że będę wymagać dalszych operacji?
Większość pacjentów nie wymaga leczenia operacyjnego lub rozbudowy cewki moczowej naprawy blizn po.
Czy szkody lub w wyniku operacji w problemy seksualne?
Poważne obrażenia, które prowadzą do urazów cewki tylnej mogą również uszkodzić delikatne nerwy, które działają równolegle do cewki moczowej się głęboko w ciele i podawać sygnał do penisa stać wyprostowany na aktywność seksualną. Około 50% mężczyzn, którzy z urazami cewki moczowej złamań miednicy będzie w pewnym stopniu zaburzeń erekcji po ich odzyskać. Może to od bardzo łagodnego do pełnej erekcji, ale kilka opcji leczenia nie istnieją. Zaburzenia erekcji spowodowane zabiegiem chirurgicznym w celu naprawy cewki moczowej (a nie szkody siebie) jest rzadkością.
Czy szkody lub zabiegu sprawia mi do wycieku moczu?
U niewielkiej liczby pacjentów (od 2 do 5 procent) ma problemy z nietrzymaniem moczu po naprawie uraz cewki tylnej. Powodem tego jest uważana za uszkodzenie nerwów, które kontrolują pęcherza moczowego w momencie urazie, a nie od zabiegu.

Ból pęcherza – jak sobie z nim radzić?

Jak wiadomo bóle w dolnej części brzucha oraz częste, bolesne i połączone z pieczeniem oddawanie moczu są najbardziej charakterystycznymi objawami cystitis, czyli zapalenia pęcherza moczowego. Objawom tym może towarzyszyć gorączka i złe samopoczucie, a w moczu pojawienie się białka i wzrost ilości leukocytów oraz, niekiedy, krwinek czerwonych. W większości przypadków sprawcami infekcji są bakterie Escherichia coli żyjące w jelicie grubym, które przy niedostatecznej higienie mogą trafić do pęcherza. Chorobę mogą wywoływać też inne drobnoustroje, m.in. przenoszone drogą płciową chlamydie. Pęcherz moczowy jest dobrze umięśnionym, rozciągliwym i sprężystym zbiornikiem. Po wypełnieniu pęcherza moczem dochodzi do wzrostu ciśnienia w jego wnętrzu, drażnienia zakończeń nerwów czuciowych i pojawienia się parcia; następuje skurcz mięśnia wypierającego oraz rozkurcz zwieraczy i mocz wypływa przez cewkę na zewnątrz. Objętość dobowa moczu w warunkach prawidłowych wynosi od 1 do 3 litrów.

Sprawdź leki na zapalenie pęcherza.

Można powiedzieć, że w przypadku nadreaktywnego pęcherza(OAB) i śródmiąższowego zapalenia pęcherza (IC) bóle, na jakie skarżą się pacjenci, to przede wszystkim bóle o podłożu neurologicznym. Odczuwane są jako pieczenie, mrowienie, kłucie, rwanie. Przyczyną schorzenia najczęściej są bakterie, które przez cewkę moczową dostają się do pęcherza. Infekcja powoduje zapalenie śluzówki pęcherza moczowego, co wywołuje dokuczliwe dolegliwości. Dotkliwość bólu w niewielkim stopniu, niestety, złagodzić mogą tradycyjnie stosowane w lecznictwie opioidy. Leczenie komplikuje fakt, że chorzy z OAB i IC (zwłaszcza z tą ostatnią chorobą) otrzymują diagnozę i wdrożoną terapię po wielu latach, a zgodnego ze standardami postępowania leczenia przeciwbólowego nierzadko nigdy nie dostają lub otrzymują je w stanie, gdy stopień uszkodzeń uniemożliwia skuteczną terapię przeciwbólową. Duże znaczenie w takim postępowaniu mają lekceważenie dolegliwości pacjenta i przypisywanie ich jego psychice oraz obawa przed włączeniem w odpowiednim czasie silniejszych leków przeciwbólowych (w tym opioidów). Pojęcie „pęcherz nadreaktywny” bywa używane wymiennie z „nadreaktywnością pęcherza”. Precyzyjnie pierwsze określa zespół objawów, drugie natomiast oznacza obiektywnie stwierdzone w badaniu urodynamicznym skurcze pęcherza. Ze względu na rodzaj zaburzeń układu nerwowego (por. następny podrozdział) różnicuje się niekiedy pojęcia „pęcherz nadaktywny”, definiujący „zbyt częstą reakcję”, i „pęcherz nadreaktywny”, określający „zbyt intensywną reakcję pęcherza”. Przyczyny pęcherza nadreaktywnego tkwią w zaburzeniach funkcjonowania nerwów odpowiadających za działanie układu moczowego. Zaburzenia te mogą wynikać z uszkodzeń układu nerwowego (rdzenia kręgowego, nieprawidłowości związanych z połączeniami nerwowo-mięśniowymi, z połączeniami międzykomórkowymi, z nadmiernym przewodnictwem czuciowym). Pęcherz nadreaktywny występuje też w przebiegu takich chorób, jak cukrzyca, choroba Parkinsona, choroba Alzheimera, stwardnienie rozsiane (SM). Ryzyko zachorowania zwiększa się w przypadku występowania niektórych chorób, np. obecności piasku w drogach moczowych, kamicy nerkowej, wad układu moczowego lub cukrzycy. Zapaleniu pęcherza moczowego sprzyjają też przeziębienia i przemarznięcia organizmu, stany zapalne dróg rodnych, ciąża. Zmiany zapalne obejmują błonę śluzową cewki oraz pęcherza moczowego (czasem jego głębsze warstwy). Wśród objawów dominują bóle w okolicy łonowej, wzmożone parcie i częste oddawanie moczu. Temperatura z reguły nie przekracza 37,5 – 38 oC. W badaniu ogólnym moczu stwierdza się zwiększoną liczbę krwinek białych i czerwonych (krwiomocz) oraz niewielkie ilości białka, w posiewie zaś obecność drobnoustrojów. Jedynie u 2/3 osób przyczyną zapalenia są drobnoustroje (bakterie G-, G+, Chlamydia, Mycoplasma), u pozostałych natomiast wywołują je czynniki alergiczne, toksyczne lub wirusy.

Na osobną uwagę zasługują, znajdujące się obecnie w fazie testów klinicznych, próby zastąpienia morfiny endogennymi peptydami opioidowymi, czyli endomorfinami. Są to naturalne środki przeciwbólowe produkowane przez nasz organizm (endorfiny), których skutków działania doświadczamy np. w szoku powypadkowym, kiedy to nie czujemy bólu.

Próby przeprowadzone na zwierzętach okazały się bardzo obiecujące – endomorfiny radzą sobie z bólem neuropatycznym o wiele lepiej niż morfina, a ryzyko wystąpienia skutków niepożądanych jest o wiele mniejsze. Problemem pozostaje sposób podawania endomorfin (nie przedostają się one z krwią do mózgu) i ich szybki rozkład w organizmie (konieczne są dalsze modyfikacje). Ponieważ objawy podobne do towarzyszących pęcherzowi nadreaktywnemu daje wiele chorób, należy wykluczyć zakażenia układu moczowego i płciowego, choroby nerek, moczówkę prostą, cukrzycę. Parcie, częstomocz, ból w podbrzuszu, które ustępują w nocy, mogą wskazywać na zespół jelita nadwrażliwego. W celu wykluczenia powyższych schorzeń wykonuje się badanie moczu, test wkładkowy, polegający na pomiarze ilości wyciekającego moczu (pacjentka zakłada na kilka godzin wkładkę pochłaniającą mocz, która jest ważona przed badaniem i po nim), USG jamy brzusznej (pozwala ocenić m.in. ilość moczu zalegającego w pęcherzu), badanie urodynamiczne. W przypadku podejrzenia zaburzeń układu nerwowego (chorób neurologicznych, urazów itp.) lekarz może zlecić rezonans magnetyczny, ale ze względu na wysoki koszt badania (prywatnie pacjent musiałby zapłacić około 500 zł) w praktyce jest ono wykonywane jako ostatnie, po wyeliminowaniu innych potencjalnych przyczyn problemów z pęcherzem. W obserwacji pęcherza nadreaktywnego przydatne są też tzw. dzienniczki mikcji, w których pacjent zapisuje szczegółowo godzinę, ilość oddanego moczu, dolegliwości temu towarzyszące itp. Kiedy tylko pojawią się pierwsze niepokojące objawy, trzeba zgłosić się do lekarza. A już na pewno wtedy, gdy mocz staje się mętny i widoczne są w nim ślady krwi, a do tego odczuwamy bóle lędźwiowe. Choć zapalenie pęcherza moczowego nie jest niebezpieczne, to zaniedbany stan zapalny może doprowadzić nawet do odmiedniczkowego zapalenia nerek bądź przewlekłego zapalenia pęcherza moczowego. W przypadku bakteriurii bezobjawowej w układzie moczowym wykrywa się drobnoustroje w ilościach znamiennych. Brak jest natomiast innych objawów infekcji. Chory nie zgłasza więc żadnych dolegliwości, a wynik badania ogólnego moczu jest prawidłowy (w osadzie moczu nie stwierdza się zwiększonej liczby krwinek białych). Schorzenie to rozpoznaje się zazwyczaj wśród osób wytypowanych do badań epidemiologicznych (np. kobiety zatrudnione w zakładach pracy, pensjonariusze domów opieki).

Bakteriuria bezobjawowa jest istotnym zagrożeniem zdrowia i może się przyczynić do rozwoju ciężkich postaci zakażeń układu moczowego (np. ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek). Zdarza się tak w szczególności u małych dzieci oraz kobiet w ciąży. Badania statystyczne wykazały, że aż u 30% tych kobiet dochodzi do ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek, które może być przyczyną przedwczesnego porodu lub nawet zagrozić życiu płodu. Konieczne jest więc leczenie bakteriurii bezobjawowej. Dotyczy to również osób, u których współistnieją inne choroby układu moczowego upośledzające odpływ moczu, np. kamica nerkowa, zwężenie dróg moczowych, przerost gruczołu krokowego. Zapalenie pęcherza leczy się antybiotykami i lekami przeciwzapalnymi. Dodatkowo, by złagodzić dolegliwości bólowe, lekarz może przepisać środki rozkurczowe. Kuracja winna trwać dwa tygodnie. W żadnym wypadku nie wolno jej przerwać, nawet gdy dokuczliwe objawy ustąpią, bo grozi to nawrotem choroby i uodpornieniem się bakterii na stosowany antybiotyk.

W Polsce już dwadzieścia lat temu polscy naukowcy zsyntetyzowali substancję przeciwbólową – bifalinę, o której mówi się, że stanowi morfinę XXI wieku (jednak dopiero niedawno uzyskali zgodę na dalsze badania). Pod względem budowy jest ona bliska enkefalinom, naturalnym opioidom, które występują w ludzkim organizmie i regulują poziom bodźców bólowych docierających do mózgu. Bifalina jest znacznie silniejsza niż morfina, nie wykazuje skutków ubocznych morfiny i jest znacznie mniej toksyczna. Postępowanie w stanie zapalnym pęcherza moczowego polega na leczeniu przyczynowym polegającym na usunięciu przeszkody w odpływie moczu lub wyeliminowaniu i leczeniu czynników predysponujących. Często w leczeniu zapalenia pęcherza moczowego oraz dróg moczowych niezbędne jest stosowanie antybiotyków oraz chemioterapeutyków. W razie potrzeby można przyjmować środki przeciwbólowe. Przydatne również mogą okazać się ziołowe preparaty dostępne bez recepty, takie jak urosept czy nefrosept. Należy również pić duże ilości kwaśnych płynów, np. soków, a także herbatek moczopędnych (ze skrzypu, liści brzozy czy pokrzywy). Można również zażywać witaminę C w tabletkach w celu zakwaszenia moczu co ogranicza rozprzestrzenianie się bakterii. W pozostałych przypadkach postępowanie polega na leczeniu objawowym. Postępowanie ogólne polega na:

• unikanie zaparć
• odstawienie leków przeciwbólowych uszkadzających nerki
• leżeniu w łóżku
• przyjmowaniu co najmniej 2 litrów płynów na dobę, tak aby dobowa ilość wydalanego moczu wynosiła ok. 2 litrów przy braku przeciwwskazań
• regularne wypróżnianie pęcherza, oddawanie moczu bezpośrednio przed snem oraz po stosunku płciowym
• utrzymywanie właściwej higieny osobistej, częste podmywanie pod bieżącą wodą

Pamiętać trzeba, że w przypadku zapalenia pęcherza moczowego niepowikłanego tzn występującego u osób mimo braku czynników predysponujących leczenie polega na empirycznym podaniu antybiotyków (ofloksacyna, cyprofloksacyna, fleroksacyna, trimetoprim) bez wykonywania antybiogramu. Za skuteczne leczenie uznaje się takie po którym w ciągu 24h ustąpiły dolegliwości kliniczne w tym gorączka. Po zakończeniu leczenia zaleca się wykonanie kontrolnego badana ogólnego moczu. W przypadku zapalenia pęcherza moczowego powikłanego tzn występującego u osób u których występują czynniki predysponujące leczenie polega podaniu antybiotyków (ofloksacyna, cyprofloksacyna, fleroksacyna, trimetoprim) po wcześniejszym wykonaniu posiewu moczu i antybiogramu pokazującego na który lek dana bakteria jest wrażliwa. Leczenie bakteriurii bezobjawowej jest wskazane u kobiet w ciąży, dzieci, chorych na cukrzycę, po przeszczepach i z upośledzonym odpływem moczu. Kolejną obiecującą substancją o podobnym działaniu jest opiorfina – naturalny środek przeciwbólowy wyabstrahowany przez francuskich naukowców z ludzkiej śliny. W przeprowadzonych badaniach wykazali oni, że opiorfina jest sześć razy skuteczniejsza niż morfina: zastrzyki podawane w dawce 1 mg na kilogram ciała wykazywały skuteczność przeciwbólową równą iniekcjom 6 mg morfiny na kilogram ciała. Działanie opiorfiny ma polegać na hamowaniu rozkładu enkefalin.

Jak wiadomo ból neuropatyczny jest w medycynie definiowany jako ból odczuwany w związku z zakłóceniem czynności albo uszkodzeniem ośrodkowego, obwodowego lub współczulnego układu nerwowego, zaś w praktyce określany, jako ból pojawiający się w miejscu zmienionego czucia.

W zależności od stopnia nasilenia wyróżnia się trzy główne objawy:

– przewlekły, piekący lub kłujący ból o cechach dyzestezji,

– napadowy ból odczuwany jako przeszywające kłucie lub porównywany do porażenia prądem elektrycznym,

– allodynia – ból wywoływany jest przez niebolesny w normalnych warunkach bodziec: mechaniczny (np. dotyk) lub termiczny (pod wpływem ciepła lub zimna).

Inne, obserwowane u leczonych symptomy to:

– przeczulica (hiperalgezja) – nadmierna reakcja na słabe bodźce dotykowe lub bólowe,

– hiperpatia – odczuwanie bólu także po usunięciu jego źródła,

– parestezje (zakłócenia czucia w postaci nieprzyjemnego mrowienia, pieczenia, kłucia).